Litli grísinn

 

Í bókinni Stormskerið eftir Björgvin G. Sigurðsson fyrrv. bankaránsmálaráðherra lýsir hann því þegar Davíð Oddsson, þá seðlabankastjóri, kom askvaðandi á fund ríkisstjórnarinnar í aðdraganda bankahrunsins og tilkynnti að þetta land okkar á norðurhjara veraldar væri farið norður og niður, - semsé ennþá norðar og neðar og gjörsamlega veg allrar veraldar. Grípum niður í skruddunni:

"Nú hafa útrásarvíkingarnir skuldsett landið þannig að landráðum líkist, sagði Davíð og gaf Ólafi Ragnari Grímssyni vænt olnbogaskot í leiðinni - uppklappaðir af forsetanum og fleiri fínum mönnum, bætti hann við. Skerum á landfestar og skuldirnar við útlönd, sagði hann. Skiljum víkingana og þeirra brask eftir. Þá losnar þjóðin við erlendu skuldirnar og við getum haldið áfram betur sett en nokkru sinni fyrr."

Að þessari tölu lokinni barði hann í ríkisstjórnarborðið af svo miklu afli að borðbúnaðurinn tókst á loft og kaffið skvettist í frosin andlit fundargesta. Því næst reif hann í krullurnar á sér og öskraði einsog ljón: "Og reyniði svo að láta hendur standa fram úr ermum helvítis amlóðarnir ykkar! Djöfulsins dusilmenni og leppalúðar sem þið getið verið! Hálfvitar! Láttu græða eistu í punginn á þér þú þarna Geir gunga eða Gay gauð eða hvað þú nú heitir örlagaræfillinn þinn! Þú titrar einsog lauf í vindi! Þú ert meiri kellingartuska en Imba Solla erkiapi! Og vakna þú þarna Jóhanna ráðherfa, you bloody motherfucker! Rífið ykkur upp á rassgatinu andskotans prumphænsnin ykkar og látið verkin tala!"

Svona á náttúrulega að taka á þessu. Í alvöru. Af festu, ákveðni og röggsemi. Ef Dabbi Don hefði verið við stjórnvöldinn á þessum tíma þá hengju útrásarhlandaularnir núna roðflettir á skreiðarhjalli og allar þeirra eigur væru djúpfrystar.

Steingrímur J. raðlygari sagði í kosningabaráttunni að kæmist hann til valda þá yrði hans fyrsta verk að hafa hendur í hári bankaræningjanna og láta kyrrsetja eigur þeirra, en auðvitað var það ómarktækt vinsældahjal einsog hans var von og vísa. Eftir kosningar sneri hann öllu á haus: Almenningi var látið blæða út og ríkisstjórnin hélt hlífiskildi yfir útrásardólgum og öðrum kúluvömbum bankanna, enda ófáir stjórnmálamenn innvinklaðir í dýpsta sorann. Skylt er skeggið hökkunni. Og staðan er eins í dag.

Núna fyrst, tveimur árum eftir hrun, er gerð húsleit hjá meintum bankaræningjum, sem er líklega heimsmet í vitleysu á sviði stórglæparannsókna. Allir eru yfirheyrðir í fyrirtækjum þeirra, hver einasti starfsmaður; alveg frá pappírstætarameisturum uppí skúringakellingar, - allir nema hinir "grunuðu." Það borgar sig ekki að vera að ónáða þá. Þeir gætu orðið tens og misst legvatnið. Sérstakur saksóknari gæti að auki þurft að blæða á þá fari með limmósínu eins og hann þurfti að gera með Sigurð Einarsson.

Hvað ætti Sérstakur saksóknari svosem að finna í skúffum hinna grunuðu bankaræningja heilum tveimur árum eftir glæpinn annað en klámblöð, afrifna miða á Bubbatónleika og svo kannski notaða smokka undir rúmi eftir veislur með útrásarmellum og öðrum stjórnmálamönnum? Ef einhver markverð tölvugögn finnast þá er það kraftaverk. Hvaða almennilegi innanbúðarbankaræningi lætur ekki endurnýja tölvuflota sinn eftir vel heppnað heimsklassa rán?

 

Læt hér fljóta með texta við lag af nýju plötunni minni "Látum verkinN tala," sem kemur út næsta mánudag. Lagið, sem heitir Litli grísinn, má finna í tónlistarspilaranum hér til vinstri á síðunni. Kalli Bjarni syngur og ég er á öllum hljóðfærum einsog venjulega:

 

LITLI GRÍSINN

(Lag og texti: Sverrir Stormsker)

 

Þegar ég var ungur var ég ólýsanlegt frat,

átti´ei nærbuxur til skiptanna,

raðaði í Bónushillur dósadrullumat

og dreymdi um að vinna á lyftara.

 

En veldið jókst og pyngjan óx er Kaupþing kynntist mér,

með komu þeirra breyttist mín tilvera.

Áður en ég vissi var ég orðinn billjóner

sem alsæll skuldaði 1000 milljarða.

 

Sagan hún flaug, ég setti´upp geislaBaug,

sá var sko þyngri´en blý.

Hringurinn minn, hann horfinn er um sinn,

- hann mun samt birtast á ný.

 

Ég lán tók fyrir öllu, já ég þurrjós mína þjóð,

það er ljóst að ég var "lánsamur."

Mínum löngu Baugfingrum ég tróð í sérhvern sjóð

því að sama skapi var ég ránsamur.

 

Ég keypti félög, mergsaug þau, ég átti bara allt,

allt er hægt að fá með pyngjunni.

Skjótt ég komst að raun um það að fólk er líka falt,

fyrir slikk ég keypti þingmenni.

 

Ég lánalínur tók í nefið, gerðist Glitnisblók,

lét greipar sópa´um allt uns Klakinn sökk.

Þá fór ég úr hreinu kóki yfir í dollu-diat kók,

en duldi´á vísum stöðum seðlamökk.

 

Að strjúka lubba´um höfuð frjálst það núna erfitt er,

að eiga falda sjóði er mikil raun.

GeislaBaugurinn herðist mjög að höfðinu á mér,

en hvað með það? Ég kaupi Litla Hraun.

 

Sjá hér er ÉG, Íslendingurinn,

útrásin guðdómleg.

Þjófur er hver? Hann þrengist hringurinn.

Það er ljóst að ekki´er það ég.

 

Ég mun um síðir í vasa mína flytja fjársjóðinn,

fúlgur eru enn til skiptanna,

svo eflaust mun að lokum rætast æskudraumur minn

sem er að fara að vinna á lyftara.

 

 

Ekki boðaður til yfirheyrslu