Forsætisráðherra afhjúpar afmyndaðan Ólaf Ragnar

 

Nýlega afhjúpaði forsætisráðherra brjóstmynd af Ólafi Ragnari Grímssyni, eða afmynd öllu heldur. Þó að Ólafur hafi ótal sinnum axlarbrotnað í sínum brokkgengu útreiðartúrum í gegnum tíðina þá var nú óþarfi af listamanninum að skera af honum aðra öxlina og höggva hann bókstaflega í herðar niður þannig að hann minnti einna helst á sitjandi kött.

 

 

Það er greinilega niðurskurður hjá hinu opinbera. Það hefur líklega verið hringt í axlarhöggvarann og hann beðinn um að helminga prísinn. Honum hefur misheyrst og tekið til við að helminga grísinn. Og þegar hið opinbera hefur verið að tala við hann um „styttuna“ þá hefur hann haldið að hann ætti að „stytt‘ana.“

Einn allsherjar misskilningur alltsaman. Og að lokum hefur ríkið fengið hálfa styttu á heilvirði og allir hálf óánægðir, nema afmyndarinn.

 

 

Ekki nóg með að styttan sé hálf glötuð og illa "köttuð" þá vantar þarna að auki öll helstu persónueinkenni Ólafs. Hvar er t.d. Mónu Lísu-brosið? Hvar er sveigurinn frægi í hárinu? Lokkurinn góði? Ólafur er með hliðargreiðslu en ekki þessa afgreiðslu sem hann fær þarna. Ólafur án sveigsins er einsog Hitler án hormottunnar annáluðu og hliðarsmjörgreiðslunnar flottu. Óþekkjanlegur. Hver myndi þekkja Hitler mottulausan með afró-biðukollugreiðslu?

 

 

Þessi stytta væri eflaust ágæt ef hún væri ekki svona afkáraleg.

Hvar eru gleraugun sem Ólafur hefur verið með á nefinu í 60 ár og eru orðin samgróin ásýnd hans? Var gasalega flókið að hnoða saman gleraugum?

 

Ólafur Ragnar er í raunveruleikanum örlítið langleitur. Ekki einsog hestur en samt með höfuðlag á lengdina. Afmyndarinn býr hinsvegar til þrútinn samþjappaðan kassahaus einsog fyrirmyndin sé nýstigin uppúr margra mánaða fylleríi og hafi í ölæði lent með hausinn í skrúfstykki hjá sadískum lýtalækni.

 

Að auki gerir hann Ólaf einsog apa til munnsins. Hann ýkir bilið á milli nefs og munns og snýr munnvikunum niðrávið. Ólafur er hinsvegar jákvæða týpan og nær alltaf með munnvikin uppávið.

 

 

Það er enginn að segja að stytta verði að vera nákvæmlega einsog fyrirmyndin en hún verður fjandakornið að líkjast henni eitthvað og vera ekki þannig að fólk haldi að þarna sé á ferðinni köttur með apahaus. Einhverskonar apaköttur.

 

 

Ekki skil ég hvernig öll helstu persónueinkenni Ólafs gátu farið framhjá afmyndaranum, sem er víst einhver Helgi Gíslason. Ég hefði frekar skotið á að þetta klastur væri eftir Gísla Helgason, blinda blokkflautublásarann.

 

 

Það er ekki nema von að Kata Jak sé við það að skella uppúr þegar hún er að afhjúpa hrákasmíðina. Það er einsog hún sé að hugsa:

„Ekkert smá bjánaleg stytta. I love it. Algjör brandari. Nú verð ég að passa mig á að halda andlitinu í skorðum í fyrsta skipti á ævinni. Ólafi var nær að samþykkja ekki Icesave. Djöfull er þetta gott á hann. Ég hlæ inNaní mér. Múhahahahaha.“

 

 

Ef efsta ljósmyndin er skoðuð grannt má sjá nokkur byssukúlnagöt neðst á styttunni, sem gefur til kynna að Steingrímur Joð og Jóhanna Sig hafi fengið hana til afnota áður en hún var afhjúpuð.

 

 

Þessi stytta gæti faktískt verið af hverjum sem er.

Ef fólk vissi ekki að þessi afmynd ætti að vera af Ólafi þá myndi það giska á alla aðra en hann:

Leonid Bréfsnef, Boris Yeltsin, Ted Bundy, Pol Pot, Michael Corleone, Stefán frá Nöðrudal, John Gotti, Josef Mengele, Hannibal Lecter, apa, Ingu Sæland, Drakúla o.s.fr.

 

 

Ólafur Ragnar, sem ber höfuð og herðar yfir aðra forseta Íslands, á ekki skilið að vera höggvinn í herðar niður. Og breytt í apakött.

Þessari níðstöng þarf að henda útí ruslatunnu og fá fagmann til að gera alvöru styttu af okkar besta forseta, sóma Íslands, sverði þess og skildi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Brjóstmynd af Ólafi Ragnari afhjúpuð

Femíniskur fasismi

Þótt ótrúlegt megi virðast þá er til nokkuð sem er helmingi verra en femínisti. Og hvað skyldi það nú vera?

Jú, tveir femínistar.

Fátt er þó aumkunarverðara en þeir undanlátssömu aular sem beygja sig undir kröfur rétttrúnaðarrugludallanna, nema ef vera skyldi karlfemínistar en það eru einhverskonar andlegir einfrumungar sem skammast sín fyrir sína „eitruðu karlmennsku“ og halda að femínismi hafi eitthvað með jafnrétti að gera en ekki það sem nafnið gefur til kynna: Forréttindi kvenna.

 

Þeir virðast ekki skilja að femínismi er valdapólitík sem gengur útá að svínbeygja kallpungana í duftið og koma kellingum í allar æðstu stöður í krafti þess sem þær hafa á milli fótanna en ekki þess sem þær hafa á milli eyrnanna.

 

Var að gera vísu í tilefni þess að nú hefur Sæðisbankinn Seðlabankinn læst inní geymslu brjóstverkin hans Gunnlaugs Skandal listmálara. (Hann var oft með brjóstverk). Þessar nýfrelsuðu geirvörtur fóru svo gasalega fyrir brjóstin á femínistum bankans að þeir vildu fyrir alla muni koma þeim bakvið lás og slá.

 

Það eru ekki vönduðu bringublöðrumyndirnar sem ættu að vera lokaðar inní geymslu heldur ættu óvönduðu rétttrúnaðarfasistarnir að vera lokaðir inná viðeigandi stofnun í bólstruðum klefa.

