Minningarorð um Arnar S. Helgason, tæknimann

Fæddur 6. apríl 1973 og lést 20. mars 2018

 

Það eru rúm 25 síðan ég kynntist Adda. Hann var þá að vinna með bróður mínum í Kassagerðinni á öflugum lyftara. Addi þótti fyrirtaks lyftaradræver en átti það til að sofna undir stýri og keyra hrjótandi í gegnum skilrúm og veggi og hafna með gríðarlegu brambolti á háum kassasamstæðum og grafast undir hrúgum af drasli. Verkstjórinn var af gamla skólanum og vildi frekar að menn notuðu dyrnar til að komast á milli sala. Addi gat í raun lyft öllu á þessari vinnuvél nema augnalokunum. Hann skipti því um gír og fór í rafvirkjun og var vakinn og sofinn við ýmis störf tengd því fagi meðan honum entist heilsa til. Hann var tæknimaður á hinum ýmsu útvarpsstöðvum, nú síðast á Útvarpi Sögu þar sem hann gerði gott mót undir styrkri yfirstjórn Arnþrúðar Karls, sem hann bar mjög vel Söguna og hún honum.

 

Adda þótti margt leiðinlegra en að fá sér soldið í svanginn. Heilsufæði var hans ær og kýr. Ær og kýr voru hans heilsufæði. Hrifnastur var hann af svokölluðum örorkumat sem uppistóð af næringaríkri glútenlausri hollustu einsog unnum kjötvörum og hvítu hveiti. Kanínufóður vildi hann ekki fyrir nokkurn mun láta inn fyrir sínar varir en kanínum gat hann hinsvegar sporðrennt í massavís með eyrunum og öllu saman.

 

Þar sem hann var mikill smekkmaður á mat og vín og vildi eingöngu hágæða hráefni þá leið honum best sultuslökum á bolnum uppí sófa fyrir framan sjónvarpið með lafandi pizzusneið í annarri og löðursveittan hamborgara í hinni og svellkaldan freyðandi öllara í lítrakrús á borðinu, horfandi aðdáunaraugum á lífskúnstnerinn og idolið Homer Simpson gúffa í sig pizzum og hamborgurum og svolgra í sig bjór fyrir framan sjónvarpið.

 

Greiðviknari maður en Addi var vandfundinn. Hann var alltaf boðinn og búinn að veita fólki liðsinni, oft óumbeðinn að fyrra bragði þegar hann sá að hann gat komið að gagni. Hann var mikill reddari og var aldrei að benda á klukkuna til að minna á að hann hefði nú annað við tímann að gera en að hugsa um náungann. Hann var alveg blessunarlega laus við alla þessa frægu alkafræðifrasa um að menn eigi fyrst og fremst að elska sjálfa sig og sinn dýrmæta tíma og sitt mikilsverða rassgat.

 

Í dag er í tísku að vera veinandi fórnarlamb með hortauma niðrá bringu og grenja útúr fólki samúð og athygli, en aldrei heyrði ég Adda barma sér yfir nokkrum sköpuðum hlut, hvorki hrörnunarsjúkdómnum sem hann gekk með (eða haltraði með öllu heldur) né yfir annarra manna ófullkomleika. Hann áleit sjálfan sig ekki gallalausan engil og taldi ekki að allt væri öðrum að kenna. Hann nennti engu sjálfsvorkunnarpípi. Hann nennti hinsvegar að endasendast eins og þeytispjald um bæinn þveran og endilangan til að gera mönnum greiða og snatta og snúast fyrir Pétur og Pál, jafnvel fyrir fólk sem kunni ekki að meta hjálpsemi hans og góðmennsku.

Það var ekki vottur af óheilindum og skítmennsku í hans barnslegu og hrekklausu sál. Hann var gegnheilt ljúfmenni. Góður vinur vina sinna. Einn besti drengur sem ég hef kynnst.
Fjölskyldu hans og ástvinum færi ég innilegar samúðarkveðjur.

 

 

(þessi minningargrein birtist í Morgunblaðinu í morgun).