Óleikur íslenska varnarliðsins

Ég er ekki sammála þeim fjölmörgu knattspyrnusérfræðingum útum víða veröld sem segja að íslenska landsliðið sé það alleiðinlegasta tuðrulið sem hafi komið fram síðan sögur hófust. Þeir sem segja það hafa greinilega ekki séð argentíska liðið.

 

Vissulega er íslenskur fótbolti álíka mikið fyrir augað og Jóhanna Sig. en það eru til lönd og ríki sem toppa okkur í leiðindum og eru betri en við í að spila lélegan bolta, tildæmis Færeyjar, Grænland, Svalbarði, Vatikanið og Argentína.

 

Einn virtasti og glöggskyggnasti knattspyrnurannsakandi heims, séntilmaðurinn og prúðmennið Vasilyn Úrkyn frá Rússlandi, segir í nýútkominni greiningaskýrslu að íslenska landsliðið sé samansafn af hæfileikalausum himpigimpum, landeyðum og lúsablésum, kokhraustum kellingatuskudruslum, aumkunarverðum úrhrökum og örlagaaumingjum, tattóveruðum tröllheimskum tréhestum og tittlingatotturum og klúðrandi klunnum sem kunni ekkert nema að flækjast í eigin fótum einsog hrossaflugur og hanga í vörn og ríghalda um eistnalausan samanskroppinn punginn á sér einsog feimnir fermingadrengir í almenningssturtu.

Hann kannski orðaði þetta ekki nákvæmlega með þessum hætti en þetta er það sem hann vildi sagt hafa.

 

Hann segir að megin markmið þessara íslensku glötuðu grasbíta á HM sé að koma í veg fyrir að hin liðin geti leikið almennilega knattspyrnu. Það sé engin önnur hugsun á bak við óþolandi leik íslenska amatörliðsins. Þetta séu viðurstyggilega þreytandi slefandi slúbbertar og hörmungar hálfvitar og hann geti ekki beðið eftir að þeir láti sig hverfa af heimsmeistaramótinu og af yfirborði jarðar, beint ofaní rauðglóandi eiturspúandi eldfjöll sinnar daunillu djöflaeyju.   

 

Ég veit ekki með ykkur en mér finnst þessi góði maður taka aðeins of sterkt til orða. Hann kannski orðaði þetta ekki nákvæmlega með þessum hætti en þetta er það sem hann vildi sagt hafa.

 

Lionel Messi tók reyndar í sama streng þó hann notaði örlítið mildara orðfæri. Eftir jafnteflisleik Íslands og Argentínu sagði þessi almesti knattspyrnusnillingur allra tíma að strákarnir okkar væru eflaust góðar sálir en ekki alveg jafn góðir knattspyrnumenn. Þeir hefðu nánast ekki gert nokkurn skapaðan hlut, enda ekki færir um það. Þetta væru klunnalegir helfrosnir spýtukallar og leikstíll þeirra minnti á tilþrifalausan og langdreginn sundbolta hreyfihamlaðra hlandaula.

Þeir kynnu ekki að spila sín á milli og halda boltanum eins og menn. Sóknarleikur þeirra fælist í löngum og ómarkvissum innköstum og þess á milli hengju þeir í vörn með lífið í lúkunum og útglennt augun einsog dádýr í bílljósum.

En Messi kallinn gaf þeim samt prik og taldi að þeir myndu eiga möguleika á ólympíuleikum fatlaðra þegar fram liðu stundir.

Hann kannski orðaði þetta ekki nákvæmlega með þessum hætti en þetta er það sem hann vildi sagt hafa.

 

En hvernig skyldi nú standa á því að strákarnir okkar náðu jafntefli við þessa sögufrægu knattspyrnuþjóð, Argentínu, úr því að þeir eru svona glataðir einsog þessir góðu menn segja?

 

Fyrir utan agaðan og vel skipulagðan varnarleik þá er það nú meðal annars vegna þess að Argentína er með liðónýtt lið og handónýtan þjálfara, einhvern Jorge Sjampóolíu de Vito sem er dvergur í öllum skilningi. Sá samþjappaði stubbur verður að öllum líkindum þjappaður ennþá betur niður í skítinn að mótinu loknu. Jafnvel drepið í honum eins og hverjum öðrum sígarettustubbi.

 

Og svo var markmaðurinn okkar hann Hannes mjög oft rangur maður á röngum stað fyrir Messi. Hannes er mjög góður í að flækjast fyrir góðum leikmönnum og fá boltann í sig. Herra Lionel Messi og fröken Kristín Ronaldo ættu bæði að vita það. Oft eru markverðir markverðir menn.

 

En það var semsé ekkert meiriháttar afrek að gera jafntefli við þetta ótrúlega tuskulega lið Argentínu. Það var frekar hálfgert afrek að vinna þá ekki.

