Píratar eru alveg geðveikt kúl

Í fréttum er þetta helst:

Gunnar Hrafn Jónsson, þingmaður Pírata, snýr aftur til starfa eftir að hafa verið í veikindafríi á Kleppi (útibúi Alþingis) frá því í desember.

Hann hyggst beita sér fyrir bættu aðgengi geðveikra að helstu valdastofnunum landsins og jafnframt fjölgun vinnustaðasálfræðinga.

Hann mælir eindregið með því að þingmenn fái sér vel launað aðalstarf samhliða þingmennskunni - til dæmis hjá Geimvísindastofnun Evrópu - svo þeir hafi efni á að kaupa sér íbúð eða eitthvert þolanlegt mý-greni.

„Sko, við Pírapar erum engir asnar. Geðsjúklingar eru líka fólk,“ sagði Gunnar um leið og hann strauk sér um makka og fax.

Forsetacrapræður Stöðvar 2

Þetta var sérkennilegur þáttur í allri uppsetningu.

Myndavél og stólum var þannig uppstillt að sá sem sæti yst við gluggann myndi virka sem agnarsmátt dvergtötur. Davíð hreppti vitaskuld þann stól og kom út eins og hann hefði hlaupið í þvotti. Þarna sat Dabbi dvergur útí horni, kubbslegur og samþjappaður og minnti á hobbita.

Oft hafa fjölmiðlar gert lítið úr Davíð en aldrei bókstaflega einsog þarna. Þetta er í eina skiptið sem þáttastjórnandi hefur tekið skýrt fram í upphafi þáttar að dregið hafi verið um hvar frambjóðendur myndu sitja. Við vitum alveg hvað svona “úrdráttur” fjölmiðla þýðir. (Að draga úr ákveðnu fólki).

Guðni sat vitaskuld í miðjunni einsog venjulega í sínum hnésíðu reiðbuxum og köflóttu sportsokkum. Vegna stólauppstillingarinnar þá gnæfði hann eins og körfuboltasurtur yfir garðálfana, þá Andra og Davíð.

Þegar Davíð flutti sín lokaorð og horfði landsföðurlega beint í myndavélina þá var passað uppá að ekki væri kveikt á þeirri vél heldur var sýnd hliðartaka af kallinum einsog hann væri að tala útí buskann eða við sjálfan sig. Þannig tókst að minnka áhrifin og láta kallinn líta út einsog hálf viðutan glóp.

 

“Skítkast” og “árásir”

Þetta voru auðvitað engar kappræður einsog auglýst var heldur ofur kurteislegar og settlegar crapræður. Dæmigert skandinavískt steingelt tesæmkvæmislegt piparjúnkufroðusnakk. Þarna vantaði illilega Ástþór og aðra frambjóðendur sem mældust undir 2,5% samkvæmt skoðanakönnun sama fjölmiðlungsmannafyrirtækis og hélt þennan fund. 

(Skrítið að Sturla skyldi hafa mælst með nákvæmlega tilskilinn prósentufjölda, 2,5% í þessari heimagerðu skoðanakönnun. Í síðasta þætti mældist Halla með nákvæmlega 2,5%. Alveg uppá hár. Hún komst því í þáttinn, enda “ekki við hæfi” að hafa bara karlpunga í settinu).

Davíð reyndi á einum tímapunkti að fá smá fútt í þetta með því að anda nokkrum staðreyndum á Guðna, en slíkt er stranglega bannað og er kallað “skítkast” og “árásir” af skítkastssérfræðingum kommentakerfanna. 

Guðni svaraði þessu “skítkasti” nánast engu og hélt áfram að þylja uppúr frasabókinni sinni einsog ekkert hefði í skorist um að forsetanum bæri að “standa utan flokka og fylkinga” (með kratahelming Sjálfstæðisflokksins á bak við sig) og ætti að vera félagshyggjumaður og frjálshyggjumaður i senn og bæði svartur og hvítur og pólitískur og ópólitískur og reyna þannig að geðjast hverjum einasta manni sem “sameiningartákn” þessarar ósameinanlegu þjóðar. Og svo ætti hann jú að vera djúpt þenkjandi en jafnframt “alltaf í góðu skapi” og allt það. 

Ég þuldi þessa ræðu sekúntubroti á undan honum því ég er farinn að kunna hana utanað einsog hann.

 

Andri, Halla og Sturla

Andri Snæri er hugmyndaríkur hugsjónamaður. Hann var fínn í settinu og túlkaði orð sín jafnharðan á táknmáli fyrir vin sinn Bubba Morthens, sem er víst lítillega heyrnarlaus. 

Handahreyfingar Andra Snæs voru tilþrifamiklar að vonum. Honum hefur sjaldan tekist betur upp. Af þessum sökum slökkti ég oft á hljóðinu þegar hann var að tala og reyndi að ímynda mér hvað hann væri að segja með höndunum. Eða hvaða sinfoníuhljómsveit hann væri að stjórna. Ég veit hann er mikill náttúruverndarsinni og þykir obboslega vænt um hverskyns fjöll og fossa. Kjósum Andra sem fossseta.

 

Halla er klár kelling. Það er víst ekki vel liðið að nota þetta orð svo ég skal umorða þetta: Halla er snjöll kelling. 

Hún sagði í þættinum: “Þetta er ekki búið fyrr en feita konan syngur. Og ég get alveg staðið undir því.”

Halla ætlar semsé að taka lagið aðfaranótt sunnudags og það verður gaman að sjá hvernig henni tekst upp. Ég vissi að Halla væri hæfileikarík en ekki vissi ég að hún væri söngkona.

 

Sturla var flottur. Hann vill meina að stjórnarskráin sé skrifuð á skiljanlegri íslensku og hana þurfi ekki að túlka sundur og saman af einhverjum fræðingum. Það eina sem þurfi að gera sé að taka orðin í henni á orðinu og þá gæti hann sem forseti skipað sína ráðherra og rekið þá að vild eftir því í hvernig skapi hann væri. Og ef hann væri illa fyrir kallaður þá gæti hann rekið alla heilu helvítis ríkisstjórnina á einu bretti og sagt henni að fara til fjandans. Í staðinn gæti hann svo skipað einhverja skemmtilega vörubílstjóra og fjallhressa drykkjufélaga sína sem ráðherra ef hann kærði sig um. Sieg Heil! Heil Sturler! 

Veit ekki hvort þetta virki í praxís þar sem hér er hvorki forsetaræði né einræði heldur flokksræði, fjölmiðlaræði, glapræði og glæpræði.

Sturla er fylginn sér og það beygir hann enginn. Það virðist enginn kunna það. Sturla beygist á eftirfarandi hátt:

Sturla um Sturlu frá Sturlu til Sturlu. Flókið? Maður segir ekki: “Ég ætla að kjósa Sturla” heldur: “Ég ætla að kjósa Sturlu.”

 

Forseti fjölmiðlungsmanna

En við ættum náttúrulega að kjósa Ástþór. Skrítið að enginn frambjóðendanna í settinu hafi staðið upp og mótmælt því að þeir frambjóðendur sem neðarlega mældust í 365-könnuninni skyldu lokaðir úti, t.d. friðflytjandinn Ástþór. Þegar Ástþór er úti þá er friðurinn úti.

Fjölmiðlungsmenn hafa skrumskælt lýðræðið og byrjað á öfugum enda og í rauninni fokkað upp þessum forsetakosningum. Í stað þess að byrja á að kynna frambjóðendur rækilega í sjónvarpi og gera síðan skoðanakannanir þá byrjuðu þeir á að dæla út heimatilbúnum skoðanakönnunum þegar frambjóðendur voru svo gott sem ókynntir og völdu síðan úr þá sem hæst mældust og tóku að kynna þá lítillega.

Hver óbrjálaður maður hlýtur að sjá ómælisheimskuna, amatörmennskuna og lýðræðisbeyglunina sem í þessu felst. Næsti forseti verður semsé í boði góða fólksins á RÚV og 365. Og hver skyldi sá góði maður nú vera?

