Færsluflokkur: Sjónvarp

Er geðslegt að reyna að geðjast öllum?

This Is My Life er líklega eina íslenska Júrósigurlagið sem fólki virðist fyrirmunað að muna eða raula eftir tíundu hlustun. Virðist ótrúlega auðgleymanlegt lag. Og þó: Menn geta ekki gleymt lagi sem þeir hafa aldrei getað munað.

Íslendingar vilja sko ekki senda aðra Silvíu Nótt í Júróið og ekkert fjandans grín einsog Ha Ha Ha we say Hí Hí Hí. Þeir vilja fólk sem er að taka þátt í þessari grínkeppni af fullri alvöru. Þeir vilja Alvöru volgt flatt óáfengt öl sem engum getur svelgst á.

Einsog smáborgara er háttur þá eru Íslendingar afar viðkvæmir fyrir því hvaða augum umheimurinn lítur þá og vilja fyrir engan mun verða sér til minnkunnar á erlendri grund og blóðroðnuðu því af blygðun þegar Silvía var að fíflast bláedrú á Grikklandi. Sjálfir rúlla þeir flestir sauðdrukknir um bari erlendis öskrandi og ælandi og eru hvarvetna til ama og leiðinda en það finnst þeim ókey vegna þess að þeir eru ekki í sjónvarpinu.

LortiLadaVið kjósum ekki lengur það lag sem okkur sjálfum finnst best heldur það lag sem við höldum að muni falla öllum útlendingum í geð. En sá sem reynir að gera öllum til hæfis gerir engum til hæfis. Við hefðum t.d. aldrei þorað að senda finnsku skrímslin út. “Hvað gætu útlendingar haldið um okkur?”

Hvort hefði verið betra að senda Mercedes Club út í djóki eða Eurobandið í fullri alvöru? Veit það ekki, en alvaran er nú oft broslegri en grínið.

Fretrick Homar

 

(Þessi pistill birtist í blaðinu 24 Stundir, 8. mars síðastliðinn) 

 

Ég minni að sjálfsögðu á þátt okkar Halldórs E, "Miðjuna," á Útvarpi Sögu 99.4 milli klukkan 16:00 og 18:00 í dag, miðvikudag. Gestur þáttarins að þessu sinni er rithöfundurinn eitursnjalli Einar Már Guðmundsson. Eldri þætti má nálgast á www.stormsker.net 


Íþróttamenn - hommar - sama (tó)pakkið!!

Daemigerdir ithrottamennÉg hef soldið verið að hugsa um íþróttir upp á síðkastið af einhverjum ástæðum. Einkennilegt nokk, því það er náttúrulega bara eitt bjálfalegra en að hugsa um íþróttir og það er að iðka þær. En ég hef komist að þokkalegri niðurstöðu og hún er þessi: Menn þurfa að vera verulega kinky og einkennilegir í hugsun til að sjá ekki að íþróttir eru lítið annað en dulbúið kynlíf og að íþróttamenn eru raknir hommar upp til hópa. Það er ekki bara að kynlíf sé íþrótt heldur eru íþróttir kynlíf. Frjálsar íþróttir – frjálsar ástir – eitt og hið sama. Þetta byrjar á forskólaaldri í köðlunum í leikfimisalnum og þróast svo uppí tæknilegra og ennþá dulbúnara sex. Íþróttir sökka en sumar sökka meira en aðrar. Það er til íþrótt sem sökkar svo svakalega að hún er einfaldlega kölluð sucker. (Stundum skrifað soccer). Skrítið að ferðast með Fokker til að fara að horfa á sucker.

 

Glenna betur strakar!RugbyEn kíkjum aðeins á þetta. Rugby á tildæmis að heita gasalega karlmannleg íþrótt en er þegar betur er að gáð ekkert annað en hreinn hommaskapur, ef það er á annað borð hægt að tala um Ut med rassgatid!“hreinan” hommaskap. Rugby tottar feitt. Afhverju þarf alltaf einhver asni að glenna út á sér rassgatið og dilla því einsog gulrót framan í samherja sína í upphafi hverrar lotu? Og þegar einn apaköttur er felldur í grasið afhverju þurfa þá allir hinir að koma æðandi í sínum aðskornu rassborunáttbuxum og kasta sér ofan á hann þangað til þetta verður einsog mauraþúfa? Síðan hvenær hefur þurft 10 menn til að halda einum niðri? Aldrei. En það þarf auðvitað fleiri en tvo í hópsex. HommagerÞetta alltsaman verður fyrst skiljanlegt í ljósi þess að þarna eru spólgraðir hommar á ferð. Þegar maður fattar það þá segir maður í uppgötvunartóni við sjálfan sig: ”Jááá, auðvitað, þetta eru svona hommadindlar. Hvernig læt ég. Afhverju fara ekki fleiri en bara 10 uppá hann? Hverskonar væsklar eru þetta? Jááá, auðvitað. Þetta eru hommar.”