 

Það besta við strákana okkar er að þeir hafa þann hæfileika að geta áttað sig á takmörkuðum hæfileikum sínum og spila samkvæmt því.

Þeir vita manna best að varnarboltinn sem þeir spila er jafn leiðinlegur og þeir sjálfir en málið er að þeir eru ekki að reyna að skemmta fólki einsog einhverjir sirkusbangsar heldur eru þeir að reyna að sigra. Útá það gengur nú geimið einsog flest önnur geim.

Að spila leiðinlegan varnarbolta er þeirra eina leið til að vinna skemmtilegan sigur.

 

Það tókst ekki vel gegn Niggeríu og það er vegna þess að Niggería lokkaði íslenska liðið útúr varnarfylgsni sínu og fram á völlinn til að geta straujað auðveldlega yfir það. Þeir gerðu okkur smá óleik með marki og við lékum óleik það sem eftir lifði leiks. Vörn íslenska liðsins raknaði upp og fór útum víðan völl. Skamm!

 

Nú er bara að vona að Klóaksía lofi strákunum okkar að vinna því það ágæta land er komið uppúr riðlinum og þarf ekkert á sigrinum að halda. Bestu leikmönnum þess hefur verið gefið frí til að þeir verði vel reyktir og úthvíldir þegar kemur að alvöru leikjum við alvöru lið.

 

Þó að strákarnir okkar spili oftar sucker en soccer þá eiga þeir örlítinn séns. Ef það verður völlur á okkar mönnum á vellinum á þriðjudaginn þá gætu þeir hugsanlega marið þetta varamannalið. Tala nú ekki um ef þeir fá góðfúslegt leyfi hjá þeim til að vinna þá.

 

En það er raunverulega undir hinum týnda og tröllum gefna Messi og hans vönkuðu félögum komið hvort við komumst uppúr riðlinum eður ei. Félagar hans hafa ekki ennþá áttað sig á að hann er með þeim í liði og sjálfur virðist hann ekki alveg viss um með hvaða liði hann er að spila en við skulum rétt vona að utangátta meistarinn komi í leitirnar og klári Niggeríu. Þó ekki of stórt. 

 

Var að gera hérna kurteislega hvatningarvísu til strákanna okkar:

 

Ef hugsum við ekki ferlega vel um vörnina

þá verðum við teknir af alefli í görnina.

Höngum því allir í andskotans djöfulsins vörninni

svo okkur líði betur í helvítis görninni.

 

Áfram Íshland!

Náum alltaf að gera hið ómögulega

Séntilmaðurinn Gunnar Nelsson

Það skal tekið fram að ég hef ekkert vit á þessari MMA íþrótt og veit ekkert um hvað þetta sprikl snýst en ég vona samt að mér leyfist að lýsa upplifun minni af leiknum í gær á milli þeirra Gunnars Nelssonar og Alans Júban eða hvað hann nú heitir sá ágæti maður.

 

Margir vilja meina að þetta sé ekki íþrótt heldur bara ógeðslegt ofbeldi og pjúra villimennska. Ég get ekki lagt neinn dóm á það þar sem ég veit ekkert útá hvað þetta gengur og hef aldrei horft á þetta áður en ég get þó sagt það að þessi leikur í gær á milli Gunnars Nelssonar og Anals Túrban sýndi og sannaði, allavega fyrir mér, að MMA getur seint talist til ofbeldisíþrótta.

 

Leikurinn byrjaði þannig að þeir félagar dönsuðu við hvorn annan í níðþröngum nærbuxum einum fata í nokkra stund. Mér fannst þetta frekar vandræðalegt en ákvað samt að horfa áfram og gefa þessu séns.

 

Gunnar var frekar ágengur og dansaði þétt uppvið gæann en Anal Jogvan færðist undan og vildi greinilega fá að vera í friði. Gunnar hélt áfram að elta Anal um dansgólfið og áreita hann og stugga við honum og pota í hann alveg þangað til það fauk í Anal og hann hreinlega sparkaði í Gunnar. Gæinn greinilega ekki alveg í andlegu jafnvægi.

 

Ég var mjög hissa á þessum harkalegu viðbrögðum Anals en Gunnar virtist ekkert kippa sér upp við þetta og hélt áfram að dansa og hoppa í kringum Anal og ýta við honum og dangla í hann og pirra hann á alla lund. Ekki veit ég afhverju en kannski að það sé hluti af leiknum að vera með smá stæla og leiðindi. Ekki spyrja mig.

 

Svona hélt þetta áfram þangað til þeir voru orðnir vel heitir og rjóðir í kinnum. Þá allt í einu skrikaði Anal fótur og var alveg við það að detta en Gunnar greip hann í fallinu og forðaði honum frá meiðslum og lagði hann mjúklega á gólfið. Gunnar lagðist ofaná Anal og þeir fóru að láta vel hvor að öðrum og skiptast á svita og hvísla einhverju í eyra hvors annars sem ég heyrði ekki.