Okkur Íslendingum virðist ætla að ganga erfiðlega að halda kosningar sem ekki eru í skötulíki. Við munum hvernig fór fyrir stjórnlagaráðskosningunum. Að þessu sinni er utankjörfundaratkvæðagreiðslan í forsetakosningunum í fokki. Endanlegur listi frambjóðenda lá ekki fyrir þegar atkvæðagreiðsla hófst.

Nú er bara að vona að kosningunum verði frestað eða þær flautaðar af enda kolólöglega staðið að þeim einsog svo mörgu öðru hér á landi sem viðkemur lýðræðinu.

Kosningaeftirlit ÖSE ætti að vera hér með fasta búsetu.

 

(Þessi grein birtist á visir.is í gær, 24.júní).

Ástþór kaus í Hagaskóla

Hlaupið yfir forsetaframbjóðendur

Ég hef akkúrat ekkert útá þessa forsetaframbjóðendur okkar að setja. Þetta virðist allt vera hið besta og frambærilegasta fólk. Fjölbreytileikinn mikill.

 

Þarna er t.d. stálminnug heilunarkona sem man öll sín fyrri jarðlíf, öfugt við aflandseyjaskeggjana sem muna ekki neitt. Nokkuð ungleg miðað við að hún er um 500 ára gömul.

 

Maggi Texasborgari kemur sterkur inn. Hann mun örugglega annast eldri borgara vel enda hefur það verið hans fag til þessa sem brasari. Aldrei að vita nema honum takist að baka og brasa Óla Gríms því Maggi er ekki síðri í beikonborgurum.

 

Svo er þarna afar trúrækin kona sem segist alltaf vera að „pota í Biblíuna“ einsog hún orðar það. Margir hafa áreiðanlega gaman af að pota í hana...semsé Biblíuna.

 

Sturla Jónsson er líklega besti bílstjórinn af þeim sem þarna eru í boði. Vægast sagt mjög svo frambærilegur bílstjóri, en hann mun að öllum líkindum enda þar sem Elvis Presley byrjaði. Sem vörubílstjóri.

 

Halla Tómasdóttir virðist vera hin mætasta dama þrátt fyrir að vera soldið brún á nefinu eftir allar auðmannarassasleikingarnar à ùtràsartìmanum. Hún hefur eflaust margt fram að færa. Tildæmis er hún kona. Það er nú ekki svo lítið á þessum síðustu og bestu kynjakvótatímum.

 

Talandi um brúnku. Einn af þessum föngulegu frambjóðendum er gasalega lekker hommi. Hans stefnumál er að verða mesti hommi sem nokkurntíma hefur setið á forsetastóli í heiminum, að Obama meðtöldum. Eflaust munu sadó/masókistar fara fram á að einn úr þeirra röðum bjóði sig fram með honum og að þeir muni ganga bundnir til kosninga. Á höndum og fótum.

 

Svo er þarna trjáfaðmarinn og háfjallagóðvinurinn Andri Snær sem skrifaði bækurnar víðfrægu „Sagan af gráa kettinum“ og „Draumahlandið“ eða eitthvað svoleiðis. Viðkunnanlegur og góðlegur snáði enda draumaprins góða fólksins.

Andri er hæfileikamaður og kann að muldra og tafsa á mörgum tungumálum. Hann elskar fossa og frumskóga landsins, altso báða runnana, og það er svosem ekkert að því. Hann er í mínum huga Vigdís Finnbogadóttir með pung. Kannski ekki pung en allavega sprella. Með fullri virðingu fyrir báðum. Ekki pungnum og sprellanum heldur Andra og Vigdísi. Það er nú óþarfi að misskilja alla hluti.

Eftir þær breytingar sem Ólafur hefur gert á embættinu þá held ég að Bessastaðir verði aldrei aftur sú ópólitíska trjáræktarmiðstöð sem þeir voru í tíð Vigdísar. Gróðurhúsaáhrif hennar hafa fjarað út og pólitísk áhrif tekið við. Sumir frambjóðendur mættu hafa það í huga.

 

Ólafur Ragnar er alveg sér kapituli. Hann má alveg eiga það að hann stóð sig glimrandi vel eftir hrun, var í raun eini málsvari þjóðarinnar útávið í Icesafe-málinu og flatti alla erlenda fréttamenn út einsog pizzur sem voru að ybba gogg og segja að við Íslendingar værum gerspilltir fjárglæframenn og asnar, sem við Erum náttúrulega, en það er annað mál.

 

Ýmsum finnst kallinn vera búinn að sitja full lengi og að það sé varla sæmandi í vestrænu lýðræðisríki að þjóðarleiðtogi sé þéttvafinn köngulóarneti og alþakinn hrúðurkörlum eftir áratuga slímsetu. Veit það ekki. Ólafur er soldið einsog aids – erfitt að losna við hann. En kannski vill fólk ekkert losna við hann. Hann er reffilegur og refslegur fagmaður við hestaheilsu þrátt fyrir öll sín axlarbrot í hestaferðum í gegnum tíðina. (Skiljanlega erfitt fyrir hann að axla ábyrgð á fjármálafylleríi Dóríðar sinnar. Bæði tvö edrúistar í blakkáti).

 

Hugsanlega ætti að láta stoppa hann upp þegar hann missir andlitið í hinsta sinn oní súpuskálina á öldrunarheimilinu Bessastöðum, og koma honum fyrir gleiðbrosandi í anddyrinu með opinn faðminn.

 

Stjórnmálaaflið RÚV teflir að þessu sinni fram karlkyns frambjóðanda, engum öðrum en Guðna Th. Felds, greindarlegum og við“feldnum“ rúmföstum langlegukomma sem hefur sérhæft sig í fortíðinni. Það þarf svosem ekkert að vera að hann láti slag standa, nema kannski hjartaslag undir þessum níðþunga bjarndýrsfeldi sínum.

 

En ef hann losnar undan honum og nær að bjóða sig fram þá verður hann „feldur“ af Ólafi nema að Andri Snær dragi sig útúr þessu svo að vinstri atkvæðin geti öll sópast til hins aðsópsmikla Guðna.

Koma tímar, koma ráð. Kommatímar, kommaráð.

 

Friðarhöfðinginn Ástþór Magnússon hefur hinsvegar sérhæft sig í framtíðinni. Hann vill flytja hingað til lands starfsemi Sameinuðu þjóðanna og hala inn á því 600 milljarða árlega í þjóðarbúið. Ýmsum kann að þykja það óraunhæft en málið er að það stendur til að flytja þessa stofnun frá USA á hlutlausan stað. Hví ekki til Íslands? Það er ekki að ástæðulausu að leiðtogafundur stórveldanna var haldinn í Höfða, mitt á milli Moskvu og Washington.

 

Ástþór hefur sýnt það í gegnum tíðina að hann kann að koma hlutunum í verk og framkvæma það „ómögulega.“ Hann er 100 manna maki, kannski ekki „maki“ í bókstaflegri merkingu því fjölkvæni er jú bannað á Íslandi, en hann lætur hendur standa fram úr örmum, einsog Vigdís okkar Hauks myndi orða það.

 

Hann myndi ekki verða fjárhagslegur baggi á þjóðinni. Eftir hans setu þá myndi fólk ekki fá reikning í hausinn heldur ávísun í hendur. Við getum alveg bókað það. Þetta er maður sem kann að raka inn seðlum og myndi nýta þá hæfileika fyrir þjóðarbúið næði hann kjöri. Og honum tækist á nokkrum árum að breyta Íslandi í alþjóðlega miðstöð friðar. Hann sér lengra en nef hans nær. Ekki skortir hann augun. Svo mikið er víst.

 

Þó hann mælist núna með mínus 50 prósent eða eitthvað svoleiðis þá mun hann að sjálfsögðu taka þetta á lokasprettinum, einsog svo oft áður.

Give Ástþór and peace a chance.

 

 

(Grein þessi birtist í Morgunblaðinu í morgun).

Hver er þessi Guðni Th.?