 

Femínismi er fasísk stefna,

fyrirlítur mannkyn hálft,

drepur húmor, drepur listir,

drepur jafnvel lífið sjálft.

Brjóstamyndir Gunnlaugs inni í geymslu

Rammstolnum ófögnuði fagnað í Eurovision

Jæja. Þá er það búið. María stóð sig virkilega vel þrátt fyrir örlitla hnökra. Hún sagðist t.d. hafa „sungið af sér rassgatið,“ en slíkt hlýtur að vera afar óheppilegt í hommakeppni einsog Eurovision, jafnvel þó María sé kvenkyns og skegglaus í ofanálag.

Ég ætla að vona að þetta sé ekki ástæðan fyrir óförunum. (Hommar eiga það nefnilega til að taka það full bókstaflega þegar þeim er sagt að fara í rassgat. Vilja helst ekki fara neitt annað og þá er eins gott að allir hafi eitt). En hún sýndi semsé stjörnuleik í vissum skilningi.

 

Eftir að ljóst varð að hún kæmist ekki áfram með lagið Unbroken þá sagði hún broken en kurteis og pen á Fjasbókarsíðu sinni:

 

„Þeir sem drulla, flott, drullið bara yfir mig eða atriðið, mér er sama...“

 

Mér er ekki drullusama. Ég var reyndar ekki var við það að nokkur hafi drullað yfir hana, en það má vera að einhverjir ódannaðir drullusokkar og kúkalabbar hafi drullað yfir hana, vitandi að hún gæti ekki svarað í sömu mynt þar sem hún var búin að syngja af sér rassgatið.

 

Ég veit það ekki, en það er óneitanlega skítalykt af málinu.

 

Ef ég væri gráglettinn einsog Láki jarðálfur þá myndi ég eflaust segja að það hafi verið soldið kaldhæðnislegt að syngja af sér rassgatið í lagi sem er óttalegt prump, en þar sem ég er annálað orðvart prúðmenni þá segi ég náttúrulega sem er að lagið er alveg stórglæsilegt, nema hvað það gleymdist óvart að setja í það sterka og skemmtilega melódíu. Mjög gott að öðru leyti.

Byrjunarkaflinn var að vísu á lágum og ógreinilegum muldursnótum þannig að maður vissi ekki alveg hvort lagið væri byrjað eða hvort hún væri bara að ræskja sig og tauta eitthvað við sjálfa sig, en svo hóf lagið sig til flugs með miklum tilþrifum einsog glæsiþota frá Malaysia Airlines og...

 

Þetta steinlá. Í vissum skilningi.

 

María má vera stolt af sinni frammistöðu því hún var með hráefni í höndunum sem myndi ekki vera selt í matvöruverslun sem héti Fugl og fiskur.

 

Sviðssetningin var alveg til fyrirmyndar. Bakraddasöngvararnir sáust varla. Þegar það kom fyrir að það rétt glitti í þá þá voru þeir úr fókus og virkuðu einhvernveginn einsog draugar eða svartkuflaðir djöfladýrkendur sem væru að fórna henni Maríu litlu í norðurljósasviptingum lengst norður í afsungnu rassgati. Mjög líflegt og frjótt alltsaman.

 

En nú aðeins að öðru. Þó að þetta eigi að heita sönglagakeppni en ekki sönglandakeppni eða söngvarakeppni þá geta þó söngvarar stundum gert gæfumuninn hvort lag fari áfram eður ei. Rússneska leiðindalagið er gott dæmi um það: Illa þolanlegt voðaverk en sungið af hörku Marilyn Monroe ljósku í hvítu austantjaldi. Lenti í öðru sæti. Ótrúlegt helvíti.

 

Sjálfur var ég hrifnastur af ítalska laginu og því ástralska og svo var lagið frá Kýpur ansi snoturt og tilgerðarlaust.

 

Lélegasta lag keppninnar var án nokkurs vafa sænska vinningslagið. Reyndar er það ekki sænskt heldur er það rammstolið frá franska tónlistarmanninum David Guetta. Sá gæi er vel þekktur, búinn að selja yfir 9 milljónir platna út um allan heim.

 

Í flutningi sykraða Svíans hét lagið „Heroes“ en raunverulega heitir það „Lovers on the sun“ og kom út í fyrra. Tæplega 80 milljónir manna hafa horft á það á youtube. „Höfundur“ „sænska lagsins“ er alveg örugglega einn af þeim. A-kaflinn er svo gott sem alveg eins. Ferlega neyðarlegt. Stuldir geta varla talist til góðra og „hetjulegra“ lagasmíða.

Vó-ó-vóóó-viðlagið er hirt úr öðru lagi sem var gríðarlega vinsælt fyrir ekki löngu. Man ekki hvað það heitir í augnablikinu en skal þefa það uppi við tækifæri.

 

Þetta lag Sví(n)anna, „Heroes“ er semsé samsuða, uppáhellingur, drullumall, glundur, stuldur, í raun algjört ræningjarugl frá upphafi til enda og á nákvæmlega ekkert skylt við sjálfstæð gæðalög einsog "We are the champions" með Queen einsog Ómar okkar Ragnarsson skrifar uppveðraður um í mígandi hrifningu hér á moggablogginu.

 

Berið endilega saman þessi tvö lög þegar þið eruð búin með greinina: HÉR er „sænska“ lagið og HÉR er orginallinn með David Guetta.

 

Þó að Frakkar hafi verið í þriðja neðsta sæti þá unnu þeir engu að síður keppnina með lagi í flutningi Svía.

 

En það verður nú að segja Svíum til hróss að þeir voru með langbestu og frumlegustu sviðssetninguna, nema þeir hafi kannski stolið henni líka einsog laginu. Ég spái því að við munum um ókomin ár eiga eftir að sjá í Eurovision stælingar og tilbrigði við þessar sviðsteiknimyndir Svíanna. Menn elta hvers annars skott og hvers annars rass í þessari keppni.

 

En talandi um rassa þá endurtek ég að hún María stóð sig alveg glimrandi vel. Ohh, hún er svo gasalega mikið rassgat...eða var það allavega. Hún er og verður stjarna, þrátt fyrir að hafa sungið af sér rassgatið.

Þeir sem segja annað geta farið í rassgat.

Kynnarnir voru sömuleiðis góðir. Fínir sveppir. Skárri en flest lögin. Betri verða rasskynnar ekki.