 

Ég leit undan því mér fannst þetta orðið aðeins of persónulegt og eitthvað sem mér kæmi ekki við – þetta væri þeirra einkamál - en ég ákvað að harka af mér og taka þessu eins og fordómalaus hvítur miðaldra ófatlaður forréttindakarlmaður og halda áfram að horfa til að vera viðræðuhæfur um þessa íþrótt þó ég hafi reyndar aldrei verið par hrifinn af rómantískum ljósbláum myndum.

 

Einmitt þegar fjör var farið að færast í leikinn þá klingdi í bjöllu og dómarinn sagði þeim að slaka aðeins á og kæla sig niður og fara í sitthvort hornið svo að þessi sýning yrði ekki bönnuð innan 16 ára. Sminkurnar þeirra í horninu þurrkuðu af þeim svitann, púðruðu þá í framan, settu á þá augnskugga eða eitthvað og helltu ísmolum oní nærbuxurnar.

 

Í annarri lotu æstust leikar og leikmenn enn frekar. Anal Súpan, eða hvað hann heitir nú annars sá ágæti maður, þykir nú ekki beint á pari við Einstein og því ákvað Gunnar að reyna að koma vitinu fyrir hann og hrista aðeins upp í hausnum á honum með því að gefa honum smá vink. Eða kannski að Anal hafi spælt Gunnar með orðum eins og: "Heyrðu elskan, við skulum bíða meðetta þangað til í fyrramálið uppá hótelherbergi. Ég er með hausverk."  Ég bara hreinlega veit það ekki. Allavega sló Gunnar til hans og það var kannski ekki mjög íþróttamannslega gert í leik sem þessum en það er sama. Ætli hann hafi ekki bara verið að svara fyrir sparkið sem hann fékk í fyrstu lotu. Hvað veit ég? Þetta var allavega ekki gert til að meiða hann því hann miðaði á gagnaugað á honum en ekki beint á trýnið.

 

Þetta kom Anal mjög á óvart og hann vissi ekki í hvorn fótinn hann átti að stíga og í sömu svifum stökk Gunnar Níelsson einsog kirkjuslanga á Anal og vafði arminum nokkra hringi um háls hans og faðmaði hann þétt að sér. Svo vöðlaði hann honum saman og sneri uppá hann allan þannig að andlit Anals var eins og harmonikka í klofi Gunnars. Þetta er víst kallað klofbragð og Anal fékk að finna það.

Næst þegar hann fer útí ísbúð þá biður hann örugglega um sjeik með klofbragði. (Smá djók).

Ég verð að segja að ég hef aldrei séð aðrar eins aðferðir í nokkurri klámmynd og er ég þó búinn að sjá þær margar.

 

Á þessu augnabliki hélt ég að leikurinn væri fyrst að hefjast fyrir alvöru en kemur þá ekki einhver afskiptasamur leiðinda siðgæðisvörður askvaðandi inná dansgólfið og slítur þá úr faðmlögunum og baðar út höndunum einsog vitfirringur til merkis um að þetta sé alltsaman búið og það sé ekkert meira að sjá.

 

Það fannst mér einkennilegt helvíti því rétt áður en hann flautaði leikinn af þá þuklaði hann af ákefð á rassi Gunnars (eins og sjá má á mynd) og handlék kinnarnar fagmannlega eins og hann hefði aldrei gert neitt annað um sína daga, þannig að þessi dúddi hafði nú ekki beint efni á að vera að leika einhverja siðgæðislöggu.

 

Hvað um það. Í morgun sá ég viðtal á útlensku við Gunnar um leikinn. Þar spurði einhver ofbeldissinnaður blaðamaður Gunnar að því afhverju hann hefði ekki kýlt Anal sundur og saman og flatt út á honum smettið í restina þegar hann hafði kjörið tækifæri til þess.

 

Ég skildi ekki þessa spurningu og líklegast ekki Gunnar heldur því hann svaraði eitthvað á þá leið að það hefði ekki verið nein ástæða til þess - Anal þessi Rjúpan væri myndarlegur náungi og ynni fyrir sér sem ljósmyndafyrirsæta og nærbuxnagína og jakkafataherðatré og því engin ástæða til þess að vera að hræra eitthvað í andlitinu á honum – og sem friðelskandi og umhyggjusamur maður hafi hann því ákveðið að hengja hann.  "Það er hreinna og fallegra en að vera að djöflast á honum eins og graður hundur," sagði Gunnar.

 

Það er rétt. Það var alveg kominn tími til að hann hætti því. Það er nefnilega svo mikið mikið hreinna og fallegra og hjartnæmara að hengja menn og kyrkja þá með berum höndum en að djöflast og riðlast á þeim eins og spólgraður hundur eða hjólgraður karlmaður. Það þarf ekkert að deila um það. 