Rammstolnum ófögnuði fagnað í Eurovision

Jæja. Þá er það búið. María stóð sig virkilega vel þrátt fyrir örlitla hnökra. Hún sagðist t.d. hafa „sungið af sér rassgatið,“ en slíkt hlýtur að vera afar óheppilegt í hommakeppni einsog Eurovision, jafnvel þó María sé kvenkyns og skegglaus í ofanálag.

Ég ætla að vona að þetta sé ekki ástæðan fyrir óförunum. (Hommar eiga það nefnilega til að taka það full bókstaflega þegar þeim er sagt að fara í rassgat. Vilja helst ekki fara neitt annað og þá er eins gott að allir hafi eitt). En hún sýndi semsé stjörnuleik í vissum skilningi.

 

Eftir að ljóst varð að hún kæmist ekki áfram með lagið Unbroken þá sagði hún broken en kurteis og pen á Fjasbókarsíðu sinni:

 

„Þeir sem drulla, flott, drullið bara yfir mig eða atriðið, mér er sama...“

 

Mér er ekki drullusama. Ég var reyndar ekki var við það að nokkur hafi drullað yfir hana, en það má vera að einhverjir ódannaðir drullusokkar og kúkalabbar hafi drullað yfir hana, vitandi að hún gæti ekki svarað í sömu mynt þar sem hún var búin að syngja af sér rassgatið.

 

Ég veit það ekki, en það er óneitanlega skítalykt af málinu.

 

Ef ég væri gráglettinn einsog Láki jarðálfur þá myndi ég eflaust segja að það hafi verið soldið kaldhæðnislegt að syngja af sér rassgatið í lagi sem er óttalegt prump, en þar sem ég er annálað orðvart prúðmenni þá segi ég náttúrulega sem er að lagið er alveg stórglæsilegt, nema hvað það gleymdist óvart að setja í það sterka og skemmtilega melódíu. Mjög gott að öðru leyti.

Byrjunarkaflinn var að vísu á lágum og ógreinilegum muldursnótum þannig að maður vissi ekki alveg hvort lagið væri byrjað eða hvort hún væri bara að ræskja sig og tauta eitthvað við sjálfa sig, en svo hóf lagið sig til flugs með miklum tilþrifum einsog glæsiþota frá Malaysia Airlines og...

 

Þetta steinlá. Í vissum skilningi.

 

María má vera stolt af sinni frammistöðu því hún var með hráefni í höndunum sem myndi ekki vera selt í matvöruverslun sem héti Fugl og fiskur.

 

Sviðssetningin var alveg til fyrirmyndar. Bakraddasöngvararnir sáust varla. Þegar það kom fyrir að það rétt glitti í þá þá voru þeir úr fókus og virkuðu einhvernveginn einsog draugar eða svartkuflaðir djöfladýrkendur sem væru að fórna henni Maríu litlu í norðurljósasviptingum lengst norður í afsungnu rassgati. Mjög líflegt og frjótt alltsaman.

 

En nú aðeins að öðru. Þó að þetta eigi að heita sönglagakeppni en ekki sönglandakeppni eða söngvarakeppni þá geta þó söngvarar stundum gert gæfumuninn hvort lag fari áfram eður ei. Rússneska leiðindalagið er gott dæmi um það: Illa þolanlegt voðaverk en sungið af hörku Marilyn Monroe ljósku í hvítu austantjaldi. Lenti í öðru sæti. Ótrúlegt helvíti.

 

Sjálfur var ég hrifnastur af ítalska laginu og því ástralska og svo var lagið frá Kýpur ansi snoturt og tilgerðarlaust.

 

Lélegasta lag keppninnar var án nokkurs vafa sænska vinningslagið. Reyndar er það ekki sænskt heldur er það rammstolið frá franska tónlistarmanninum David Guetta. Sá gæi er vel þekktur, búinn að selja yfir 9 milljónir platna út um allan heim.

 

Í flutningi sykraða Svíans hét lagið „Heroes“ en raunverulega heitir það „Lovers on the sun“ og kom út í fyrra. Tæplega 80 milljónir manna hafa horft á það á youtube. „Höfundur“ „sænska lagsins“ er alveg örugglega einn af þeim. A-kaflinn er svo gott sem alveg eins. Ferlega neyðarlegt. Stuldir geta varla talist til góðra og „hetjulegra“ lagasmíða.

Vó-ó-vóóó-viðlagið er hirt úr öðru lagi sem var gríðarlega vinsælt fyrir ekki löngu. Man ekki hvað það heitir í augnablikinu en skal þefa það uppi við tækifæri.

 

Þetta lag Sví(n)anna, „Heroes“ er semsé samsuða, uppáhellingur, drullumall, glundur, stuldur, í raun algjört ræningjarugl frá upphafi til enda og á nákvæmlega ekkert skylt við sjálfstæð gæðalög einsog "We are the champions" með Queen einsog Ómar okkar Ragnarsson skrifar uppveðraður um í mígandi hrifningu hér á moggablogginu.

 

Berið endilega saman þessi tvö lög þegar þið eruð búin með greinina: HÉR er „sænska“ lagið og HÉR er orginallinn með David Guetta.

 

Þó að Frakkar hafi verið í þriðja neðsta sæti þá unnu þeir engu að síður keppnina með lagi í flutningi Svía.

 

En það verður nú að segja Svíum til hróss að þeir voru með langbestu og frumlegustu sviðssetninguna, nema þeir hafi kannski stolið henni líka einsog laginu. Ég spái því að við munum um ókomin ár eiga eftir að sjá í Eurovision stælingar og tilbrigði við þessar sviðsteiknimyndir Svíanna. Menn elta hvers annars skott og hvers annars rass í þessari keppni.

 

En talandi um rassa þá endurtek ég að hún María stóð sig alveg glimrandi vel. Ohh, hún er svo gasalega mikið rassgat...eða var það allavega. Hún er og verður stjarna, þrátt fyrir að hafa sungið af sér rassgatið.

Þeir sem segja annað geta farið í rassgat.

Kynnarnir voru sömuleiðis góðir. Fínir sveppir. Skárri en flest lögin. Betri verða rasskynnar ekki.

 

 

Ísland fékk 14 stig

Kvikmyndin (FL)AUSTUR. Lítilsháttar gagnrýni

Fór í Háskólabíó í fyrradag og sá verulega minnistæða íslenska kvikmynd sem heitir annaðhvort Austur eða Flaustur. Man það ekki. Mikið verk, aðallega í karlkyni. Erfitt að framkalla svona verk. Sum atriðanna voru stórgóð, sérstaklega þau sem voru í fókus. Þau voru bæði mjög eftirminnileg, að mig minnir.

 

Sumir leikararnir þvældust svolítið fyrir tökumanninum þannig að oft sást aðeins í hnakkann eða skallann á einhverjum kalli meðan aðalatriðið átti sér stað fyrir framan hann. Tökumaðurinn átti í nokkru basli með halda rétta fólkinu innan rammans, kannski vegna þess að farsíminn (sem myndin hlýtur að hafa vera tekin á) bauð ekki uppá að súmma frá og taka víðari mynd.

 

Þessi bíómynd er soldið einsog selfie þar sem einhver allt annar er á myndinni en maður sjálfur.

Maður sá og heyrði í rauninni mjög lítið af því sem átti að vera í myndinni og reynt var að koma til skila, en þetta kom ekki að sök. Því minna sem maður sér í sumum bíómyndum því betra - því meira reynir á ímyndunaraflið.

 

Af þessum sökum hætti ég vitaskuld að horfa á myndina þegar fór að líða á hana og lygndi þess í stað aftur augunum og fór að ímynda mér hvað væri að gerast í henni út frá tónlist og því muldri sem skildist. Það kom mun betur út vegna þess að það þreytir augun minna að horfa á hugarmyndir því þær eru jú alltaf í fókus og svo getur maður líka alltaf fengið víðara sjónarhorn ef maður kærir sig um, sem er greinilega ekki hægt á öllum farsímum. Þetta var því ekki beint bíómynd í mínum huga heldur frekar ímynd.