 

Sveittir hommarUndir beltisstad einsog venjulegaBox þykir sömuleiðis alveg gríðarlega karlmannleg íþrótt en er þó lítið annað en dulbúinn hommaskapur. Hvað er hommalegra en 2 sveittir massaðir bjánar í stuttbuxum og faðmlögum? Getur einhver sagt mér það? Alltaf að vingsa höndunum “óvart” undir beltisstað. Ekkert vafasamt, neinei. Stundum eru heilu leikirnir ekkert annað en faðmlög og kjass og káf og eyrnanart. Sumir boxarar koma útúr hringnum (“hringinum” einsog Bubbi segir) með fleiri sogbletti en kjaftshögg. Ægilega karlmannlegt. Það er nú meira. Þetta eru hommar. (Annað mál: Boxhringurinn er eini hringurinn sem er ferhyrndur). Lýsingar Ómars Ragnarssonar á Sýn eru dæmigerðar fyrir andann sem svífur yfir vötnum:

Tekur af ser hanskana, skiljanlega”Hann er alveg svakalega fallegur þessi. NEI, sjáiði brjóstkassann á honum. Vááááá! Það er ekki til arða af fitu á skrokknum á honum. Og lærin maður! Sjáiði lærin maður! Hann hlýtur að vera með rosalega stinnan rass líka. Ég er kominn með bóner. Haldiði að það væri ekki dúndur að fá að taka þennan í fjósið? VÁÁÁ!” 

Á þessum nótum eru lýsingar hans. Hann er að lýsa boxi en þó fyrst og fremst eigin kynórum. Box er fyrir kellingar, karlkyns kellingar. Það er ekki flóknara en það. 

baseBalls baseBallsleikarar

Hafnarbolti. Í þessari íþróttagrein fer augljósasta viðreynsluaðferðin fram. Leikmennirnir klóra sér án afláts í hreðjunum allan tímann meðan á leiknum og þeim sjálfum stendur og þarafleiðandi má gera gera ráð fyrir að þeir klóri sér ennþá meira í kakóinu að sturtu lokinni ef dæmið gengur upp. Semsé: Drullupumpuíþrótt balletfiflút í gegn.

ballethommi

Ballet getur varla talist íþrótt og þaðanafsíður listgrein en flestir geta ímyndað sér hverskonar týpur sækja í þetta pungbindasprikl. Smá hint fyrir andlega öryrkja: Þeir sem ekki eru sundlaugaverðir, flugþjónar eða hárgreiðslumenn eru í ballet. Einhverju nær?

 

alislensk hommaadferd, glimaEn höldum okkur við “alvarlegar” íþróttagreinar. Glíma. Það er nú eitt. Hommaskapur í öllum sínum náttfötum. Tveir spýtukallar að nugga lærunum uppvið punginn hvor á öðrum. Aumkunarvert og fíflalegt í senn. Og hvor um sig reynir að leggja hinn flatan. Allan tímann eru þessir asnar að toga í belti hvors annars einsog þeir eigi í Ad glimu lokinnigríðarlegum erfiðleikum með að halda buxunum uppum sig og það er auðvitað asnalegt og bælt í ljósi þess að maður veit að þeirra æðsta ósk er að vera með allt niðrum sig. Það er eitthvað stirðbusalegt og beljulegt við þennan dulbúna hommaskap enda séríslenskt fyrirbrigði. Þetta er svona viðreynsla framsóknarhommans. Ekki hægt að horfa edrú á þessa vitleysu.