 

En jæja, ég er allavega einhverju nær um þessa íþrótt þó ég misskilji hana kannski eitthvað ennþá. Get allavega sagst hafa horft á einn leik og ég verð að segja að ég er bara alveg ágætlega ánægður með þetta erótíska sport þó það mætti kannski vera aðeins meira um smá pústra og átök og svoleiðis í þessu og minna um faðmlög og knús.

Ég hef ekki hugmynd um fyrir hvað skammstöfunin MMA stendur en ég myndi skjóta á: Mannúð. Munúð. Aðgát.

Magnaður sigur Gunnars (myndskeið)

Íþróttir og brennivínsdrykkja

 

Ég horfði á leikinn Ísland - Þýskaland í gær á kjaftfullum sportbar, - fullum í öllum skilningi. Þar sást ekki áfengisleysi á nokkrum manni frekar en fyrri daginn þegar íþróttir eru á skjánum. Maður fær ekki betra tilefni til að fara á almennilegt fyllerí en þegar íþróttir eru í varpinu. Þetta fer svo vel saman. Íþróttir og fyllerí er jafn pottþétt blanda og vodki í kók. Það er meiraðsegja hægt að hafa gaman af jaðaríþróttum einsog handbolta, sniglakapphlaupi og kengúruboxi ef maður er bara nógu drukkinn.

 

Það má vera að íþróttir séu þroskandi en þær eru fyrst og fremst þorstandi. Það er eitthvað við íþróttir sem vekur upp hjá fólki mikla áfengislöngun. Sem er mjög gott mál. Þetta er nú það góða við íþróttir. Um þetta snúast þær faktískt. Á fótboltaleikvöngum hér og erlendis sést ekki einn maður edrú. Sumir leikmenn eru jú kannski ekki mjög drukknir á vellinum en áhorfendur eru náttúrulega allir á perunni. Þessvegna er svona gaman að horfa á fótbolta. Karlpeningurinn fær þar að auki frí frá sínöldrandi kellingarherfunni og fær að rasa almennilega út og fær að fíla sig sem hluta af einhverri liðsheild. Íþróttaleikur er mínístyrjöld. Landsleikur er smækkuð heimsstyrjöld. Þjóðremban í algleymingi. Svo má alltaf búast við að það brjótist út áhugaverð slagsmál að leik loknum sem kóróna skemmtilegheitin.

 

Íþróttamennirnir sjálfir eru yfirleitt álíka blautir og áhorfendur. George Best var t.d. tipptopp drykkjumaður og ekkert síðri fótboltahetja. Náði frábærum árangri í báðum greinum. Þetta helst í hendur. Eiður Smári og allt það. Ég tildæmis gæti ekki reykt og drukkið svona mikið ef ég væri ekki íþróttamaður. Í alvöru. Íþróttir auka manni úthald. Áramótaheit mitt var að æfa badminton og tennis og spretthlaup svo stíft á þessu ári að ég gæti slátrað tveimur bjórkössum og svælt fjóra vindlapakka á dag án þess að blása úr nös...ef þannig má að orði komast. Maður verður að hafa þolið í lagi ef það á að vera eitthvað gaman af þessu. Og maður verður að hafa eitthvað markmið í lífinu.

 

Örlítið meira um mína íþróttamennsku: Ég æfði sund í Vesturbæjarlauginni á tímibili, í alvöru, en hætti þegar ég uppgötvaði að það fór of mikið af klór ofan í vodkaglasið og svo drapst alltof oft í vindlinum. Þar að auki var maður litinn hornauga einsog maður væri eitthvað skrítinn. Ég prófaði baksund með glasið og vindilinn í annarri hendi og buslandi með hinni en allt fór á sama veg. Alltaf þurfti einhver hvalspikaður uppblásinn bringubítill að stinga sér í grenndinni þannig að gusurnar gengu yfir mann og maður drukknaði nánast í ölduróti og ófögnuði. Glasið barmafullt af klóróformi og vindillinn í henglum. Þessi áhugamál blönduðust semsé ekki vel saman. Í öllum skilningi. Það tók mig ekki langan tíma að sjá að sund væri fyrir örlagaedrúista og aumingja.

 

Hvað um það. Munurinn á Strákunum okkar og okkur áhorfendunum á sportbarnum var að við vorum vel fullir en þeir voru greinilega illa timbraðir. Maður á ekki að mæta timbraður í íþróttamót. Það er vanvirðing við sannan íþróttaanda. Ég veit ekki hvað ég er búinn að brýna þetta oft fyrir æskulýðnum. Maður á að vera í glasi þegar maður er að keppa. Ekki skelþunnur. Þunnir menn skjálfa einsog lauf í vindi, - einsog Geir Haarde. Þunnildi vinna enga sigra. Fullir menn geta hinsvegar unnið fullan sigur.