 

 

Ísland fékk 14 stig

Kvikmyndin (FL)AUSTUR. Lítilsháttar gagnrýni

Fór í Háskólabíó í fyrradag og sá verulega minnistæða íslenska kvikmynd sem heitir annaðhvort Austur eða Flaustur. Man það ekki. Mikið verk, aðallega í karlkyni. Erfitt að framkalla svona verk. Sum atriðanna voru stórgóð, sérstaklega þau sem voru í fókus. Þau voru bæði mjög eftirminnileg, að mig minnir.

 

Sumir leikararnir þvældust svolítið fyrir tökumanninum þannig að oft sást aðeins í hnakkann eða skallann á einhverjum kalli meðan aðalatriðið átti sér stað fyrir framan hann. Tökumaðurinn átti í nokkru basli með halda rétta fólkinu innan rammans, kannski vegna þess að farsíminn (sem myndin hlýtur að hafa vera tekin á) bauð ekki uppá að súmma frá og taka víðari mynd.

 

Þessi bíómynd er soldið einsog selfie þar sem einhver allt annar er á myndinni en maður sjálfur.

Maður sá og heyrði í rauninni mjög lítið af því sem átti að vera í myndinni og reynt var að koma til skila, en þetta kom ekki að sök. Því minna sem maður sér í sumum bíómyndum því betra - því meira reynir á ímyndunaraflið.

 

Af þessum sökum hætti ég vitaskuld að horfa á myndina þegar fór að líða á hana og lygndi þess í stað aftur augunum og fór að ímynda mér hvað væri að gerast í henni út frá tónlist og því muldri sem skildist. Það kom mun betur út vegna þess að það þreytir augun minna að horfa á hugarmyndir því þær eru jú alltaf í fókus og svo getur maður líka alltaf fengið víðara sjónarhorn ef maður kærir sig um, sem er greinilega ekki hægt á öllum farsímum. Þetta var því ekki beint bíómynd í mínum huga heldur frekar ímynd.

                                                     

Það var samt frekar erfitt að ímynda sér atburðarrásina því maður greindi illa orðaskil. Maður heyrði jú einstaka merkingarík orð einsog t.d. "fuck" og "shit" og kvalaóp einsog  "æ-æ-æ" og "ó-ó-ó" en ekki mikið meira enda höfðu leikararnir ekki mikið meira að segja í fréttum.

 

Hljóðið var engu að síður mjög gott, eða þau óhljóð sem maður heyrði. Míkrófónarnir í farsímum eru orðnir það góðir í dag. Kannski smá dolluhljóð, svona einsog myndin hafi verið tekin ofan í öskutunnu en það vandist. Eða þannig. Þó að maður hafi kannski ekki heyrt það sem leikararnir voru að muldra þá er það aukaatriði því þeir sögðu lítið sem ekkert út alla myndina, enda höfðu þeir ekkert handrit að styðjast við. En maður heyrði kvalaópin greinilega og þau sánduðu alveg hreint ljómandi vel: Æ-æ-æ, ó-ó-ó, úps.

 

Einsog allir vita þá er handrit alveg fullkominn óþarfi þegar kemur að því að gera íslenska bíómynd, enda veitti Eddan ekki verðlaun fyrir handritagerð fyrstu árin. Er tiltölulega ný tekin uppá því.

Þetta er einfalt: Ef leikurunum liggur ekkert á hjarta meðan á tökum stendur þá náttúrulega eiga þeir ekki að segja neitt. Það á ekki að pína leikara til að tjá sig í kvikmynd ef þeir hafa ekkert að segja, þó það hafi reyndar verið gert í þessari mynd trekk í trekk. Aðalleikarinn var píndur út alla myndina en hann mælti samt ekki orð af vörum, enda var hann greinilega ekki í neinu kjaftastuði og hafði þar að auki ekkert handrit til að lesa uppúr. En hann hlýtur samt að hugsa sig tvisvar um áður en hann tekur aftur að sér að koma fram í handritslausri bíómynd. Þvílík meðferð á einum þöglum leikara.

 

Klippingin var alveg til fyrirmyndar, t.d. atriðið þar sem gæarnir eru að keyra þögulir til Keflavíkur. (Þessi mynd tilheyrir þöglu myndunum). Það atriði tók ca jafn langan tíma og að það tekur að keyra til Keflavíkur. Óhemju spennandi. Þeir sem hafa horft á sniglakapphlaup eða á tré vaxa vita hvernig þessi óbærilega spennutilfinning er.

 

Það er því rétt sem sagt er í kynningu myndarinnar að hún er ekki fyrir viðkvæma, og allsekki fyrir þá sem eru lausir við ímyndunarafl. En vissulega er þetta ofbeldismynd. Margir áhorfendur kvöldust svo mikið undir henni að þeir hröðuðu sér út.

Sem ég segi: Það er erfitt að framkalla svona verk. Kannski hafa þessir áhorfendur bara verið einhverjir smekklausir ólistrænir asnar sem kunnu ekki að meta nýjustu týpuna af Nokia snjallsímum. Veit það ekki.

 

Meðan ég man. Tvö atriði myndarinnar fannst mér öðrum atriðum skrítnari. Annarsvegar þegar krimmarnir, með blóðugt fórnarlamb í aftursætinu, stoppa bílinn um miðja nótt við hliðina á einhverjum bláókunnum karli á víðavangi með hund í bandi. Þeir höfðu ekkert við hann að tala enda sögðu þeir ekkert við hann. Hefðu kannski gert það ef þeir hefðu verið með handrit. Aldrei að vita. Einn krimminn fór útúr bílnum að muldra eitthvað við hundinn, eitthvað sem maður heyrði ekki, enda var hann í meira en meters fjarlægð frá farsímamæknum. Af einhverjum ástæðum beindist öll athyglin alltíeinu að hundinum í langan tíma, hundi sem skipti síðan engu máli og hvarf úr myndinni í öllum skilningi. Þar fór korter í hundskjaft.

 

Og svo hinsvegar atriðið þegar persónurnar ákváðu að keyra burt úr Reykjavík og beint í austur en enduðu samt suður í Keflavík. Hvernig er hægt að keyra austur úr Reykjavík og enda suður í Keflavík? Eða hefur einhver heyrt talað um að fara austur til Keflavíkur? Eee...nei.

Mín tillaga er að nafni myndarinnar verði breytt úr Austur í Suður. Eða í Suð-suð-austur til málamynda. Eða kannski frekar í Alveg út og suður. Nú eða bara í Flaustur, ef hún heitir það ekki nú þegar. Man það ekki.