 

judohommarAfhommunEkki frekar en júdó, sem verður að teljast einhver ömurlegasta hommaíþrótt í heimi. Meiraðsegja Gunnar á Krossinum gæti ekki afhommað júdókappana og þá er nú fokið í flest skjól. Það er vægast sagt frekar dasað að horfa á karlmenn veltast um gólf í grenjandi greddu og losta undir því yfirskini að hér sé um merkilega íþrótt að ræða. Munurinn á þessu rugli og leðjuslag er að leðjuna vantar. Það er allt og sumt. Þetta er ekkert annað en pjúra pornó. Soft pornó að vísu en pornó engu að síður. Hommapornó. Þetta er kattliðugt pakk sem getur komið sér í fáránlegustu stellingar, getur vafið Tippi-kal ithrottirlöppunum marga hringi utanum háls “andstæðingsins” (gólffélagans) einsog eiturslöngur þannig að klofið nemi við smettið á honum. Svo er honum haldið þannig föstum í nokkurn tíma og alveg örugglega hvíslað frygðarlega í eyrað á honum á meðan: ”Finnst þér þetta gott?” Fyrir svona sexshow eru menn að fá medalíur á Ólympíuleikum. Ef það er ekki svartur blettur á vestrænni siðmenningu þá er ég Sóley Tóma eða Kolrugluð Halldórsdóttir. Þessir delar eru yfirleitt hvítklæddir og það er náttúrulega bara til þess að tryggja að það sjáist örugglega ekki þegar þeir fá úr´onum.

sundgarpar i sturtu

Fleiri íþróttagreinar má nefna. Tildæmis sund. Hvað er sund annað en átylla fyrir perverta til að fara í sturtu með fólki af sama kyni. Þeir þora ekki að spyrja manninn á götunni beint: ”Hvað segirðu, þú ert með ansi ræktarlega bringu…eigum við kannski að koma í sturtu saman?”  og þessvegna fara þeir í laugarnar og fóðra þar sitt óeðli undir yfirskini sundáhuga. Þetta sjá nú allir menn.

handBalls

Handbolti er sömuleiðis svo augljós hommaíþrótt að það tekur því varla að nefna hana. Fylgist bara með hreyfingunum en þó aðallega þreifingunum í vörninni. Maður gæti haldið að þeir ynnu allir hjá Fróunaraðstoð Sameinuðu þjóðanna. Þessi íþrótt ber sannarlega nafn með rentu: “Handballs.”  Viðurstyggð.

Rassmussar handfotbolti

En ekki er fótboltinn skárri. Fótbolti er þvílíkur grenjandi öfuguggaháttur að það er leitun að öðru eins svínaríi á þessum hnetti. Menn eru fyrst og fremst í fótbolta til þess að stjúka rassinn á samherjum ekta fotboltisínum þegar þeir hafa skorað. Þarf að ræða það eitthvað frekar? Stundum eru þessir kúkalabbar orðnir svo kynferðislega æstir þegar ekkert mark hefur verið skorað í langan tíma að loksins þegar einhver setur hann inn, semsé boltann í marki fagnadnetið, þá ráðast þeir á hann slefandi og leggja hann flatan á jörðina og fara að kyssa hann og kjassa og strjúka hann allan hátt og lágt og riðlast á honum í hópum einsog kanínur. Það eru engar “kanónur” í fótbolta einsog íþróttafréttamenn eru svo gjarnir að drullupumpurklifa á heldur eingöngu kanínur. Hommakanínur. Og hvað er það fyrsta sem asnasparkari gerir þegar hann er búinn að skora? Jú, hann rífur sig úr skyrtunni í tryllingslegum ástarbríma til að gera snertingarnar nánari þegar félagarnir skutla sér á hann. Þetta ber allt að sama brund...brunni. Þegar andstæðingurinn á aukaspyrnu rétt fyrir utan vítateig þá safna þeir sér þétt saman og halda um slátrið á sér. Hálfvitar. saurthjoppurÞeir eru ekki að passa á sér hausinn. Nei, þeir þurfa ekkert á honum að halda í fótbolta. En slátrið þurfa þeir að vera með í lagi ef þeir eiga að geta fengið eitthvað kikk útúr leiknum. Þessir asnasparkarar eru allirsaman saurþjöppur fram í fingurgóma og ættu að fara í lögformlegt umhverfismat.

Það má undrun sæta að sjálft Ríkissjónvarpið, sem dembir yfir okkur ótrúlega svæsnum spænskum dökkbláum myndum allar helgar, árið um kring, einsog t.d. Forrest Cunt og Hrafninn sýgur, skuli í þokkabót ausa íþróttaóhroða yfir "blá"saklaus börnin og það um hábjartan og blábjartan dag. Ég, sem góður og gegn skattborgari, ímynd siðgæðis og tandurhreins hugarfars, ætla að ganga í Vinstri Grænbláa og fara fram á það við Ríkissjónvarpið (Bláskjá) að það hætti tafarlaust að sýna þessar viðbjóðslegu sportklámmyndir. Látum ekki klámið ríða okkur - á slig.