 

Strákarnir okkar ættu að taka snookerheimsmeistarannn Alex Higgins sér til fyrirmyndar. Einsog menn vita þá er snooker mesta nákvæmnisíþrótt í heimi. Alex mætti alltaf vel undirbúinn í mót. Sturtaði í sig einni ginflösku og hálfum kassa af stórum svellköldum öllurum og svældi með góðgætinu pakka af fílterslausum camel af miklum krafti einsog sannir íþróttamenn eiga að gera. Eftir þennan undirbúning þá gekk kappinn inná leikvanginn fjallfrískur í góðum gír og straujaði andstæðinginn. Svona eiga menn að vera. Hann passaði sig vel á því að mæta aldrei þunnur til leiks einsog strákarnir okkar. Hann var ekki bara metnaðarfullur heldur pöddufullur. Vínandi er rétti íþróttaandinn.

 

Handboltastrumparnir okkar gætu mikið lært af Alex Higgins, ímynd íþróttamennskunnar. Þeir hefðu mögulega átt roð í Þjóðverjana ef þeir hefðu skellt í sig nokkrum tekílasnöfsum fyrir leikinn og náð að koma þannig heilsunni í lag. Samt ekki of mörgum. Kannski 10 til 15 sjússum og 5 til 10 tvöföldum irishcoffee og svona einsog hálfri flösku af 50% smirnoff vodka af stút og þá hefðu þeir verið í góðum málum. Dass af hreinum spíra í restina hefði ekki skaðað. Með þessu hefði verið mjög gott að svæla nokkra vindla og keðjureykja umþaðbil hálfan til einn pakka af fílterslausum camel til að skerpa einbeitinguna. Þessir strákabjálfar okkar verða að fara að sýna íþróttamennskunni smá respect. Virðing og kurteisi kostar ekkert. Þeir verða að fara að haga sér einsog menn þessir helvítis heilhveitis grasasnar.

 

Eftir tapið gegn liði Þjóðverja, fyrsta liðinu sem Íslendingar keppa við sem kunna eitthvað í handbolta, var viðtal (sjá HÉR) við Björgvin markvörð og Róbert línudansara:

 

Róbert píreygður og utangátta: "Við vorum að klúðra, klikka á góðum færum...Maður sér þetta ekki alveg nógu skýrt."

Hann myndi kannski sjá hlutina aðeins skýrar ef hann væri ekki svona skelþunnur. Drekka meira.

Björgvin: "Við erum eins og aular sóknarlega og varnarlega."

Eins og? Þeir hefðu getað gert eitthvað af viti ef þeir hefðu drullast til að drekka úr sér þynnkuna fyrir leikinn.

Björgvin: "Ef við erum ekki fullir og gerum ekki hlutina almennilega þá getum við ekki neitt í handbolta. Það er alveg klárt."

Hverskonar setning er þetta eiginlega? Er maðurinn edrú eða hvað? Eru markverðir ekki markverðir menn? Þeir sem gera ekki hlutina almennilega geta ekki neitt og þeir sem geta ekki neitt gera ekki hlutina almennilega. Og hvað er ég búinn að brýna oft fyrir íþróttamönnum að mæta ekki skelþunnir í leik? Maður á að vera vel í glasi. Það er einsog það komist ekkert inní hausinn á þessum ösnum. Þarf maður að hella í þá brennivíni með trekt?

Björgvin: "Ef við erum ekki fullir þá erum við ekkert frábærir."

Old news. Nú ef að gæinn er svona meðvitaður um þetta afhverju sturtaði hann þá ekki í sig brennivíni fyrir leikinn og sagði félögum sínum að gera slíkt hið sama? Eru þetta alltsaman tómir fæðingarhálfvitar? Þetta eru allavega ekki fullir fæðingarhálfvitar. Algjörðir apakettir.

Björgvin: "Við erum að gera allt of mikið af feilum og svona miklum aulamistökum sem við erum að brenna okkur á."

Hverskonar menn gera mikið af aulamistökum? Hugsanlega aular? Drekka meira.

Róbert: "Við áttum í soldlu basli með þá í vörninni og svo vorum við að hitta aðeins of mikið í markmanninn."

Soldlu basli? Vörnin var galopin einsog Catalina á góðum degi.

Voruð að hitta aðeins of mikið í markmanninn? Halló! Var hann ekki að verja lásí og kraftlaus og ónákvæm skot? Þýski markvörðurinn var semsé ekkert góður að áliti strákaaulanna okkar. Hann var bara alltaf fyrir. Ástæðan fyrir því að hann varði svona mikið var víst bara vegna þess að strákarnir okkar hittu of oft í hann. Einmitt. Þegar Björgvin stendur sig vel í markinu og ver hvert skotið á hendur öðru þá er sagt að hann sé meiriháttar markvörður. Þegar þýski markvörðurinn ver hvert skotið á hendur öðru þá er það jú bara vegna þess að strákarnir okkar hitta of oft í hann. Hann er semsé alltaf að þvælast fyrir. Er alltaf á röngum stað. Úfff. Það er oft ótrúlegt ruglið sem vellur út úr ódrukknum Íslendingum.

 

Leikurinn var engu að síður ansi skemmtilegur. Í miðjum æsingnum, eða æsinginum einsog það heitir víst á bubbísku, þá öskraði ég á flatskjáinn: "Áfram strákar. Þið eigið leikinn. Látiði íslensku apana ekki komast upp með neitt múður. Sieg Heil!"

Þetta féll ekki í góðan jarðveg á sportbarnum af einhverjum ástæðum. 

Fyrsta tap Íslands á HM

Við erum bestir!!

Þetta var frækilegur sigur. Við völtuðum gjörsamlega yfir Hirosima. Strákarnir okkar stóðu sig glæsilega en það verður að segjast einsog er að Hreiðar Levy markvörður reddaði alveg seinni hálfleik. Hann varði 8 sinnum með pungnum og 17 sinnum með andlitinu. Geri aðrir betur. Frábær markvarsla. Hann var bókstaflega með nefið oní hvers manns bolta, ef þannig má að orði komast. Hann var allsstaðar með andlitið. Og punginn. Ekki má gleyma honum. Svona á að nota guðsgjafirnar. 

Japanir áttu enginn ráð við þessu. Það var sama hvert þeir negldu, alltaf small tuðran af miklu afli á alltumlykjandi trýninu á Hreðjari. Og pungnum. Ekki má gleyma honum. Það var sama hversu oft þeir dúndruðu boltanum í smettið á honum og i boltana á honum, aldrei missti hann andlitið. Ekki heldur punginn. Ekki að ástæðulausu að þessi íþrótt kallist handballs. Enginn markvörður fyrr né síðar hefur varið jafn oft með eistunum og andlitinu í einum leik. Alls 25 sinnum. Hann verður pottþétt kóngurinn á Fésinu. Þetta er gæi sem fær ekki bara flugu í höfuðið. Þetta er maður sem kann að nota á sér hausinn. Áfram Hreðjar!

 

Sumir halda að Jappar séu einhverjir vesalingar og hlandaular með hor í nefi sem kunni ekkert í handballs en það er öðru nær. Þeir eru með eitt besta lið heimsins í dag. Þeir hafa unnið Austur-ríkisstarfsmenn, Færeyinga, Íraka, Grænlendinga, Írani, Saudi-Araba og Úgandabúa svo nokkur dæmi séu tekin. Leikmennirnir eru allir heimskunnir. Þetta eru nöfn sem allir þekkja: Kenya Toyota, Daihatsu Kawasaki, Moskito Suzuki, Risotto Tomato, Shuss Hirosima, Hoza Heimasima, Mazda Yamaha, Mitsubishi Hahaha og svo mætti lengi áfram telja. Það voru semsé engir aukvisar sem við vorum að slátra.

Svo er bara að vona að Hreðjar nái að halda haus og þá tökum við þetta alla leið. Sýnum þessum útlensku ösnum að þó við kunnum ekki reka banka og kunnum ekki að reka bankaræningja í ævilangt fangelsi og kunnum ekki að reka pólitík og kunnum ekki að reka pólitíkusa út úr alþingi - þá kunnum við sko að sýna okkar rétta andlit og fá boltann í það. Og punginn. Ekki má gleyma honum. Við munum halda andlitinu. Áfram Ísland!

 

HÉR má finna myndbandið við Sigurlagið sem ég gerði árið 2004. Tileinkað Strákunum okkar, að sjálfsögðu. Við erum bestir!

Stórsigur á Japan

Íþróttamenn - hommar - sama (tó)pakkið!!

Ég hef soldið verið að hugsa um íþróttir upp á síðkastið af einhverjum ástæðum. Einkennilegt nokk, því það er náttúrulega bara eitt bjálfalegra en að hugsa um íþróttir og það er að iðka þær. En ég hef komist að þokkalegri niðurstöðu og hún er þessi: Menn þurfa að vera verulega kinky og einkennilegir í hugsun til að sjá ekki að íþróttir eru lítið annað en dulbúið kynlíf og að íþróttamenn eru raknir hommar upp til hópa. Það er ekki bara að kynlíf sé íþrótt heldur eru íþróttir kynlíf. Frjálsar íþróttir – frjálsar ástir – eitt og hið sama. Þetta byrjar á forskólaaldri í köðlunum í leikfimisalnum og þróast svo uppí tæknilegra og ennþá dulbúnara sex. Íþróttir sökka en sumar sökka meira en aðrar. Það er til íþrótt sem sökkar svo svakalega að hún er einfaldlega kölluð sucker. (Stundum skrifað soccer). Skrítið að ferðast með Fokker til að fara að horfa á sucker.

 

En kíkjum aðeins á þetta. Rugby á tildæmis að heita gasalega karlmannleg íþrótt en er þegar betur er að gáð ekkert annað en hreinn hommaskapur, ef það er á annað borð hægt að tala um “hreinan” hommaskap. Rugby tottar feitt. Afhverju þarf alltaf einhver asni að glenna út á sér rassgatið og dilla því einsog gulrót framan í samherja sína í upphafi hverrar lotu? Og þegar einn apaköttur er felldur í grasið afhverju þurfa þá allir hinir að koma æðandi í sínum aðskornu rassborunáttbuxum og kasta sér ofan á hann þangað til þetta verður einsog mauraþúfa? Síðan hvenær hefur þurft 10 menn til að halda einum niðri? Aldrei. En það þarf auðvitað fleiri en tvo í hópsex. Þetta alltsaman verður fyrst skiljanlegt í ljósi þess að þarna eru spólgraðir hommar á ferð. Þegar maður fattar það þá segir maður í uppgötvunartóni við sjálfan sig: ”Jááá, auðvitað, þetta eru svona hommadindlar. Hvernig læt ég. Afhverju fara ekki fleiri en bara 10 uppá hann? Hverskonar væsklar eru þetta? Jááá, auðvitað. Þetta eru hommar.”

 

Box þykir sömuleiðis alveg gríðarlega karlmannleg íþrótt en er þó lítið annað en dulbúinn hommaskapur. Hvað er hommalegra en 2 sveittir massaðir bjánar í stuttbuxum og faðmlögum? Getur einhver sagt mér það? Alltaf að vingsa höndunum “óvart” undir beltisstað. Ekkert vafasamt, neinei. Stundum eru heilu leikirnir ekkert annað en faðmlög og kjass og káf og eyrnanart. Sumir boxarar koma útúr hringnum (“hringinum” einsog Bubbi segir) með fleiri sogbletti en kjaftshögg. Ægilega karlmannlegt. Það er nú meira. Þetta eru hommar. (Annað mál: Boxhringurinn er eini hringurinn sem er ferhyrndur). Lýsingar Ómars Ragnarssonar á Sýn eru dæmigerðar fyrir andann sem svífur yfir vötnum:

”Hann er alveg svakalega fallegur þessi. NEI, sjáiði brjóstkassann á honum. Vááááá! Það er ekki til arða af fitu á skrokknum á honum. Og lærin maður! Sjáiði lærin maður! Hann hlýtur að vera með rosalega stinnan rass líka. Ég er kominn með bóner. Haldiði að það væri ekki dúndur að fá að taka þennan í fjósið? VÁÁÁ!” 

Á þessum nótum eru lýsingar hans. Hann er að lýsa boxi en þó fyrst og fremst eigin kynórum. Box er fyrir kellingar, karlkyns kellingar. Það er ekki flóknara en það. 

Hafnarbolti. Í þessari íþróttagrein fer augljósasta viðreynsluaðferðin fram. Leikmennirnir klóra sér án afláts í hreðjunum allan tímann meðan á leiknum og þeim sjálfum stendur og þarafleiðandi má gera gera ráð fyrir að þeir klóri sér ennþá meira í kakóinu að sturtu lokinni ef dæmið gengur upp. Semsé: Drullupumpuíþrótt út í gegn.

Ballet getur varla talist íþrótt og þaðanafsíður listgrein en flestir geta ímyndað sér hverskonar týpur sækja í þetta pungbindasprikl. Smá hint fyrir andlega öryrkja: Þeir sem ekki eru sundlaugaverðir, flugþjónar eða hárgreiðslumenn eru í ballet. Einhverju nær?

 

En höldum okkur við “alvarlegar” íþróttagreinar. Glíma. Það er nú eitt. Hommaskapur í öllum sínum náttfötum. Tveir spýtukallar að nugga lærunum uppvið punginn hvor á öðrum. Aumkunarvert og fíflalegt í senn. Og hvor um sig reynir að leggja hinn flatan. Allan tímann eru þessir asnar að toga í belti hvors annars einsog þeir eigi í gríðarlegum erfiðleikum með að halda buxunum uppum sig og það er auðvitað asnalegt og bælt í ljósi þess að maður veit að þeirra æðsta ósk er að vera með allt niðrum sig. Það er eitthvað stirðbusalegt og beljulegt við þennan dulbúna hommaskap enda séríslenskt fyrirbrigði. Þetta er svona viðreynsla framsóknarhommans. Ekki hægt að horfa edrú á þessa vitleysu.