En máski var ég að ímynda mér þetta. Þetta var jú meira svona ímynd en kvikmynd.

Þýskaland er farið til helvítis einsog Ísland

Þýskaland er eitt elsta og merkilegasta menningarsamfélag Evrópu. Þarna uxu úr grasi merkustu andans menn sem sagan kann frá að greina, svo sem Goethe, Beethoven, Heine, Derrick, Shiller, Einstein, Bernstein, Hammerstein, Gertrude Stein, Rammstein, Frankenstein, Hitler, Johann The Bastard Bach, Josef Mengele og svo mætti lengi áfram telja.

Þarna hafa að auki verið framleiddar frá örófi alda þær bestu og faglegustu klámmyndir sem heimurinn hefur haft spurnir af. Höfundarnir hafa ekki verið af verri endanum; allt frá MAX XXX til Erró.

Nú bregður svo við að Þjóðverjar hafa slegið af kröfunum og eru dottnir ofaní sorapytt siðprýði og ömurleika. Þeir hafa neitað að framleiða nýjustu plötu Serðis Monsters "Tekið stærst uppí sig" afþví að umslagsteikning mín (sjá mynd hér að ofan) fór eitthvað fyrir brjóstin á þeim. Bæði tvö. Ég fjalla um þetta alvarlega mál í viðtali HÉR.

Þýskaland er fínító. Andlega gjaldþrota. Búið spil. Eða einsog Móðir Theresa hefði orðað það: "Game over motherfuckers. It´s finished you bloody shitheads."

Viðtal mitt við Júrótröllið Johnny Logan

Enginn hefur oftar unnið Eurovision en írski söngvarinn Johnny Logan. Alls þrisvar sinnum. Það met verður seint slegið. Ég tók fyrst almennilega eftir því hvað kallinn var helvíti góður söngvari þegar hann bauð okkur Júróförunum í lítið partý ´88 og tók þar nokkur lög. Brilleraði gjörsamlega.

 

Þann 23. maí í fyrra hitaði ég upp fyrir Johnny á Hótel Íslandi. Hann hafði óskað sérstaklega eftir því við tónleikahaldarann Daníel Birgisson. Ég átti stutt viðtal við Johnny niðrí búningsherbergi áður en ég fór á sviðið og eftir spjallið var smellt af okkur þessum ágætu hryllingsmyndum. Ég ætlaði að birta þetta viðtal í einhverju blaði í fyrra en það varð ekkert úr því. Læt það flakka núna þar sem Júróið er nú í algleymingi. Þó þetta hafi kannski verið soldið skrítið viðtal þá fór það mjög friðsamlega fram. Svona er viðtalið orðrétt:

 

Hefur þér aldrei dottið í hug að nútímavæða nafnið þitt á tölvuöld og kalla þig  Johnny Login?

„Nei en ég hef kallað sjálfan mig mörgum öðrum nöfnum."

En Johnny Low-Gang?

„Nei, en ég hef kallað sjálfan mig Jenny Loganawitch."

Það myndi ég líka gera ef ég væri kynskiptingur. Ef þú þyrftir að breyta nafni hljómsveitarinnar hvort myndir þú þá velja nafnið Johnny and the Silver Beatles eða Johnny and the Golden Shower, nú eða Johnny and the Low-Gang?

„Myndi ekki hvarfla að mér að breyta nafninu."

Ef þú sæir Heather Mills (fyrrum eiginkonu McCartney´s) á götu hvort myndir þú ganga að henni og hvísla í eyrað á henni: „Hold me now," eða saga af henni heila fótinn og berja hana með honum?

„Spyrja hana „Why?"

Samdirðu lagið „What´s Another Air" til uppblásinnar dúkku?

„Það heitir reyndar "What´s Another Year" og Shay Healy samdi það."

Nú ert þú gagnkynhneigður held ég og mikið fyrir fallegar heilvita stelpur, en hvernig kanntu hinsvegar við femínista?

„Ekkert vandamál."

Jú, þeir eru reyndar vandamál, en finnst þér Eurovisionkeppnin vera hommalegri núna en hún var þegar þú tókst þátt í henni síðast fyrir rúmum 20 árum?

„Nei."

Finnst þér að hún mætti vera ennþá hommalegri en hún er núna?

„Nei, ég sá hana aldrei í þessu ljósi."

Finnst þér að það eigi að gera það að skilyrði fyrir þátttöku í keppninni að allir karlkyns flytjendur séu saurþjöppur?

„Nei, bara að þeir séu færir um að syngja."

Hvað heitir félagsmálaráðherra Albaníu?

„Ekki minnstu hugmynd."

Hvort heldur þú að skipti meira máli í dag í Eurovision, gott lag eða flott show?

„Gott lag."

Grætirðu af hrifningu þegar þú heyrir nýja íslenska lagið með Eurobandinu eða missirðu trúna á mannkynið?

„Bara ánægður með að þau skyldu hafa komist upp úr forkeppninni."

Afhverju ertu viss um að íslenska lagið muni hafna á botninum? Er það vegna þess að söngvarinn vill vera í botnunum?

„Hef ekki hugsað út í það."

Hvort myndir þú vilja að Osama bin Laden héldist á lífi í 4 ár í viðbót eða að George W. Bush sæti enn eitt kjörtímabilið?

„Drepa þá báða og láta hyldýpið leysa málið."

Heldurðu að þjóðríki einsog Vestmannaeyjar gæti einhverntíma átt smugu á að vinna Eurovision?

„Veit ekki alveg um hvað þú ert að tala."

Þú hefur greinilega fengið 10 í landafræði. Með kommu á milli. Hvað hefurðu lært í mörg ár á munnhörpu og túbu?

„Ég spila í rauninni á hörpu, ekki á túbu."

Finnst þér að dvergar ættu að hafa sömu mannréttindi (human rights) og fullvaxta fólk?

„Nei, meiri, og ekki bara rights heldur lefts."

Kemur það oft fyrir að kellingar hendi nærbrókunum sínum og hótellyklinum uppá svið þegar þú ert að skemmta?

„Ekki nógu oft."

En þegar það gerist hvort þefar þú þá af nærbrókunum og kastar þeim með hryllingi út í sal aftur, eða stingur þeim innan á þig og þefar af þeim þegar þú kemur upp á hótelherbergi?

„Hvorugt."

Hefur það komið fyrir að gamlir sveittir feitir og fúlskeggjaðir vörubílstjórar hafi fleygt nærbuxunum sínum upp á svið?

„Ekki beinlínis."