                                                     

Það var samt frekar erfitt að ímynda sér atburðarrásina því maður greindi illa orðaskil. Maður heyrði jú einstaka merkingarík orð einsog t.d. "fuck" og "shit" og kvalaóp einsog  "æ-æ-æ" og "ó-ó-ó" en ekki mikið meira enda höfðu leikararnir ekki mikið meira að segja í fréttum.

 

Hljóðið var engu að síður mjög gott, eða þau óhljóð sem maður heyrði. Míkrófónarnir í farsímum eru orðnir það góðir í dag. Kannski smá dolluhljóð, svona einsog myndin hafi verið tekin ofan í öskutunnu en það vandist. Eða þannig. Þó að maður hafi kannski ekki heyrt það sem leikararnir voru að muldra þá er það aukaatriði því þeir sögðu lítið sem ekkert út alla myndina, enda höfðu þeir ekkert handrit að styðjast við. En maður heyrði kvalaópin greinilega og þau sánduðu alveg hreint ljómandi vel: Æ-æ-æ, ó-ó-ó, úps.

 

Einsog allir vita þá er handrit alveg fullkominn óþarfi þegar kemur að því að gera íslenska bíómynd, enda veitti Eddan ekki verðlaun fyrir handritagerð fyrstu árin. Er tiltölulega ný tekin uppá því.

Þetta er einfalt: Ef leikurunum liggur ekkert á hjarta meðan á tökum stendur þá náttúrulega eiga þeir ekki að segja neitt. Það á ekki að pína leikara til að tjá sig í kvikmynd ef þeir hafa ekkert að segja, þó það hafi reyndar verið gert í þessari mynd trekk í trekk. Aðalleikarinn var píndur út alla myndina en hann mælti samt ekki orð af vörum, enda var hann greinilega ekki í neinu kjaftastuði og hafði þar að auki ekkert handrit til að lesa uppúr. En hann hlýtur samt að hugsa sig tvisvar um áður en hann tekur aftur að sér að koma fram í handritslausri bíómynd. Þvílík meðferð á einum þöglum leikara.

 

Klippingin var alveg til fyrirmyndar, t.d. atriðið þar sem gæarnir eru að keyra þögulir til Keflavíkur. (Þessi mynd tilheyrir þöglu myndunum). Það atriði tók ca jafn langan tíma og að það tekur að keyra til Keflavíkur. Óhemju spennandi. Þeir sem hafa horft á sniglakapphlaup eða á tré vaxa vita hvernig þessi óbærilega spennutilfinning er.

 

Það er því rétt sem sagt er í kynningu myndarinnar að hún er ekki fyrir viðkvæma, og allsekki fyrir þá sem eru lausir við ímyndunarafl. En vissulega er þetta ofbeldismynd. Margir áhorfendur kvöldust svo mikið undir henni að þeir hröðuðu sér út.

Sem ég segi: Það er erfitt að framkalla svona verk. Kannski hafa þessir áhorfendur bara verið einhverjir smekklausir ólistrænir asnar sem kunnu ekki að meta nýjustu týpuna af Nokia snjallsímum. Veit það ekki.

 

Meðan ég man. Tvö atriði myndarinnar fannst mér öðrum atriðum skrítnari. Annarsvegar þegar krimmarnir, með blóðugt fórnarlamb í aftursætinu, stoppa bílinn um miðja nótt við hliðina á einhverjum bláókunnum karli á víðavangi með hund í bandi. Þeir höfðu ekkert við hann að tala enda sögðu þeir ekkert við hann. Hefðu kannski gert það ef þeir hefðu verið með handrit. Aldrei að vita. Einn krimminn fór útúr bílnum að muldra eitthvað við hundinn, eitthvað sem maður heyrði ekki, enda var hann í meira en meters fjarlægð frá farsímamæknum. Af einhverjum ástæðum beindist öll athyglin alltíeinu að hundinum í langan tíma, hundi sem skipti síðan engu máli og hvarf úr myndinni í öllum skilningi. Þar fór korter í hundskjaft.

 

Og svo hinsvegar atriðið þegar persónurnar ákváðu að keyra burt úr Reykjavík og beint í austur en enduðu samt suður í Keflavík. Hvernig er hægt að keyra austur úr Reykjavík og enda suður í Keflavík? Eða hefur einhver heyrt talað um að fara austur til Keflavíkur? Eee...nei.

Mín tillaga er að nafni myndarinnar verði breytt úr Austur í Suður. Eða í Suð-suð-austur til málamynda. Eða kannski frekar í Alveg út og suður. Nú eða bara í Flaustur, ef hún heitir það ekki nú þegar. Man það ekki.

En máski var ég að ímynda mér þetta. Þetta var jú meira svona ímynd en kvikmynd.

Óskalag sjómanna

Ég hef alltaf verið veikur fyrir sjómannalögum en stundum hef ég orðið ennþá veikari eftir að hafa hlustað á þau sum hver. Þau eru semsé misjöfn einsog gengur. Einsog allir vita fjalla flest íslensku gömlu góðu sjómannalögin um brjóstumloðna gaylorda sem hafa meiri lyst á brennivíni og félögunum en kjellingum, sbr textinn frægi um Þórð sjóara, en þar stendur (og honum líka):

 

Hann kærði sig ekkert um konur

en kunni að glingra við Knút,

og tæki hann rispu með töffurum grönnum

þá tók´ann hann hvíldarlaust út.

 

Og þá var hann vanur að segja si svona:

“Já sódómskan er ekkert grín.

Þó skyldi ég sigla um eilífan aldur

ef öldurnar breyttust í queen.”

 

Sjómannatextarnir gömlu fjalla semsé flestir um pempíulega bossadillandi rassista og sólbrúna sæhomma sem tipla berir að ofan um þilfarið í aðskornum latexstuttbuxum með litríka regnhlýfakokteila og Mercury-yfirvaraskegg og kyrja Y.M.C.A með Village People og borða sushi með naglalökkuðum fingrunum í einni kös í kojunni og skríkja uppyfir sig hvað hitt og þetta sé “gasalega lekkert.” Og allir taka þeir það að sjálfsögðu full bókstaflega þegar þeir eru beðnir um að koma í sjómann. Nú eða þeim sagt að fara í rassgat.

 

Þessari rótgrónu staðalímynd íslenskra sjómanna vildi ég breyta örlítið og þessvegna samdi ég nýtt sjómannalag og sendi það í Sjómannalagakeppnina á Rás 2 fyrir stuttu. Þar er ég að fjalla um alvöru sægarpa dagsins í dag sem kyrkja tindabykkjur með berum höndum og háma í sig krossfiska og sæbjúgu í öll mál og landa að lágmarki 10 blöðrum í hverri höfn. Fólk getur farið inná  http://www.ruv.is/sjomannalagakeppni (síðasti dagur er í dag held ég) og hlustað þar á þau 10 lög sem komust í úrslit, þar á meðal mitt, og valið svo það lag sem því hugnast skárst.

 

Lagið syng ég með hreystimenninu og sjóræningjanum Gylfa Ægissyni en einsog allir vita er hann sægarpur í húð og hár, Kolbeinn kafteinn Íslands, maður sem hefur drekkt ófáum ýsum og blöðruselum í gegnum tíðina og steinrotað ennþá fleiri berserki á drulluskítugum hafnarkrám víðsvegar um heiminn. Hann hefur semsé ekki bara mígið í baðvatnið heima hjá sér, heldur líka í saltan sjó, og það er nú meira en margur getur sagt.

 

Hér er textinn:

 

 ÓSKALAG SJÓMANNA

(Lag og texti: Sverrir Stormsker)

 

Söngur: Gylfi Ægisson og Sverrir Stormsker.

Hljóðfæraleikur: Sverrir Stormsker.

 

Á hafi vinna hetjurnar,

þær híma þar á veturna

í byljum sér til betrunnar.

Þeim snúning enginn stenst.

Oft í hafið hendast þær,

í sjóinn endursendast þær.

Ekki er gott að enda þar,

en auðvitað það venst.

 

Já hetjurnar á hafinu

þær heimta úr sjónum auð,

koma uppúr kafinu

með kryddsíld oná brauð.