 

 Rokrassgatið kveður.

 

(Skrifað árið 2000)


Má bjóða þér Edduverðlaun?

GR...EDDAEitt af skringilegustu fyrirbrigðum íslenskrar menningar eru íslensku kvikmynda – og sjónvarpsverðlaunin, semsé Edduverðlaunin, sem verða veitt n.k. sunnudag. Hér á landi er svo lítið framleitt af sjónvarpsefni og svo fáar myndir gerðar árlega að duglegt kvikmyndafólk má heita fáránlega óheppið ef það fær ekki verðlaun.  Það eru t.d. tilnefndar þrjár myndir í flokknum  “bíómynd ársins”  og það voru kannski bara þrjár myndir framleiddar á árinu. Þetta er svolítið einsog að velja gáfaðasta mann ársins og það eru aðeins þrír sem koma til greina, - þeir Gísli, Eiríkur og Helgi. Mynd sem kosin er besta myndin þarf ekki að vera góð mynd. Hún þarf bara að vera íslensk.

 

(Íslensku Tónlistarverðlaunin eru ekki sambærileg þar sem fleiri hundruðir titla koma út á hverju ári, en sú hátíð er hinsvegar fötluð að því leiti að þar er plantað í dómarasæti Eiði Arnarsyni útgáfustjóra Senu, stærsta tónlistarútgáfufyrirtækis landsins, sem er svona álíka greindarlegt og hlutlaust og að fara að setja forstjóra Paramount í Oscarsverðlaunaakademíuna. Gerist ekki íslenskara og þroskaheftara).

 

Úr því enginn vill klappa íslenskum kvikmyndagerðarmönnum á bakið þá er svo sem allt í lagi mín vegna að þeir geri það sjálfir. Þetta er áræðanlega skemmtileg hátíð því þarna eru svo gott sem allir tilnefndir til verðlauna sem hafa með einhverjum hætti komið nálægt kameru á árinu: Leikarar, aukaleikarar, fréttaaukaleikarar, sjónvarpsfréttamenn, veðurfréttamenn, klipparar, nefháraklipparar, skriftur, símadömur, ræstitæknar, bókhaldssérfræðingar, húsverðir o.s.fr. og flestir fara út með verðlaun fyrir vel unnin störf. Ég segi ekki endilega vel unnin störf en allavega unnin störf, og allir fara glaðir út, allavega góðglaðir, og það er kannski ekki svo lítill hluti af leiknum.

 

Að sjálfsögðu eru veitt verðlaun fyrir “besta leikna sjónvarpsefnið” því það er nefnilega svo gríðarlega mikið um leikið sjónvarpsefni hér á landi, bókstaflega allt fljótandi í íslenskum þáttaröðum, menningarlegum menningarlegnum menningarleiknum sjónvarpsseríum og sápuóperum og framhaldsþáttum og guð má vita hverju. Lágmark ein stytta á mann - í hausinn. Ríkissjónvarpið hefur ekki nema um 3 milljarða í nauðungaráskriftargjaldaforskot á hinar stöðvarnar svo það er ekki nema von að flest leikið efni komi frá Stöð 2 og Skjá 1. (Sem betur fer ætlar Björgólfur Guðmundsson að styrkja Ríkissjónvarpið enn frekar til innlendrar dagskrárgerðar og það er þá líklega í eina skiptið sem borgari styrkir ríkið í samkeppnisrekstri við einkaaðila. Nú eigum við semsé á hættu að Spaugstofan lengist í 30 mínútur eða að Randver verði endurráðinn!!)

 

Í bíómyndabransanum eru kannski um 100 fastamenn sem koma með einum eða öðrum hætti nálægt öllum íslenskum myndum sem eru gerðar og þeir hljóta allir að vera búnir að fá verðlaun, og því sé ég ekki alveg tilganginn með því að halda þessum leik mikið lengur áfram þó hann sé ekki endilega verri en sá leikur sem verið er að veita verðlaun fyrir.