 

Ekki frekar en júdó, sem verður að teljast einhver ömurlegasta hommaíþrótt í heimi. Meiraðsegja Gunnar á Krossinum gæti ekki afhommað júdókappana og þá er nú fokið í flest skjól. Það er vægast sagt frekar dasað að horfa á karlmenn veltast um gólf í grenjandi greddu og losta undir því yfirskini að hér sé um merkilega íþrótt að ræða. Munurinn á þessu rugli og leðjuslag er að leðjuna vantar. Það er allt og sumt. Þetta er ekkert annað en pjúra pornó. Soft pornó að vísu en pornó engu að síður. Hommapornó. Þetta er kattliðugt pakk sem getur komið sér í fáránlegustu stellingar, getur vafið löppunum marga hringi utanum háls “andstæðingsins” (gólffélagans) einsog eiturslöngur þannig að klofið nemi við smettið á honum. Svo er honum haldið þannig föstum í nokkurn tíma og alveg örugglega hvíslað frygðarlega í eyrað á honum á meðan: ”Finnst þér þetta gott?” Fyrir svona sexshow eru menn að fá medalíur á Ólympíuleikum. Ef það er ekki svartur blettur á vestrænni siðmenningu þá er ég Sóley Tóma eða Kolrugluð Halldórsdóttir. Þessir delar eru yfirleitt hvítklæddir og það er náttúrulega bara til þess að tryggja að það sjáist örugglega ekki þegar þeir fá úr´onum.

Fleiri íþróttagreinar má nefna. Tildæmis sund. Hvað er sund annað en átylla fyrir perverta til að fara í sturtu með fólki af sama kyni. Þeir þora ekki að spyrja manninn á götunni beint: ”Hvað segirðu, þú ert með ansi ræktarlega bringu…eigum við kannski að koma í sturtu saman?”  og þessvegna fara þeir í laugarnar og fóðra þar sitt óeðli undir yfirskini sundáhuga. Þetta sjá nú allir menn.

Handbolti er sömuleiðis svo augljós hommaíþrótt að það tekur því varla að nefna hana. Fylgist bara með hreyfingunum en þó aðallega þreifingunum í vörninni. Maður gæti haldið að þeir ynnu allir hjá Fróunaraðstoð Sameinuðu þjóðanna. Þessi íþrótt ber sannarlega nafn með rentu: “Handballs.”  Viðurstyggð.

En ekki er fótboltinn skárri. Fótbolti er þvílíkur grenjandi öfuguggaháttur að það er leitun að öðru eins svínaríi á þessum hnetti. Menn eru fyrst og fremst í fótbolta til þess að stjúka rassinn á samherjum sínum þegar þeir hafa skorað. Þarf að ræða það eitthvað frekar? Stundum eru þessir kúkalabbar orðnir svo kynferðislega æstir þegar ekkert mark hefur verið skorað í langan tíma að loksins þegar einhver setur hann inn, semsé boltann í netið, þá ráðast þeir á hann slefandi og leggja hann flatan á jörðina og fara að kyssa hann og kjassa og strjúka hann allan hátt og lágt og riðlast á honum í hópum einsog kanínur. Það eru engar “kanónur” í fótbolta einsog íþróttafréttamenn eru svo gjarnir að klifa á heldur eingöngu kanínur. Hommakanínur. Og hvað er það fyrsta sem asnasparkari gerir þegar hann er búinn að skora? Jú, hann rífur sig úr skyrtunni í tryllingslegum ástarbríma til að gera snertingarnar nánari þegar félagarnir skutla sér á hann. Þetta ber allt að sama brund...brunni. Þegar andstæðingurinn á aukaspyrnu rétt fyrir utan vítateig þá safna þeir sér þétt saman og halda um slátrið á sér. Hálfvitar. Þeir eru ekki að passa á sér hausinn. Nei, þeir þurfa ekkert á honum að halda í fótbolta. En slátrið þurfa þeir að vera með í lagi ef þeir eiga að geta fengið eitthvað kikk útúr leiknum. Þessir asnasparkarar eru allirsaman saurþjöppur fram í fingurgóma og ættu að fara í lögformlegt umhverfismat.

Það má undrun sæta að sjálft Ríkissjónvarpið, sem dembir yfir okkur ótrúlega svæsnum spænskum dökkbláum myndum allar helgar, árið um kring, einsog t.d. Forrest Cunt og Hrafninn sýgur, skuli í þokkabót ausa íþróttaóhroða yfir "blá"saklaus börnin og það um hábjartan og blábjartan dag. Ég, sem góður og gegn skattborgari, ímynd siðgæðis og tandurhreins hugarfars, ætla að ganga í Vinstri Grænbláa og fara fram á það við Ríkissjónvarpið (Bláskjá) að það hætti tafarlaust að sýna þessar viðbjóðslegu sportklámmyndir. Látum ekki klámið ríða okkur - á slig.

 

 Rokrassgatið kveður.

 

(Skrifað árið 2000)