En þegar það gerist hvort hefur þú þá þefað af bremsuförunum á sviðinu og stungið nærbrókunum inn á þig eða bara stungið þeim strax inná þig og þefað af þeim þegar þú hefur verið kominn uppá hótelherbergi?

„Hvorugt svo ég muni."

Svo þú munir? Einmitt. Hvort semur þú lögin þín á sekkjapípu eða hermannalúður?

„Á píanó."

Hefurðu einhverntíma fengið svo mörg egg og tómata í hausinn á tónleikum að þú hafir pælt alvarlega í því að opna matvöruverslun?

"Ég hef aldrei fengið neitt svona í hausinn."

En múrsteina?

"Nei, aldrei." 

Hvað hefurðu þá fengið í hausinn?

"Ég hef aldrei fengið neitt svona í hausinn?"

Ertu alveg viss? Þú ert semsagt bara fæddur svona? En hver er frægasti homminn sem þú hefur hitt fyrir utan söngvarann Boner í U2?

„Elton John."

Veistu hversu margir erlendir söngvarar hafa verið skotnir í vömbina með afsagaðri haglabyssu á Íslandi sem spila ekki réttu lögin fyrir fólkið?

„Gomma."

Heldurðu að þú náir upp góðri stemningu á Hótel Íslandi eða áttu von á því að vera spreyaður með táragasi og fjarlægður með lögregluvaldi?

„Ég held að hvorugt muni gerast. Get ég átt von á því?"

Já, ef ert eitthvað ósáttur við íslenskt verðlag. Passaðu þig bara á að vera ekki með neitt múður á milli laga.

„Ókey, ég skal passa mig á því."

Hvar léstu sauma þessa hárkollu sem þú ert með?

"Þetta er ekta."

Ekta hárkolla?

"Nei, ekta hár."

Einmitt. Þú ert flottur brandarakarl. Hvort ætlarðu að syngja eða vera með stand up show í kvöld?

"Ég er söngvari."

Einmitt. Og ég er Spiderman. Þakka þér fyrir spjallið. Viltu ljúga einhverju meiru svona í lokin?

"Ég bara vona að allir skemmti sér vel í kvöld."

Þú vonar það já. Er þetta óraunsæi meðfætt eða þarf maður að hafa mokað í sig smjörsýru? Þú þarft ekki að svara þessu. Ég fer núna á sviðið og þú heldur bara áfram að lifa í voninni kúturinn minn. Þakka þér aftur fyrir spjallið. Ertu ekki bara annars happy?

"Jú jú, ég er mjög hamingjusamur."

Gott. Ég vildi að eg gæti sagt það sama um fólkið sem mun hlusta á þig á eftir. Vertu blessaður.

"Blessaður."

Vertu blessaður. Blessaður, blessaður, blessaður, blessaður.

"Blessaður."

Vertu alveg hreint margblessaður í bak og fyrir.

"Já, takk. Vertu sæll."

Ég veit það nú ekki. Ég er að fara að hlusta á þig á eftir.

 

Við semsagt kvöddumst svona vel og vandlega og hittumst svo aftur klukkutíma síðar og fengum okkur í glas.

Að geta haft lyst á listarleysi

Fyrir skömmu var mér boðið á Sgt Peppers „Bítlatónleika“ í Háskólabíói. Um var að ræða dæmigerða íslenska eftirhermutónleika með Jóni gróða Ólafs og öllum hans Bítla"vinum." Ég afþakkaði að sjálfsögðu „gott“ boð, einfaldlega vegna þess að ég er Bítlaaðdáandi. Fólki þótti hinsvegar mjög fýsilegt að borga ca 10.000 kall fyrir að horfa á íslenska eftirapa stæla Bítlana í stað þess að hlusta á Bítlana sjálfa inní stofu. Þetta skrípó var flokkað sem „menningarviðburður“ en er allsstaðar í heiminum, nema á Íslandi, flokkað sem tíunda klassa ómenningarviðbjóður og er fluttur á krám og í sirkustjöldum.

 
Þarna var ekki verið að reyna að túlka eitt eða neitt eða verið að gera hlutina eftir sínu höfði hvað varðar útsetningar og slíkt heldur var einfaldlega verið að reyna að kópíera Bítlanna út í hörgul. Það vill svo til að flutningur Bítlanna er til á plötum og hvað þarf maður þá að vera á lágu plani til að reyna að stæla þá á stórtónleikum og hvað þarf maður að vera á lágu plani til að sækja svona eftirhermuprumphænsnapíp?

 

                             Eftirapar 

 

 Aðeins einn hópur fólks gerir minni kröfur en íslenskir tónlistareftirapar og það eru íslenskir hlustendur. Þeir klæða sig upp í sitt fínasta púss og hlusta á eftirapana andaktugir í virðulegum tónleikasal. 

Þegar ég hugsa um hina gríðarlegu eftirspurn Íslendinga eftir kópíeringaskrani þá get ég ekki annað en tekið undir með Bítlunum: HELP!

 

 

 

(Þessi pistill birtist í 24 Stundum, 19. apríl)

 

Minni svo á þátt okkar Halldórs E, "Miðjuna" á Útvarpi Sögu 99.4 sem er í dag milli 16:00 og 18:00. Gestur þáttarins verður sviðsleikarinn góði og klifurmúsin Árni Tryggvason. Það verður gaman að heyra í þessum skemmtilega "sviðakjamma."  Fyrri þætti má finna á www.stormsker.net 

Líkræningjar og grafarsprænar

Í kvöld á að “heiðra” minningu Villa Vill söngvara enn eina ferðina með því að syngja hann í kaf. Það fær náttúrulega ekkert að heyrast í Villa sjálfum. Það væri of smekklegt. Það verður sungið yfir hans lög. Þetta er svona einsog að heiðra listmálara með því að mála yfir myndirnar hans. Ef tilgangurinn er virkilega að heiðra minningu Villa en ekki að græða peninga á vinsældum hans þá væri bara haldin kvöldvaka þar sem lög Villa væru spiluð í HANS flutningi og myndum af honum varpað uppá tjald af hans ferli. En meinið er að þá væri ekki hægt að selja miðann á 4.900 kr. einsog nú er gert. Þetta er nefnilega gróðadæmi en ekki “heiðrun.” Hræsni í sinni ömurlegustu mynd. Hverskonar fólk borgar sig inn á svona vibba?

Svo verður þetta endurvinnsludjönk líklega gefið út á plötu til að græða ennþá meira og spilað í tætlur af smekkleysingjum útvarpsstöðvanna og ennþá smekklausari vitleysingar kaupa þetta. (Einsog menn vita þá spila útvarpsstöðvarnar fyrst og fremst nýjustu útgáfur laga hverju sinni því þær sánda svona líka svakalega mikið betur en orginallinn og það virðist vera það eina sem skiptir máli í dag; -að hlutirnir sándi vel þó þeir séu steingeldir). Og eftir situr Villi Vill með sárt ennið, nú eða Haukur Morthens eða Ellý Vilhjálms, nú eða hver sem í hlut á hverju sinni, og heyrast ekki meir í útvarpinu nema á tyllidögum. Það er nefnilega búið að “heiðra” þau í kaf, - út úr útvarpinu og ofan í veski endurvinnslupopparanna.

Það er ekki verið að heiðra minningu þessara söngvara heldur míga á leiði þeirra og nýta sér vinsældir þeirra í sérgróðaskyni. Þetta er álíka merkilegt og líkrán og grafarspræn. Það er nefnilega gríðarleg eftirspurn eftir eftirhermudrullumeiki á Íslandi. Dapurt.

 

 

 

(Þessi pistill birtist í 24 Stundum, laugardaginn 5. apríl)

 

Að sjálfsögðu minni ég á þátt okkar Halldórs E, "Miðjuna," á Útvarpi Sögu 99.4 milli klukkan 16:00 og 18:00 í dag, miðvikudag. Gestur þáttarins að þessu sinni er söngvarinn ljúfi Bergþór Pálsson. Hann mun vonandi reyna að kenna okkur félögunum borðsiði og mannasiði. Eldri þætti má finna á www.stormsker.net

Afmælisbarnið Davíð Oddsson

Þegar Davíð Oddsson varð fimmtugur 1998 gaf ég honum málverk eftir mig sem ég hafði verið með á málverkasýningu sem ég hélt á Gallerí Borg 1993. Þetta snotra raunsæismálverk er af krullum og aftur krullum og engu nema krullum og ég skírði verkið “Loftmynd af Davíð Oddssyni.” Með myndinni lét ég fylgja frumsamda huggulega vísu sem var svona:

 

Honum Dabba er margt og mikið gefið

og margt hann gefur fólki á þessum stað.

Hann hefur munninn fyrir neðan nefið

og nóg af gáfum fyrir aftan það.

Hann hlær að aumum andstæðingaklækjum

og leggur pent á leiði þeirra krans.

Davíð getur greitt úr öllum flækjum

nema þeim sem eru á höfði hans.

 

Kallinn var svo ánægður með þessa gjöf að hann tókst á loft og ég hélt að hann ætlaði að snappa og fara að gera mig að menntamálaráðherra eða forseta hæstaréttar eða eitthvað svoleiðis. Hef ekki séð hann svona sælan á svip síðan hann missti 5 aukakíló þegar hann fór í klippingu fyrir 30 árum. (Sjá mynd hér að neðan úr Séð og Heyrt)

 

 

 

10 árum eftir að Dabbi varð fimmtugur þá varð hann sextugur og sá atburður gerðist þann 17. janúar síðastliðinn. Hann hélt uppá afmælið sitt í Ráðhúsinu í tjörninni og þar hafði hann myndina góðu uppá vegg til sýnis fyrir veislugesti og talaði fallega um hana í frábærri afmælisræðu sinni. Myndin er svo nákvæm og svo sláandi lík honum að hún er einsog ljósmynd og það kæmi mér ekki á óvart að hann hafi látið smækka hana og notað í ökuskírteinið sitt. Þegar Dabbi var utanríkisráðherra og mikið í útlandinu þá hefur Ástríður kona hans örugglega haft mynd af málverkinu í veskinu sínu til að muna hvernig hann liti út.  

 

Í byrjun þessa árs talaði Dabbi um það í viðtölum að það væri búið að taka úr honum ógrynnin öll af líffærum og það væri ekki mikið eftir nema einhverjar lappir og krullur. Jú og blá hönd. Í fyrstu hélt ég að Atkins kúrinn væri ekki að virka og að þetta væri hans eina raunhæfa leið til að grenna sig en svo áttaði ég mig á að hann hafi verið fárveikur og að þetta hefðu verið svona frekar bráðnauðsynlegar skurðaðgerðir.

Þar sem ég kann ekki við að gera  grín að veikindum fólks, því allir geta jú veikst nema Ólafur F. Magnússon, þá ákvað ég að gefa Dabba líffæragjafakort í sextugsafmælisgjöf. Hann ljómaði í framan einsog tungl í fyllingu, líkt og hann hefði verið að hækka stýrivexti. Hann hefði ekki getað orðið hamingjusamari jafnvel þótt Ólafur Ragnar hefði orðið fyrir eldingu.

Hann horfði á líffæragjafakortið og hugsaði líklega með sér: “Mikið er þetta hugulsamt af honum Sverri. Hann gefur mér líffæragjafakort þar sem hann býðst til að selja mér líffæri. Hjartnæmt. Það vantar eitthvað mikið í mig, en nú hefur Sverrir reddað því.”

Svona var kortið, innrammað og glæsilegt:

 

Líffæragjafakort til handa Davíð Oddssyni sextugum

 

Gegn framvísun þessa korts á hvaða spítala sem er getur þú farið fram á að eftirfarandi líffæri verði tekin úr Sverri Stormsker og grædd í þig eða á, gegn vægri þóknun:

 

Nýra (347.990 kr. með virðisauka)

Lifur, án teljandi skorpu (532.999 kr) 

Hrogn (verið að kanna málið)

Heilafrumur (799 kr stykkið meðan byrðir endast)

Hjarta (verið að kanna hvort það sé til staðar)

Tóneyra (439.990 kr stykkið)

Getnaðarlimur (276.990 kr metrinn)

Hönd, helblá og nett (258.990 kr. stykkið. Aðeins tvær eftir)

Heili (39 kr, enda svo gott sem á síðasta snúningi)

 

              Með vinsemd og virðingu,

 

                  Sverrir Stormsker

 

 

(Segið svo að maður sé ekki góður við vini sína. Fæ kallinn vonandi í viðtal fyrr en seinna í þáttinn okkar Halldórs E á Útvarpi Sögu sem kallast Miðjan. Þar sem ég hef verið spurður soldið mikið um þessa þætti þá má geta þess að gestir fyrri þátta hafa verið Hallgrímur Helgason, Geiri á Goldfinger, Árni Johnsen, Jón Baldinn Hannibalsson og Brunddís Schram og þeir sem hafa misst af þessum þáttum geta nálgast þá á www.stormsker.net).

Má bjóða þér Edduverðlaun?

Eitt af skringilegustu fyrirbrigðum íslenskrar menningar eru íslensku kvikmynda – og sjónvarpsverðlaunin, semsé Edduverðlaunin, sem verða veitt n.k. sunnudag. Hér á landi er svo lítið framleitt af sjónvarpsefni og svo fáar myndir gerðar árlega að duglegt kvikmyndafólk má heita fáránlega óheppið ef það fær ekki verðlaun.  Það eru t.d. tilnefndar þrjár myndir í flokknum  “bíómynd ársins”  og það voru kannski bara þrjár myndir framleiddar á árinu. Þetta er svolítið einsog að velja gáfaðasta mann ársins og það eru aðeins þrír sem koma til greina, - þeir Gísli, Eiríkur og Helgi. Mynd sem kosin er besta myndin þarf ekki að vera góð mynd. Hún þarf bara að vera íslensk.

 

(Íslensku Tónlistarverðlaunin eru ekki sambærileg þar sem fleiri hundruðir titla koma út á hverju ári, en sú hátíð er hinsvegar fötluð að því leiti að þar er plantað í dómarasæti Eiði Arnarsyni útgáfustjóra Senu, stærsta tónlistarútgáfufyrirtækis landsins, sem er svona álíka greindarlegt og hlutlaust og að fara að setja forstjóra Paramount í Oscarsverðlaunaakademíuna. Gerist ekki íslenskara og þroskaheftara).

 

Úr því enginn vill klappa íslenskum kvikmyndagerðarmönnum á bakið þá er svo sem allt í lagi mín vegna að þeir geri það sjálfir. Þetta er áræðanlega skemmtileg hátíð því þarna eru svo gott sem allir tilnefndir til verðlauna sem hafa með einhverjum hætti komið nálægt kameru á árinu: Leikarar, aukaleikarar, fréttaaukaleikarar, sjónvarpsfréttamenn, veðurfréttamenn, klipparar, nefháraklipparar, skriftur, símadömur, ræstitæknar, bókhaldssérfræðingar, húsverðir o.s.fr. og flestir fara út með verðlaun fyrir vel unnin störf. Ég segi ekki endilega vel unnin störf en allavega unnin störf, og allir fara glaðir út, allavega góðglaðir, og það er kannski ekki svo lítill hluti af leiknum.

 

Að sjálfsögðu eru veitt verðlaun fyrir “besta leikna sjónvarpsefnið” því það er nefnilega svo gríðarlega mikið um leikið sjónvarpsefni hér á landi, bókstaflega allt fljótandi í íslenskum þáttaröðum, menningarlegum menningarlegnum menningarleiknum sjónvarpsseríum og sápuóperum og framhaldsþáttum og guð má vita hverju. Lágmark ein stytta á mann - í hausinn. Ríkissjónvarpið hefur ekki nema um 3 milljarða í nauðungaráskriftargjaldaforskot á hinar stöðvarnar svo það er ekki nema von að flest leikið efni komi frá Stöð 2 og Skjá 1. (Sem betur fer ætlar Björgólfur Guðmundsson að styrkja Ríkissjónvarpið enn frekar til innlendrar dagskrárgerðar og það er þá líklega í eina skiptið sem borgari styrkir ríkið í samkeppnisrekstri við einkaaðila. Nú eigum við semsé á hættu að Spaugstofan lengist í 30 mínútur eða að Randver verði endurráðinn!!)

 

Í bíómyndabransanum eru kannski um 100 fastamenn sem koma með einum eða öðrum hætti nálægt öllum íslenskum myndum sem eru gerðar og þeir hljóta allir að vera búnir að fá verðlaun, og því sé ég ekki alveg tilganginn með því að halda þessum leik mikið lengur áfram þó hann sé ekki endilega verri en sá leikur sem verið er að veita verðlaun fyrir.

 

Fyrstu árin voru ekki veitt Edduverðlaun fyrir “besta handrit,” og það er kannski skiljanlegt þegar nánar er að gætt, en ég þori nokkurnveginn að lofa að Eddan hafi til skamms tíma verið eina kvikmyndahátíðin í heiminum sem sá ekki ástæðu til að veita verðlaun fyrir handrit. Hélt að allir vissu að gott handrit væri grunnur góðrar myndar, en þó að flestir hafi alltaf vitað þetta þá vissu íslenskir kvikmyndasérfræðingar þetta ekki fyrr en fyrir fáeinum árum og þessi nýi skilningur verður vonandi til þess að ennþá betri myndir verði gerðar hér í framtíðinni.

 

Það má auðvitað margt gott um þessa hátíð segja, t.d. hvetur hún menn til dáða, hmm, og þarna geta íslenskir leikarar fengið það á tilfinninguna að þeir kunni að leika, og sú tilfinning er örugglega betri en sú sem þeir hafa fyrir leiklist. Því auðvitað verður að segjast einsog er að þó að íslenskur ofleikur geti virkað þokkalega á sviði þá dettur hann yfirleitt dauður niður í bíómynd og getur á stundum framkallað svo heiftarlegan hausverk og svo skelfilega ógleði og ólýsanlegar iðrakvalir að allt það popp og allt það kók sem maður innbyrði sæll og glaður í upphafi sýningar stendur uppúr manni einsog strókur niðrá klósetti í hléi.

En vissulega eru til nokkrir mjög góðir leikarar hér á landi, einsog t.d Hilmir Snjór Guðnason sem hefur reddað margri myndinni og mörgum áhorfandunum frá bráðum bana, og ég segi Margri myndinni, því ég man ekki í svipinn eftir neinni íslenskri mynd undanfarin 60 ár sem hann hefur ekki leikið í, en hann getur náttúrulega ekki reddað misgóðum samleikurum sínum.

 

Þegar ég sé illa leikna mynd þá blóta ég yfirleitt leikstjóranum því endanleg útkoma verksins er náttúrulega á hans ábyrgð, en samt eiginlega vorkenni ég honum í bland, því hvernig á hann að fara að því að breyta svínum í veðhlaupahesta? Ég hef það nefnilega einhvernveginn á tilfinningunni að margt liggi betur fyrir Íslendingum en að leika og standi þeim nær, - t.d. að gera við sprungna hjólbarða, sjóða ýsur og sendast með pizzur, svo dæmi séu tekin.

 

Í bandarískum bíómyndum er algengt að sjá þriggja, fjögurra ára krakka leika betur og eðlilegar en fjörgamla íslenska leikara með próf úr öllum skólum, hvernig sem á því getur staðið. Í erlendum myndum hef ég meiraðsegja séð hunda og kétti og kengúrur leika betur en margan íslenskan sprenglærðan leikarann. Ég vil meina að leikarinn Skippy, sem var kengúra, hafi ekki verið verri leikari en t.d. Rúrik Haraldsson, með fullri virðingu fyrir honum og öllum hans gráðum. Hesturinn hennar Línu langsokks og apakötturinn hennar, Níels, eða hvað hann nú hét, útskrifuðust aldrei úr Leiklistarskóla Ævars R. Kvaran svo vitað sé, en þessar skepnur sýndu engaðsíður mun meiri leiklistarleikni en flestir þeir Íslendingar sem í þeim skóla hafa ofreynt sig við ofleik. Mér þætti gaman að sjá íslenskan leikara standa hundinum Lassie og hrossinu Trigger snúning í hárfínum svipbrigðum og sálrænu næmi. Segir það ekki allt um innlenda leiklist að frægasti íslenski leikarinn skuli vera hvalur, - einhver Keikó eða Kakó eða Sækó eða hvað hann nú hét þessi leiðinda ofverndaði fjölfatlaði háhyrningur sem hafði það að aðal atvinnu að ríða hjólbörðum í Vestmannaeyjum. Dó svo úr þunglyndi við Noregsstrendur þegar sprakk á kærustunni hans og endaði sem dósamatur í Bónus.

 

Ég endurtek enn og aftur að það eru til góðir íslenskir leikarar en það má telja þá á hornum nauts. Þó það megi eflaust segja að lélegur leikur sé leikstjóranum að kenna þá virðumst við Íslendingar yfir höfuð bara einhvernveginn ekki hafa þetta í blóðinu, ekki frekar en takt. (Þegar Íslendingar klappa með í lagi þá klappa þeir alltaf á bassatrommuslögunum, semsé á 1. og 3. en aldrei á snerilslögunum 2. og 4. Það vantar “niggarann” í okkur). Við getum ekki einusinni snýtt okkur í bíómynd tilgerðarlaust og án þess að ofleika það og dramatísera úr hófi fram. Við erum alltaf að Leika svo Mikið, við höldum að við séum ekki að vinna fyrir kaupinu okkar nema við Leikum hverja einustu hreyfingu og hverja einustu setningu í botn með gríðarlegum tilþrifum. Íslenskir leikarar hljóta að hugsa sem svo að það geti nú allir verið eðlilegir en það geti ekki allir Leikið og nú skuli þeir sko sýna þjóðinni hvað þeir geti; þeir skuli sko svoleiðis Leika af þvílíku alefli að annar eins kraftur og dramatískur rembingur hafi ekki sést síðan Magnús Ver Magnússon skeit næstum því í buxurnar þegar hann var að lyfta 400 kílóa bjórkút á síðasta heimsmeistaramóti.

 

Flestir íslenskir leikarar eru alltof duglegir. Sjálfur held ég að það sé mun minni vandi að Leika af þessum séríslenska dugnaði en að vera nokkurnveginn eðlilegur og tilgerðarlaus. Því minni Leikur, því betra, en í áreynsluleysinu “leikleysinu” er náttúrulega fólginn góður leikur. Þeir eru ekki margir íslensku leikararnir sem ná að láta áhorfandann gleyma því að þeir séu að leika og ná að falla það vel inní persónuna að leikurinn virki áreynslulaus og með öllu tilgerðarlaus. Þeir eru ekki margir, en þeir eru til, og sem betur fer hefur þeim fjölgað með árunum. Bestir eru Íslendingar í að leika þroskahefta fáráðlinga, á sama hátt og dvergur er góður í því að vera lítill.

 

Ég held að það sé ekki erfitt að skilja að handritið skipti sköpum þó sérfræðingar Edduverðlaunanna hafi ekki botnað í því fyrstu árin. Maður vorkennir oft leikurum að þurfa að böggla útúr sér þessu óþjála tilgerðarlega bókmáli sem er skrifað ofaní þá trekk í trekk, sérstaklega hér áður fyrr. Sumt er skrifað af svo miklum skáldlegum belgingi og þvílíku ónæmi fyrir mannlegum normal tjáskiptum að meiraðsegja Robert de Niro gæti ekki komið þessu útúr sér skammlaust.   

Það er því allsekki hægt að klína Öllum drullukökunum á leikarana eina sér; íslenskir handritshöfundar eiga sinn skerf því þeir hafa í gegnum tíðina einfaldlega ekki haft mjög næma tilfinningu fyrir eðlilegu talmáli, en mér sýnist það nú reyndar vera að breytast til hins betra í seinni tíð einsog svo margt í íslenskri kvikmyndagerð. Maður er meiraðsegja farinn að heyra hvað fólkið á tjaldinu er að segja.

 

Flestar ef ekki allar íslenskar bíómyndir fara á kvikmyndahátíðir erlendis og þar keppa þær og því er frekar erfitt að sjá pointið í því að tilnefna hverja einustu mynd hér á klakanum, - semsé báðar tvær. Ég held að allar sjónvarpsseríur sem voru gerðar á árinu séu tilnefndar nema Örlagabyttan með Sirrý. Menn hljóta að sjá að það er frekar aulalegt að þurfa bara að gera eitt stykki bíómynd til að eiga nær 50% líkur á tilnefningu. Viðar Eggertsson bendir á í athugasemd hér að neðan að á Íslandi séu frumsýndar árlega 70-90 leiksýningar atvinnumanna og að þær komi allar til álita þegar kemur að Íslensku leiklistarverðlaununum, Grímunni. Miðað við þessa staðreynd þá legg ég til að Eddan verði haldin á 5 ára fresti. Allt annað er hjákátlegt og eiginlega hálf aumkunarvert og broslegt í senn. Annars ráða menn náttúrulega hvernig þeir hafa þetta. Þessi Edduverðlaun voru víst hugsuð til að ýta aðeins undir egó kvikmyndagerðarmanna og kitla aðeins hégómagirnd þeirra og vissulega gera þau það en ég held þau kitli að sama skapi hláturtaugar margra kaldhæðinna Íslendinga. Það á ekki að veita þeim íþróttamanni verðlaun sem engan hefur keppt við og sá íþróttamaður hefur ekki unnið til neins sem ekkert hefur sigrað nema stimpilklukkuna.