 

Sægarparnir sigla um höf

og sumir hljóta vota gröf.

Þeir lifa í ógn á ystu nöf

því aldan hún er rök.

Fiskibollur fanga þeir,

á froskalöppum ganga þeir

á ísilögðum leginum

í leit að góðri vök.

 

Þeir fyrir landið fórna sér

og fá að launum snafs.

Ekki neitt úr bítum ber

hver brotinn garpur hafs.

 

Við hroðaleg sæskrímsli berjast þeir blóðugir

dag eftir dag,

berjast við þorskhausa, mannætuhákarla

og fyrir þjóðarhag.

 

Svo ráðast þeir gegn rauðmögum

og rauðsprettum og saumsprettum,

marhnútum og mörgæsum

og færa björg í bú.

Þeir takast á við ísbirni

og einbirni og tvíbirni,

redda öllu Íslandi,

að auki L.Í.Ú.

 

Þeir drekkja stærðar steinbítum

og stúta harðfiskum,

snúa hákarla´úr hálsliðnum

og hafna arðgreiðslum.

 

Þeir berjast við sækýr og rándýr og fokdýr

og sæhestastóð,

limlesta ýsur og kaffæra hnísur

og bjarg´okkar þjóð.

 

Sægreifar sig sveipa krans

í sérþjónustu andskotans.

Sjóræningjar samtímans

með sanni eru þeir.

En sjóararnir síkátu

þeir sigla landsins freygátu

gegnum eymd og armæðu

uns alheimurinn deyr,

og ekki orð um það meir.

Nú endar þessi leir.

Nútímajól

Jólasveinninn er furðuleg fitubolla. Ekki ýkja góð fyrirmynd, hvorki börnum né fullorðnum.  Ekki nóg með að hann klifri niður strompinn heldur reykir hann líka eins og strompur. Afar ódannaður asni. Hef aldrei séð óreyktan jólasvein í verslunarkeðjum. Alltaf alveg freðinn. Hann slagar þarna um verslunarkeðjureykjandi, illa rakaður en samt angandi af rakspíra og einhverju ennþá sterkara. Svo vaggar þetta helvíti í spikinu eins og sæljón og klæðir sig eins og fífl. Afhverju er verið að hafa þetta fyrir fólki? Og ekki er nú orðaforðanum fyrir að fara hjá þessum leiðinda lúsablesa. Eina sem hann getur rumið útúr sér er HO HO HÓÓÓÓÓ! Algjörlega hélaður fæðingarhálfviti. Þó þetta sé vel steiktur gæi eftir allar þessar strompferðir þá veit hann vel að HO þýðir hóra á ensku. Þetta er bara óforbetranlegur klámkjaftur og drulluböllur.

Og þetta sem hann er með í pokanum er alveg örugglega þýfi. Það er svona einhver útrásarglæpamannafnykur af honum. Hefur örugglega óhreint mjöl í pokahorninu. Og svo annað: Úr því að hann þarf að vera svona fljótur í förum á milli húsþaka afhverju byrjar hann þá ekki á því að grenna sig um svona 200 kíló? Hvernig kemst þetta flykki yfirleitt úr sporunum? Þessi fýsibelgur er ímynd óhollustu, óheilbrigðis, sóðaskapar og vafasamra viðskiptahátta. Maður fer að missa alla trú á þessum bjána. Ég ætla nú samt að gefa honum annan séns og halda áfram að eiga viðskipti við hann og jafnvel kjósa hann á þing. Hann hefur gert það mikið fyrir heimili landsins...eða þannig.

 

 

Hvað um það. Rás 2 efndi til jólalagakeppni fyrir skemmstu. Um fimmtíu lög bárust. Ég á þarna tvö lög af þeim sex sem voru valin í úrslit. Annað lagið heitir Tvö fögur ljós og er sungið af Sigríði Guðnadóttur. Ef fólk kveikir ekki þá söng hún t.d. í óperunni Ommolettó eftir Pussuíní í Þjóðleikhúsinu hér um árið. Ég lýg því náttúrulega. Það sem ég vildi sagt hafa er að hún söng t.d. lagið Freedom með Jet Black Joe. Það er satt. Og gerði það vel. Þetta lag mitt fjallar um tvær fallegar stjörnur á himninum sem minna mig á aðrar tvær fallegar stjörnur sem eru í höfðinu á dömu og kallast augu. Flestir eru með tvö svoleiðis.

 

Hitt lagið mitt í þessari keppni heitir Nútímajól og er sungið af mér og Öldu Björk Ólafsdóttur. Við Alda höfum gaulað mikið saman í gegnum tíðina, kannski af því að hún er alltaf með svo gott viskí í röddinni, jafnvel þó hún sé ekki prófessjonal fyllibytta.

Þetta lag fjallar um það hvað tímarnir hafa breyst. Í gamla daga söng Haukur Morthens í laginu Hátíð í bæ: "Hann fékk bók en hún fékk nál og tvinna." Svona "kynjaðar" jólagjafir þóttu ekkert stórkostlegt vandamál í denn en í dag þá er þetta að sjálfsögðu hinn viðurstyggilegasti glæpur. Feministar spyrja í forundran: "Afhverju er endilega verið að raða bókum í strákasnann og þröngva greyið stelpufórnarlambinu útí púðaútsaum og stoppa í drulluskítuga sokka af helvítis karlpungaveldinu? Þetta er ekkert annað en kynbundið ofbeldi!"

 

Þar sem ég er einn mesti hardcore feministi landsins þá færði ég þetta náttúrulega allt til betri vegar í textanum mínum. Ég breytti þessari staðalímynd og mismunun og snéri henni við þannig að nú er strákurinn orðinn "fórnarlambið" og allir geta tekið gleði sína á ný. Í textanum fær stelpan i-pad og strákurinn fær nál og tvinna og er látinn sauma alveg í gríð og erg. Hún fær loftbor og keðjusög og blá jakkaföt í jólagjöf og strákbjáninn fær barbí og blúnduballetdress og bleika dragt þannig að allir eru alveg obbosleg sáttir og hamingjusamir, nema kannski grey börnin sem skilja ekkert í þessari kynjaútfletjun fullorðna fólksins. Sem betur fer er ríkið farið að niðurgreiða kynskiptiaðgerðir því annars gætu heimili landsins átt það á hættu að fara á hausinn. Ríkisstjórnin er búin að redda vanda heimilanna. Svona er textinn:

 

 

 

 

Nútímajól

 

Blessuð jólin bresta á,

börnin hlakka til.

Nú er öldin önnur, já,

ég ekkert lengur skil.

Lítinn dreng og litla snót

lít ég á og hlæ.

Þau horfa á gjafir hugfangin.

Hátíð er í bæ.

 

Hún fær bók en hann fær nál og tvinna,

hún fær tindáta en hann fær meik.

Hann er látinn hekla, sauma og spinna,

henni er sagt að fara í bílaleik.

 

Hún fær dökkblá herraföt,

hann fær bleikan kjól.

Hann fær blúnduballetdress,

hún boxhanska og rjól.

Hann fær barbí og hausverk með,

hún fær byssutól.

Börnin horfa hissa á

og halda nútímajól.

 

Hún fær i-pad, hann fær nál og tvinna,

hún fær keðjusög en hann fær meik.

Hann er látinn hekla, sauma og spinna,

henni er att í sjóræningjaleik.

 

Hún fær slaufu og hálsbindi

og haglabyssurit.

Hann fær dúkku og dömubindi

og dragt í bleikum lit.

Hún fær bláan bartskera,

hann bleikan dúkkustól.

Börnin horfa hissa á

og halda nútímajól.

 

Hún fær sleggju, hann fær nál og tvinna.

Hún fær tjakk og felgulyklasett.

Hann fær rokk og hann er látinn spinna.

Hún fær rakstur, hann fær permanett.

 

Hún fær fínan bláan bíl,

bor og lóðbolta,

hann fær bleikan brúðufíl,

bikin'og straubolta.

Hún fær torfæruhjól og skegg, 

hann fær spunahjól.

Bæði horfa hissa á

og halda feminísk jól.

 

Hann fær prjóna, nál og nýjan tvinna.

Í nútímanum er jú skrúfa laus.

Neyðin kennir nöktum strák að spinna.

Nútíminn er haus sem snýr á haus.

 

 

Fólk getur farið inná ruv.is/jolalagakeppni og hlustað þar á lögin og kosið það lag sem því líst best á.

 

 

Lét jólasveininn drepa í

Dæmigert alíslenskt fullkomið smábæjarbullshit

Það er mikið búið að vera að rugla um það á Facebookí gærkvöld og í dag að ég hafi verið að safna meðmælendum fyrir Ástþór Magnússon hjá drukknum ungmennum í miðbænum uppúr hádeginu í gær.

Fyrir það fyrsta þá er Ástþór fyrir löngu búinn að skila inn sínum meðmælendalistum. Í öðru lagi hef ég ekki komið nálægt undirskriftasöfnunum fyrir þessar kosningar, hvorki fyrir Ástþór né aðra frambjóðendur. Sorry. Skal reyna að gera eitthvað í málunum næst, nú eða að bjóða mig fram, einsog restin af þjóðinni.

DV, sem oft og iðulega er fyrst með "fréttirnar," sendi fyrir klukkutíma svohljóðandi fyrirspurn til Ástþórs: 

 2012/4/28 Aðalsteinn Kjartansson <[e-mail]>

Sæll Ástþór,

Mig langar að fá viðbrögð þín við mynd og gagnrýni sem gengið hefur um á samskiptasíðunni Facebook (sjáhttps://www.facebook.com/photo.php?fbid=3492303820585&set=a.1149535252835.23587.1061193730&type=1&theater).

Á myndinni sést þú safna undirskrifta á meðal ungra einstaklinga sem eru með áfengi um hönd.

Er eðlilegt að biðja þá sem neytt hafa áfengis að skrifa undir meðmælalista vegna forsetaframboðs?

Hverju svarar þú gagnrýnni þeirra sem segja það óeðlilegt?

Bestu kveðjur,

Aðalsteinn Kjartansson

Blaðamaður DV

 

 

Hér kemur svar Ástþórs:

 

"Ekki sá ég áfengi á neinum manni er ég gekk niður laugarveginn með hendur í vösum í gær ásamt hinum ágæta félaga mínum Sverri Stormsker um kl. 14 eftir jarðaför vinar okkar og öðlings Geira á Goldfinger. 

Hinsvegar fannst mér alveg bráðfyndið að vera beðinn um að skrifa á stuðninglista fyrir Þóru Arnórsdóttur.

Ef börn og unglingar eru í miðbæ Reykjavíkur undir áhrifum áfengis um miðjan dag er það alvarlegt mál. Vímuefnaneysla og vaxandi ofbeldi meðal unglinga er áhyggjuefni og vandamál sem þjóðfélagið þarf að leysa. Það er alls ekki eðlilegt að ungt fólk lendi í slagsmálum og á slysavarðstofu eftir böll."

Ástþór Magnússon

 

 

Þar sem þetta Facebook-bull beindist einnig að mér þá sendi ég blaðamanni DV eftirfarandi sannleika í sama pósti:

 

"Ég frétti að það væru gasalega miklar umræður um þetta ekkisensrugl á fésinu. Við Ástþór vorum einfaldlega að koma úr jarðarför góðvinar míns Geira gullputta og ætluðum að fá okkur þarmastíflulummu á veitingastaðnum Ítalíu. Ástþór lagði bílnum og ég skaust inní Mál og menningu til að fá skiptimynt í stöðumæli. Þegar ég kom til baka sá ég hvar Ástþór var umkringdur unglingum, líklegast framhaldsskólanemum, sem vildu alveg hreint endilega fá myndir af sér með friðarhöfðingjanum. 

Gaukur Úlfarsson, spunameistari Þóru Arnórs, var eitthvað að dylgja um það á fésinu í gærkvöld að ég hafi verið að safna meðmælendum fyrir Ástþór og jafnvel að láta þessa unglinga skrifa undir víxla. Alveg kostulegt. Hið sanna er að þetta er að sjálfsögðu dæmigert alíslenskt fullkomið smábæjarbullshit. Ég átti engan orðastað við þessa krakka. Ekki eitt einasta orð. En það má vera að spunakallar Þóru haldi að þetta geti komið höggi á Ástþór. Þeir hefðu gjarnan mátt velja sér annan dag til þess en útfarardag vinar okkar."

Bestu kveðjur,

Sverrir Stormsker

 

 

Fyrir hálftíma eða svo birtist þetta svar mitt í DV, allt vel og vandlega sundurklippt að sjálfsögðu. Sjá hér: 

http://www.dv.is/frettir/2012/4/28/astthor-segist-ekki-hafa-safnad-undirskriftum-hja-ungmennum-undir-ahrifum/

 

Þá vitiði það.

Nóg um þessa þvælu.

 

Er ekki kominn tími til að fjölmiðlar, sérstaklega RUV, fari að kynna alla frambjóðendur jafnt af einhverju viti svo við kjósendur vitum hvað við erum að fara að kjósa yfir okkur?

RUV, vinnustaður Þóru Arnórs til margra ára, er gjörsamlega að bregðast lögboðnu hlutverki sínu. 

 

Þetta einkennilega ríkisfjölskyldufyrirtæki, þar sem allir eru undan öllum, með allan sinn nefskatt og 4 milljarða ríkisfjárforskot sitt, á að taka sig til í vel sminkuðu andlitinu og sinna skyldu sinni og taka hvern frambjóðanda í þriggja gráðu gagnrýna yfirheyrslu svo við kjósendur fáum að vita nákvæmlega fyrir hvað þeir standa. Er það nokkuð til of mikils mælst? Það erum jú við sem borgum fyrir þetta... - blæðum fyrir þetta. 

 

Það er ekki nóg að dæla bara út skoðanakönnunum í það óendanlega og hafa þannig áhrif á hið dæmigerða íslenska leiðitama hjarðmenni sem lifir fyrir það eitt að vera í sigurliðinu.

Það þarf að upplýsa kjósendur svo þeir hafi einhvern grunn undir vali sínu á æðstastrumpi þessa klíkusamsetta glataða þjóffélags sem virðist fyrirmunað að læra af einu stærsta hruni heimssögunnar. 

 

Ætluðu að fá sér „þarmastíflulummu“

Osama bin Laden. Minningargrein

(Eftirfarandi grein, sem fjölskylda bin Ladens skrifaði, þýddi ég og staðfærði úr saudi arabíska vikutímaritinu Ain-Al-Yaqeen):

 

Ástkær eiginmaður okkar, faðir, bróðir, sonur, bróðursonur, mágur og kviðmágur, Osama bin Laden andaðist á heimili sínu árla morguns mánudaginn 2. maí. Dánarorsökin var blýeitrun. Hann var 54 ára að aldri þegar hann safnaðist til feðra sinna.

Margar spurningar leita á hugann þegar maður fréttir af sorgaratburði sem þessum: Afhverju hann af öllum góðum mönnum? Why?! Hvar er réttlætið? Hvert er eiginlega þessi heimur að fara? Ertu þá farinn? Ertu þá farinn frá mér? Hvar ertu núna? Hvert liggur mín leið? Hvert er stærsta stöðuvatn Ástralíu? Afhverju er himininn blár? Hvað er klukkan?

Mörgum spurningum er ósvarað í þessum heimi. Mjög er um tregt tungu að hræra. Góður drengur er fallinn frá. Hvernig má það vera að ungur hryðjuverkamaður í blóma lífsins skuli burtkallast svo sviplega? Við sem eftir stöndum kunnum engin svör heldur lútum höfði í söknuði og trega, - sumir í trega yfir því að hann skyldi ekki hafa sálast fyrr, en aðrir af ást og umhyggju fyrir hjartahlýjum, góðlegum, jólasveinalegum hryðjuverkaleiðtoga.

Deyr fé,

deyja frændur og frænkur,

deyr sjálfur ið sama.

En orðstír

deyr aldregi

hveim er sér góðan getur.

(Úr Sjávarmálum)

Orðstír bin Ladens mun lifa um ókomin ár þó deildar meiningar séu um hversu góður sá orðstír sé. Osama var ekki allra. Óvinir hans sprungu yfirleitt úr einhverju öðru en hlátri. Hann var frekar umdeildur maður og þeir voru jafnvel til sem voru ekki alveg á eitt sáttir um aðferðir hans og framferði á alþjóðavettvangi. Ýmsum þótti hann ganga full langt í að sannfæra heimsbyggðina um að Bandaríkin væru heimsveldi hins illa. Þar þurfti engra sannana við. Víetnamstríðið eitt og sér ætti að nægja sem vitnisburður - svo ekki sé minnst á Britney Spears og Justin Bieber.

Osama lét verkalýðsmál mjög til sín taka og svo fór að hann varð einn frægasti verkalýðsforingi heims. Hryðjuverkalýðsforingi. Ekkert verk var honum ofviða og haft var á orði að hann einn væri fær um að sprengja íslensku þaulsætnu ríkisstjórnina. Til þess kom þó ekki, mörgum til óbærilegra vonbrigða. Koma tímar, koma ráð. Kommatímar, kommaráð.

Binni lati, eins og hann stundum var kallaður, átti það til að fara örlítið fram úr sjálfum sér, en vitaskuld getur enginn gert svo öllum líki. Allt orkar tvímælis þá gert er. En hann vildi vel. Hann var mjög misskilinn maður. Besta leiðin til að komast hjá gagnrýni er að segja ekki neitt, gera ekki neitt og vera ekki neitt. Osama lét verkin tala - aðallega hryðjuverkin. En allt var þetta vel meint. Það er hugurinn á bak við hryðjuverkið sem skiptir máli, en ekki hryðjuverkið sjálft. Fólk kann ekki gott að meta. Laun heimsins eru vanþakklæti.

Illa gekk að handsama Osama og Osama var skítsama. Hefði hann náðst lifandi og verið dreginn fyrir dómstóla þá hefði hann líklega verið dæmdur á líkum. Mjög mörgum líkum.

Lofsama bin Laden, eins og hann gjarnan var kallaður, var hrókur alls ófagnaðar og lókur alls getnaðar og eftirsóttur út um allan heim af dömum og herrum, sérílagi af Leyniþjónustu Bandaríkjanna en þar á bæ var hann á lista yfir Ten Most Wanted. Þrátt fyrir upphefð og vegtyllur af þessu tagi og endalaust áreiti og ónæði var hann auðmjúkur og lét lítið fyrir sér fara.

Af einhverjum ástæðum var hann ekki ýkja mannblendinn maður. Hann þreifst illa í fjölmenni og höfðu margir á orði að hann hlyti að vera skápahommi, sá allra mesti í bransanum. Það var þó ekki allskostar rétt þó hann slæi náttúrulega ekki höndinni á móti góðu kakói þegar það stóð til boða, eins og Araba er siður.

 

Síðustu æviárin bjó hann á sambýli í Abbottaverybad í Pakistan en lengst af bjó hann í afar huggulegum og snyrtilegum leðurblökuhelli í Tora Bora í Líkkistan. Hann undi sér best í faðmi fjölskyldunnar í þessum fallega innréttaða helli, sem flestum bar saman um að væri gasalega lekker. 

Svo heimakær var hann að hann fór oft ekki út úr húsi svo klukkutímum og árum skipti enda hellirinn einkar vistlegur. Heimilið var prúðbúið og skartaði dýrindis kristalljósakrónum og rándýrum sófasettum úr trúboðabeinum, bólstruðum með gyðingahúð. Hann hafði einfaldan smekk og valdi aðeins það besta.

Á veggjum hellisins hengu myndir eftir heimsfræga meistara eins og t.d. Leonardo da Viskí, Van Cock og Stefán frá Nöðrudal. Á borðum hafði hann súpuskálar úr hauskúpum bandarískra fréttamanna og í frystikistunni geymdi hann restina af þeim. Hann átti semsé hug og hjörtu margra Bandaríkjamanna. Hann grobbaði sig aldrei af þessu og fór reyndar með þetta eins og mannsmorð.

Osama átti margvísleg áhugamál. Hann safnaði frímerkjum og skeggi og var haldinn ólæknandi "bíla"dellu. Limmósínan hans var um 8 metra löng, - einn lengsti úlfaldi sem sést hefur í Los Pakistanos. 8 sæta "kaggi." Satt.

Osama bin Latex, eins og hann gjarnan var kallaður, fór ekki troðnar slóðir í lífinu og batt ekki gísla sína sömu hnútum og samferðarmennirnir. Hann stytti fólki stundir með ýmsum óvæntum uppátækjum og stytti fólki jafnvel aldur þegar vel lá á honum. Shit happens. Þýðir ekki að velta sér uppúr smáatriðum.

Hann var stórtækur þegar hann tók sig til og sprengdi alla skala. Hann var reyndar með áform um að sprengja Scala á Ítalíu en einbeitti sér þess í stað að Eurovision höllinni í Noregi. Hann ætlaði semsé að taka þátt í keppninni með óbeinum hætti og gjörsamlega jarða hana en því miður féllu þessi áform niður þegar hann sjálfur féll dauður niður.

Osama bin Laddi, eins og hann gjarnan var kallaður, var afar hrifinn af samgöngumálum, sérílagi flugmálum, og vildi bæta þjónustu við almenning á því sviði. Hann réði til starfa marga reynslulitla en áhugasama flugmenn og plantaði þeim sem flugumönnum vítt og breitt um Bandaríkin. Hans draumur var að geta sparað fólki tíma og skutlað því beint á skrifstofuna. Þann 11. september 2001 lét hann þennan draum sinn verða að veruleika. Lendingin hefði kannski getað heppnast betur, en flugið sem slíkt var mjög gott og fólkið komst hratt og beint á skrifstofuna. Enginn farþeganna hefur allavega kvartað hingað til. Maturinn um borð var til fyrirmyndar og ég get séð í anda pakksadda farþega klappa sér á vömd og dæsa að máltíð lokinni og segja: "Ég er bara alveg að springa." Þetta fólk hafði rétt fyrir sér.

Enginn er fullkominn. Öll erum við mannleg, og þá er ég ekki að tala um svertingja heldur okkur mennina. Öllum getur okkur mistekist og Osama bin Lada, eins og hann jafnan var kallaður, var þar hugsanlega engin undantekning. Jafnvel hann gat misstígið sig og stigið á einhverjar tær, en það á ekki alltaf að vera að horfa í baksýnisspegilinn. Maður á ekki að persónugera vandann. Batnandi mönnum er best að lifa... Kannski of seint að tala um það núna.

Þá fluttar eru fréttir

sárt fá sumir grátið.

Hundruð láta lífið.

En hvert er lífið látið?

 

Það býður uppá betra

að bíða en ana.

Það býður þess enginn bætur

sem bíður bana.

(Sverrir Stormsker)

Dásama bin Látinn, eins og hann jafnan var kallaður, er burtkallaður. Hann var vel látinn í lifanda lífi og núna er hann látinn. Vel látinn. Verður ekki betur látinn. Margir munu dásama Osama bin látinn.

Mikill maður er fallinn frá, yfir tveggja metra langur sláni og guð veit hversu langan drjó....jæja, við skulum ekki fara nánar útí þá sálma. Hann var grannholda maður. Það eina sem hann náði aldrei að sprengja var mittismálið.

Osama bin Latte, eins og hann gjarnan var kallaður, lætur eftir sig 72 eiginkonur, 358 börn, 890 barnabörn og mikið og gott vopnasafn.

Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir. Útförin fer fram í kyrrþey en þeir sem vilja minnast hins látna er vinsamlegast bent á hryðjuverkasamtökin al-Qaeda og íslenska banka.

Blessuð sé minning hans. Friður guðs hann blessi og allt það. Rest in pieces.