 

Fyrstu árin voru ekki veitt Edduverðlaun fyrir “besta handrit,” og það er kannski skiljanlegt þegar nánar er að gætt, en ég þori nokkurnveginn að lofa að Eddan hafi til skamms tíma verið eina kvikmyndahátíðin í heiminum sem sá ekki ástæðu til að veita verðlaun fyrir handrit. Hélt að allir vissu að gott handrit væri grunnur góðrar myndar, en þó að flestir hafi alltaf vitað þetta þá vissu íslenskir kvikmyndasérfræðingar þetta ekki fyrr en fyrir fáeinum árum og þessi nýi skilningur verður vonandi til þess að ennþá betri myndir verði gerðar hér í framtíðinni.

 

skideoÞað má auðvitað margt gott um þessa hátíð segja, t.d. hvetur hún menn til dáða, hmm, og þarna geta íslenskir leikarar fengið það á tilfinninguna að þeir kunni að leika, og sú tilfinning er örugglega betri en sú sem þeir hafa fyrir leiklist. Því auðvitað verður að segjast einsog er að þó að íslenskur ofleikur geti virkað þokkalega á sviði þá dettur hann yfirleitt dauður niður í bíómynd og getur á stundum framkallað svo heiftarlegan hausverk og svo skelfilega ógleði og ólýsanlegar iðrakvalir að allt það popp og allt það kók sem maður innbyrði sæll og glaður í upphafi sýningar stendur uppúr manni einsog strókur niðrá klósetti í hléi.

Hilmir Snj�r GudnasonEn vissulega eru til nokkrir mjög góðir leikarar hér á landi, einsog t.d Hilmir Snjór Guðnason sem hefur reddað margri myndinni og mörgum áhorfandunum frá bráðum bana, og ég segi Margri myndinni, því ég man ekki í svipinn eftir neinni íslenskri mynd undanfarin 60 ár sem hann hefur ekki leikið í, en hann getur náttúrulega ekki reddað misgóðum samleikurum sínum.

 

Þegar ég sé illa leikna mynd þá blóta ég yfirleitt leikstjóranum því endanleg útkoma verksins er náttúrulega á hans ábyrgð, en samt eiginlega vorkenni ég honum í bland, því hvernig á hann að fara að því að breyta svínum í veðhlaupahesta? Ég hef það nefnilega einhvernveginn á tilfinningunni að margt liggi betur fyrir Íslendingum en að leika og standi þeim nær, - t.d. að gera við sprungna hjólbarða, sjóða ýsur og sendast með pizzur, svo dæmi séu tekin.

 

Kyntaknid SkippyÍ bandarískum bíómyndum er algengt að sjá þriggja, fjögurra ára krakka leika betur og eðlilegar en fjörgamla íslenska leikara með próf úr öllum skólum, hvernig sem á því getur staðið. Í erlendum myndum hef ég meiraðsegja séð hunda og kétti og kengúrur leika betur en margan íslenskan sprenglærðan leikarann. Ég vil meina að leikarinn Skippy, sem var kengúra, hafi ekki verið verri leikari en t.d. Rúrik Haraldsson, með fullri virðingu fyrir honum og öllum hans gráðum. Hesturinn hennar Línu langsokks og apakötturinn hennar, Níels, eða hvað hann nú hét, útskrifuðust aldrei úr Leiklistarskóla Ævars R. keikoCANKvaran svo vitað sé, en þessar skepnur sýndu engaðsíður mun meiri leiklistarleikni en flestir þeir Íslendingar sem í þeim skóla hafa ofreynt sig við ofleik. Mér þætti gaman að sjá íslenskan leikara standa hundinum Lassie og hrossinu Trigger snúning í hárfínum svipbrigðum og sálrænu næmi. Segir það ekki allt um innlenda leiklist að frægasti íslenski leikarinn skuli vera hvalur, - einhver Keikó eða Kakó eða Sækó eða hvað hann nú hét þessi leiðinda ofverndaði fjölfatlaði háhyrningur sem hafði það að aðal atvinnu að ríða hjólbörðum í Vestmannaeyjum. Dó svo úr þunglyndi við Noregsstrendur þegar sprakk á kærustunni hans og endaði sem dósamatur í Bónus.