 

Saudi bin Laden family

Obama þakkar sérsveitarmönnum

Gleðihúsið við Austurvöll

 

Mér hefur alltaf þótt svolítið skrítið að sá stjórnmálaflokkur sem harðast hefur barist gegn vændi, semsé VG, skuli stunda það mest allra flokka á alþingi. Til að komast í ráðherrastóla seldu þeir sig Samfylkingunni fyrir slikk. Stefnuskráin, kosningaloforðin og "hugsjónirnar" fylgdu með í kaupbæti, enda var það dótarí fyrst og fremst hugsað sem augnskuggi og varalitur og því ekki mikils virði.  

En það eru fleiri stjórnmálamellur á alþingi en bara Vinstri graðir. Hver flokkur uppistendur af pólitískum gleðikonum og gleðimönnum - semsé vændiskörlum. Alþingi er ekki aðeins stærsta gleðihús landsins heldur eina gleðihúsið sem vitað er um sem veldur ógleði. Þetta er því einskonar ógleðihús sem gerir út á pólitískt vændi og animalisma, þ.e. hrossakaup. 

 

Notaðir þingmenn til sölu, með engri ábyrgð

Í afar greindarlegum sænskum lögum, sem samþykkt voru á alþingi Íslendinga í fyrra, stendur að vændiskonum sé leyfilegt að bjóða sig til kaups en það sé stranglega bannað að kaupa þær. 

Í pólitíska vændinu er hinsvegar allt leyfilegt. Vinstri graðir mega selja sig Samfylkingunni og Samfylkingin má selja sig Baugi og bankamafíum, og útrásarglæpamenn og bankamafíur mega kaupa sér alþingishórur úr öllum flokkum. Sjálfstæðisflokkurinn má selja sig kvótagreifamafíunni og útrásarþjófum og Framsóknarflokkurinn má liggja útglenntur undir bændamafíunni og bankaræningjum og hverjum sem er, enda galopinn í báða enda. Þetta er í rauninni eitt allsherjar hóruhópsex. Allir mega selja sig hverjum sem er á hinu "háa" alþingi. Allt gengur þar kaupum og sölum. Allt er falt á alþingi fyrir rétt verð.

Ekki nema von að þessar gjörspilltu margkeyptu alþingismellur vilji láta loka á skjöl um eigin óþverramál í heil 110 ár, hvorki meira né minna. Svo alvarlegum augum líta þær sjálfar á óhæfuverk sín og leynimakk. Það mega heita býsna skuggaleg myrkraverk sem þola ekki dagsljósið í rúma öld. Þyrnirós sannleikans skal haldið sofandi langt fram á næstu öld svo lygin geti haldið áfram að blómstra á hinu "nýja Íslandi." Þetta er víst í dag kallað "gegnsæi."

Sem ég segi: Allt gengur kaupum og sölum í sölum alþingis, sérílagi þingmenn sjálfir. Það grátlegasta er að kjósendur skulu jafnframt kaupa alla þeirra lygi og blekkingar. Þeir kjósa yfir sig þessar handónýtu yfirstéttarhórur aftur og aftur. Væri kannski skiljanlegt ef þær veittu góða þjónustu en það er ekki beint hægt að segja að þær gefi hann góðan. Eina sem þær hafa uppá að bjóða er fjárhagsleg eyðni.

 

"Ástandinu" á alþingi lýst í skopmynd

Svo þegar drátthagur teiknari á Mogganum dregur upp skopmynd af þessu hóreríi þá tryllast alþingismellurnar líkt og frumstæðir villimenn sem sjá sjálfa sig í spegli. Þær tryllast ekki yfir vændisstarfseminni sem viðgengst á alþingi heldur yfir lítilli djókteiknimynd sem lýsir "ástandinu." Sendiboðinn skal skotinn. Þær heimta afsökunarbeiðni frá höfundinum og ritstjóranum í stað þess að heimta að alþingi biðji þjóðina afsökunar á melluskapnum undanfarin ár. Þær ríghalda í gagnrýnilausan 2007-hugsunarháttinn. Þjóðin gerir það líka og nýtur hvers höggs í masókískri meðvirkni með þessum svipulemjandi sadómellum.

Nýlega settu hórumömmurnar í ráðríkisstjórninni ritskoðunarlög á fjölmiðla til að þrengja enn frekar að tjáningarfrelsinu í landinu og kæfa niður alla óæskilega opna hvassa umræðu. Allt á að vera á settlegum siðprúðum svæfandi nótum að hætti sannra pukurkommúnista. Ritskoðunarráð ríkisins hefur samkvæmt þessum lögum fullt umboð til að drepa hvaða fjölmiðil sem er, sem hinu háæruverðuga leyndarhyggjuyfirvaldi er ekki þóknanlegur. Kynnið ykkur málið á www.fjolmidlalog.is.

 

Skopmyndaeftirlit ríkisins

Það gleymdist af einhverjum ástæðum að setja í ritskoðunarlögin að skopmyndateiknurum væri stranglega bannað að hafa ádeilumyndir sínar þannig gerðar að í þeim fælist broddur og kaldhæðni. Þær mættu allsekki særa neinn og koma við kaunin á neinum. Þær mættu ekki innihalda skot á veika minnihlutahópa eins og t.d. öryrkja, krypplinga, homma, múslima, negra, femínista og alþingishórur - og allsekki á konur yfir höfuð því þær eru jú svo gasalega kúgaðar af karlpungunum. Skopmyndir eigi að vera pólitískt réttar og sléttar og felldar og flatar og bitlausar og máttlausar og háttprúðar og gagnrýnilausar og geldar eins og alþingi og ríkisstjórnin. Semsé óendanlega leiðinlegar. Úr þessu verður örugglega bætt í viðbótarlögum.   

"Stóra teiknimyndarmálið" er líklega hámark móðursýkinnar og húmorsleysisins eftir hrun og sönnun þess að landinn er endanlega farinn yfirum. Maður getur reynt að skilja öfgamúslima sem tryllast þegar teiknaðar eru skopmyndir af heilögum spámanni þeirra, en að tryllast yfir ádeilumynd í anda Spaugstofunnar og Sigmunds af Framfylkingarkonu með ESB-brókarsótt er ekkert annað en einn allsherjar brandari.

 

Félag íslenskra framsóknarlúða, sk.st: FÍFL

Vændismyndlíkingar í skopmyndum eru augljóslega grafalvarlegt mál þegar konur eiga í hlut. Það virðist hinsvegar í lagi að spauga með karlinn Sigmund Davíð Gunnlaugsson í teiknimynd í Gulu pressunni á DV og segja að hann vilji fá það í afturendann, án þess að framkvæmdastjórn Landssambands framsóknarfemínista geri nokkra athugasemd við það. Okkur vantar sárlega fleiri tilskipanir frá Félagi íslenskra framsóknarlúða, skammstafað FÍFL, svo við fáum það alveg á hreint hverju má gera grín að og hverju ekki. Viðbrögð íslenskra púrítana og teprulegra blævængjafrúa finnst mér satt að segja margfalt fyndnari en teikning Moggans.

Skopmyndateiknari á ekki að biðjast afsökunar ef hann hittir í mark. Ef að skopmyndir og ádeilulistaverk hreyfa við engum og reita engan til reiði og vekja hvorki grátur né hlátur þá er það merki þess að skotin hafi geigað.

Pólitískar sadóvændiskonur eru að nauðga þjóðinni (ekki taka þetta bókstaflega) en svo brjálast þjóðin þegar skopast er að nauðgurunum. Á máli geðlæknisfræðinnar kallast þetta Stokkhólmssyndromið.

Það má vel vera að Ísland sé stórasta land í heimi en Íslendingar sjálfir hljóta að vera litlustu lítilmenni og smáborgarar í heimi. Get ekki annað en tekið undir með Hrafni Gunnlaugs: "Þeir sem halda að Íslendingar séu leiðinlegir drukknir hafa ekki kynnst þeim edrú."

 

 

(Þessi grein birtist í DV, 29. apríl 2011)

Biðst ekki afsökunar