 

Ég endurtek enn og aftur að það eru til góðir íslenskir leikarar en það má telja þá á hornum nauts. Þó það megi eflaust segja að lélegur leikur sé leikstjóranum að kenna þá virðumst við Íslendingar yfir höfuð bara einhvernveginn ekki hafa þetta í blóðinu, ekki frekar en takt. (Þegar Íslendingar klappa með í lagi þá klappa þeir alltaf á bassatrommuslögunum, semsé á 1. og 3. en aldrei á snerilslögunum 2. og 4. Það vantar “niggarann” í okkur). Við getum ekki einusinni snýtt okkur í bíómynd tilgerðarlaust og án þess að ofleika það og dramatísera úr hófi fram. Við erum alltaf að Leika svo Mikið, við höldum að við séum ekki að vinna fyrir kaupinu okkar nema við Leikum hverja einustu hreyfingu og islenskur leikurhverja einustu setningu í botn með gríðarlegum tilþrifum. Íslenskir leikarar hljóta að hugsa sem svo að það geti nú allir verið eðlilegir en það geti ekki allir Leikið og nú skuli þeir sko sýna þjóðinni hvað þeir geti; þeir skuli sko svoleiðis Leika af þvílíku alefli að annar eins kraftur og dramatískur rembingur hafi ekki sést síðan Magnús Ver Magnússon skeit næstum því í buxurnar þegar hann var að lyfta 400 kílóa bjórkút á síðasta heimsmeistaramóti.

 

Flestir íslenskir leikarar eru alltof duglegir. Sjálfur held ég að það sé mun minni vandi að Leika af þessum séríslenska dugnaði en að vera nokkurnveginn eðlilegur og tilgerðarlaus. Því minni Leikur, því betra, en í áreynsluleysinu “leikleysinu” er náttúrulega fólginn góður leikur. Þeir eru ekki margir íslensku leikararnir sem ná að láta áhorfandann gleyma því að þeir séu að leika og ná að falla það vel inní persónuna að leikurinn virki áreynslulaus og með öllu tilgerðarlaus. Þeir eru ekki margir, en þeir eru til, og sem betur fer hefur þeim fjölgað með árunum. Bestir eru Íslendingar í að leika þroskahefta fáráðlinga, á sama hátt og dvergur er góður í því að vera lítill.

 

Ég held að það sé ekki erfitt að skilja að handritið skipti sköpum þó sérfræðingar Edduverðlaunanna hafi ekki botnað í því fyrstu árin. Maður vorkennir oft leikurum að þurfa að böggla útúr sér þessu óþjála tilgerðarlega bókmáli sem er skrifað ofaní þá trekk í trekk, sérstaklega hér áður fyrr. Sumt er skrifað af svo miklum skáldlegum belgingi og þvílíku ónæmi fyrir mannlegum normal tjáskiptum að meiraðsegja Robert de Niro gæti ekki komið þessu útúr sér skammlaust.   

Það er því allsekki hægt að klína Öllum drullukökunum á leikarana eina sér; íslenskir handritshöfundar eiga sinn skerf því þeir hafa í gegnum tíðina einfaldlega ekki haft mjög næma tilfinningu fyrir eðlilegu talmáli, en mér sýnist það nú reyndar vera að breytast til hins betra í seinni tíð einsog svo margt í íslenskri kvikmyndagerð. Maður er meiraðsegja farinn að heyra hvað fólkið á tjaldinu er að segja.

 

fatlafolFlestar ef ekki allar íslenskar bíómyndir fara á kvikmyndahátíðir erlendis og þar keppa þær og því er frekar erfitt að sjá pointið í því að tilnefna hverja einustu mynd hér á klakanum, - semsé báðar tvær. Ég held að allar sjónvarpsseríur sem voru gerðar á árinu séu tilnefndar nema Örlagabyttan með Sirrý. Menn hljóta að sjá að það er frekar aulalegt að þurfa bara að gera eitt stykki bíómynd til að eiga nær 50% líkur á tilnefningu. Viðar Eggertsson bendir á í athugasemd hér að neðan að á Íslandi séu frumsýndar árlega 70-90 leiksýningar atvinnumanna og að þær komi allar til álita þegar kemur að Íslensku leiklistarverðlaununum, Grímunni. Miðað við þessa staðreynd þá legg ég til að Eddan verði haldin á 5 ára fresti. Allt annað er hjákátlegt og eiginlega hálf aumkunarvert og broslegt í senn. Annars ráða menn náttúrulega hvernig þeir hafa þetta. Þessi Edduverðlaun voru víst hugsuð til að ýta aðeins undir egó kvikmyndagerðarmanna og kitla aðeins hégómagirnd þeirra og vissulega gera þau það en ég held þau kitli að sama skapi hláturtaugar margra kaldhæðinna Íslendinga. Það á ekki að veita þeim íþróttamanni verðlaun sem engan hefur keppt við og sá íþróttamaður hefur ekki unnið til neins sem ekkert hefur sigrað nema stimpilklukkuna.

 


« Fyrri síða

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband