Formenn flokkanna og frammíkallar fjölmiðlanna

Jóhanna Sig var kvödd í dag og ríkisstjórn hennar verður bráðkvödd á morgun. Jóhönnu voru færðar rósir í tilefni hátíðarhaldanna. Líklega þyrnirósir. Í hennar sporum hefði ég sagt: "Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir."

En nóg um fögnuð, flugelda og dýrðarstundir. Við skulum ekki alveg tapa okkur í fagnaðarlátunum. Ég horfði á formenn 6 stærstu flokkanna á Stöð 2 í gærkvöld. (Verður ekkert spjallað við hina 200 formennina?) Þar kom margt skrítið fram. Guðmundur Steingrímsson, formaður Smáfylkingarinnar, líkti vogunarsjóðunum við góða og fróma fjárfesta og sagði að það væri óábyrgt af íslenskum stjórnmálamönnum að tala um þá sem hrægamma. (Allur heimurinn kallar þá sínu rétta nafni: Hrægamma). Slíkt tal gæti fælt frá aðra heiðarlega fjárfesta. Jájájájá.

Þarna var sterkur samhljómur með Scamfylkingunni (einsog í öðrum málum), sem hefur lengi talað um að ekki megi styggja þessa stálheiðarlegu snillinga því ímynd okkar gæti beðið hnekki útávið. Á svipaðan hátt talaði okkar ástkæra norræna velferðarstjórn í Icesave-málinu; við yrðum að borga þessa ólögvörðu kröfu því annað gæti eyðilagt orðspor landsins og allt færi hér í rauðglóandi hurðarlaust helvíti. Og svo er ennþá verið að tala um Sigmund Davíð sem lýðskrumara nr. 1 og gefið í skyn að hann hafi tekið þessa einörðu afstöðu gegn Icesave-ánauðarsamningunum sem sannfæringarlaus tækifærissinni til að skapa sér betri stöðu á svelli stjórnmálanna. Það getur varla talist málefnaleg og heiðarleg gagnrýni. Er það?

Katrín Jakobsdóttir var flott og lagði áherslu á að viðhalda skattastefnu ríkisstjórnarinnar, en eins og allir vita felst hún í því að skattpína almenning og fyrirtæki útúr kreppunni. Og útúr landinu. Og útúr heiminum, ef vel á að vera. Þetta er reyndar hagfræði sem enginn skilur nema íslenska velferðarstjórnin, en það er viss kostur.

VG og Scamfylkingin ætla að gera gasalega margt gott og göfugt eftir kosningar: Hjálpa eldri borgurum (oní líkkisturnar), fylla veski öryrkja (af reikningum), bjarga heimilum landsins (frá skuldaleiðréttingum), flæma óþurftarlið einsog lækna og hjúkrunarfólk úr landi og byggja svo hátæknisjúkrahús að því loknu. O.s.fr. Semsé halda áfram þaðan sem frá var horfið. Þarft verk og þrifalegt. Þau eru jú öll í hreingerningunum.

Þau ætla að sanna það EFTIR kosningar að hjarta þeirra slái með heimilum landsins en ekki bönkunum og fjármagnsöflunum. Við trúum því að sjálfsögðu. Gott mál.

Sigmundur og Bjarni voru ansi málefnalegir og svöruðu samviskusamlega, í þau fáu skipti sem þeir fengu að svara. Yfirleitt spurði fréttadúettinn þá einnar aðalspurningar og dembdi síðan á þá tíu aukaspurningum meðan þeir voru að svara aðalspurningunni. Það var frekar þreytandi, idjótískt, ófaglegt og ekki beint upplýsandi fyrir fróðleiksþyrsta áhorfendur. Tilhvers var þá leikurinn gerður ef ekki til að upplýsa fólk? Koma í veg fyrir að rök þeirra heyrðust?

Birgitta var fín. Með annan vinkil á hlutina. Svolítið öðruvísi, en þannig langar Guðmund Steingrímsson einmitt að vera. Stefna hans flokks í fjármálum, fyrir utan að ganga um borð í Titanic (ESB) og taka upp evru, virðist aðallega fólgin í því að gaumgæfa hugmyndir hinna flokkanna og pikka svo úr þær skárstu, því sjálfir hafa þeir engar. Stefnu flokksins má orða í tveimur orðum: Þeir ætla að "skoða málin."

Einsog venjulega fékk Sigmundur Davíð aldrei að klára svör sín og stöðugt var gripið frammí fyrir honum, aðallega af fréttakonunni og Árna Páli. Það sem uppúr stendur í þessari kosningabaráttu er hve stór hluti íslensks fjölmiðlafólks er svakalega hlutdrægur, óheiðarlegur í vinnubrögðum, illa að sér og asskoti dasaður.

Jóhanna kvödd með rósum

Bjarni Ben ætlar ekki að segja af sér

Þegar stjórnmálamenn fá dasað fylgi í skoðanakönnunum segja þeir gjarnan eitthvað á þessa leið:

Við förum ekki eftir skoðanakönnunum heldur niðurstöðum kosninga. Tvær vikur eru langur tími í pólitík. Þó við séum með kúkinn í buxunum þá skulum vera alveg róleg og bíða og sjá hvað kemur uppúr kjörkössunum.

Núna er Bjarni að pæla í að segja af sér út af slæmu gengi í skoðanakönnunum, einkum og sérílagi út af niðurstöðu vafasamrar sérpantaðrar skoðunarkönnunar. Það er ansi galið, sérstaklega í ljósi þess að Hanna Birna hefur aðspurð líst sig hæstánægða með þessa bakstungukönnun. Alvöru gæar láta ekki fjósa sig svo glatt.

Vera má að þjóðin beri ekki mikið traust til Bjarna en ég býst við að þjóðin og Bjarni sjálfur beri enn minna traust til Hönnu Birnu eftir það sem á undan er gengið. Bakstungusár gróa ekki svo glatt.

 

Þegar maður leggur hnetuna í bleyti og raðar saman öllum brotunum í þessu ókræsilega púsluspili þá getur niðurstaðan aðeins orðið ein, þvert ofaní spár hinna mætustu manna:

Bjarni mun ekki segja af sér.

Nema náttúrulega að maðurinn sé bara eitthvert snarvankað sirkusnöttkeis, en þá á hann bara að fá sér einhjól og lúður og rauða krulluhárkollu og ganga í VG.

Óvissa um framtíð Bjarna

Sjálfseyðingarflokkurinn

Forysta Sjálfstæðisflokksins hefur verið í frekar miklu hakki eftir að Don lét af störfum. Ætti eiginlega að kallast Sjálfseyðingarflokkurinn. Geir Haarde var ekki alveg sá sprækasti í bransanum og átti það til að skjálfa einsog lauf í vindi þegar honum voru sagðar fréttir af þessu svokallaða “hruni.” Var einhvernveginn fæddur til að grillast. Var kastað frá völdum og dreginn á strýinu fyrir Landsdóm, vel pungsparkaður og bakstunginn af andstæðingum sínum. Var grillaður alveg innað beini og snæddur af “sorgmæddu” samverjunum í VG og “samherjunum” í Samfó.

 

Og nú er farið að kynda undir Bjarna Ben. Andstæðingar hans hafa verið að kasta í hann logandi eldspýtum einsog hverja aðra áramótabrennu frá því hann tók við þessu eldfima leiðindadjobbi en að þessu sinni eru það sjálfir samflokksmenn hans, nánir samstarfsmenn Hönnu Birnu, sem sjá um að reka formann sinn í bakið og þræða hann uppá tein og heilgrilla hann með epli í kjaftinum einsog hvern annan drullugölt. Frekar ódrengileg og ókræsileg kokkamennska. Kallinn verður líklega orðinn well done um miðnætti. Það er nefnilega siður sómakærra Sjálfstæðismanna að græða á daginn og grilla á kvöldin.

 

Feillinn sem Hanna Birna gerði í aðdraganda Landsfundarins, sem hún bauð sig fram til formanns á, var að segjast myndu hreinsa til í þingflokknum næði hún kjöri. Maður heillar ekki kafskítugar klóakrottur með grænsápu. Maður boðar ekki líf í grafhvelfingu. Auðvitað var hún ekki kosin af landsfundarmönnum. Það var hinsvegar þeirra feill. Þeir kusu sér hinn umdeilda og miður vinsæla en vansæla Bjarna Ben, með vafning sér um háls, – góðan gæa en ekki beint líklegasta aflakónginn á míglekum dallinum. Það hefur komið á daginn að fiskarnir flýja undan honum einsog fætur toga.

 

Nú er Bjarni kominn með nokkra vel brýnda kjöthnífa í bakið frá flokksfélögum sínum, stuðningsmönnum Hönnu Birnu, m.a. fyrrum kosningastjóra hennar, algerlega án hennar vitneskju, að sjálfsögðu. Einmitt. Maður talar aldrei um alvarlega hluti við kosningastjórann sinn.

 

Hanna Birna er hinsvegar ekki alls ókunnug hnífum því ég man að samstarfsmaður hennar og fyrrum borgarstjóri, Ólafur F. Magnússon, kvartaði sáran undan þrálátum eymslum í baki í hvert skipti sem hann snéri í hana bakinu. Loks snéri hann endanlega við henni baki en þá var hann líka kominn með heilu hnífasettin og kjötsöxin og keðjusagirnar í bakið og sagðist hafa verið plataður og svikinn af henni, í bak og fyrir. (Sjá t.d. HÉR)  Það má vera að kallinn hafi eitthvað verið að misskilja hlutina en þetta vildi hann nú meina. Núna vinnur Ólafur sem læknir á einhverri heilsugæslustöð, baki brotnu.

 

Á morgun vinnur Bjarni Ben kannski á Grillinu á Hótel Sögu, og þá meina ég ofan á grillinu, nú eða sem bíldælingur á einhverri bensínstöð, hugsanlega N1, þó það sé áreiðanlega ekki mjög heilsusamlegt fyrir svona logandi hræddan mann að vinna nærri bensínstöð. Ef aðförin virkar og hann er svældur burt með þessum hætti þá má reikna með að það reki fleyg í gegnum flokkinn, sem þýðir að þó að aðförin "virki" þá getur hún ekki virkað. Hönnu Birnu verður skiljanlega kennt um og varla verða stuðningsmenn Bjarna innan flokksins sælir með hana og þessar lyktir mála. Þetta lúalega athæfi mun gera flokknum meiri óleik en leik þegar upp er staðið.

 

Það getur verið skammvinn sigurvíma að kljúfa flokk í herðar niður og mikill Bjarna(r)greiði við flokkinn og kjósendur og sjálfan eftirmanninn (konuna), jafnvel þótt tilgangurinn sé gasalega góður og göfugur. Maður getur óvart rotað drukknandi mann (og flokk) með því að henda til hans björgunarhring. Ef maður rekur hníf í bak einhvers þá getur það komið í bakið á manni. Ég tek undir með Oscar Wilde: “A true friend stabs you in the front.”     

„Ég útiloka ekkert“

Nútímajól

Jólasveinninn er furðuleg fitubolla. Ekki ýkja góð fyrirmynd, hvorki börnum né fullorðnum.  Ekki nóg með að hann klifri niður strompinn heldur reykir hann líka eins og strompur. Afar ódannaður asni. Hef aldrei séð óreyktan jólasvein í verslunarkeðjum. Alltaf alveg freðinn. Hann slagar þarna um verslunarkeðjureykjandi, illa rakaður en samt angandi af rakspíra og einhverju ennþá sterkara. Svo vaggar þetta helvíti í spikinu eins og sæljón og klæðir sig eins og fífl. Afhverju er verið að hafa þetta fyrir fólki? Og ekki er nú orðaforðanum fyrir að fara hjá þessum leiðinda lúsablesa. Eina sem hann getur rumið útúr sér er HO HO HÓÓÓÓÓ! Algjörlega hélaður fæðingarhálfviti. Þó þetta sé vel steiktur gæi eftir allar þessar strompferðir þá veit hann vel að HO þýðir hóra á ensku. Þetta er bara óforbetranlegur klámkjaftur og drulluböllur.

Og þetta sem hann er með í pokanum er alveg örugglega þýfi. Það er svona einhver útrásarglæpamannafnykur af honum. Hefur örugglega óhreint mjöl í pokahorninu. Og svo annað: Úr því að hann þarf að vera svona fljótur í förum á milli húsþaka afhverju byrjar hann þá ekki á því að grenna sig um svona 200 kíló? Hvernig kemst þetta flykki yfirleitt úr sporunum? Þessi fýsibelgur er ímynd óhollustu, óheilbrigðis, sóðaskapar og vafasamra viðskiptahátta. Maður fer að missa alla trú á þessum bjána. Ég ætla nú samt að gefa honum annan séns og halda áfram að eiga viðskipti við hann og jafnvel kjósa hann á þing. Hann hefur gert það mikið fyrir heimili landsins...eða þannig.

 

 

Hvað um það. Rás 2 efndi til jólalagakeppni fyrir skemmstu. Um fimmtíu lög bárust. Ég á þarna tvö lög af þeim sex sem voru valin í úrslit. Annað lagið heitir Tvö fögur ljós og er sungið af Sigríði Guðnadóttur. Ef fólk kveikir ekki þá söng hún t.d. í óperunni Ommolettó eftir Pussuíní í Þjóðleikhúsinu hér um árið. Ég lýg því náttúrulega. Það sem ég vildi sagt hafa er að hún söng t.d. lagið Freedom með Jet Black Joe. Það er satt. Og gerði það vel. Þetta lag mitt fjallar um tvær fallegar stjörnur á himninum sem minna mig á aðrar tvær fallegar stjörnur sem eru í höfðinu á dömu og kallast augu. Flestir eru með tvö svoleiðis.

 

Hitt lagið mitt í þessari keppni heitir Nútímajól og er sungið af mér og Öldu Björk Ólafsdóttur. Við Alda höfum gaulað mikið saman í gegnum tíðina, kannski af því að hún er alltaf með svo gott viskí í röddinni, jafnvel þó hún sé ekki prófessjonal fyllibytta.

Þetta lag fjallar um það hvað tímarnir hafa breyst. Í gamla daga söng Haukur Morthens í laginu Hátíð í bæ: "Hann fékk bók en hún fékk nál og tvinna." Svona "kynjaðar" jólagjafir þóttu ekkert stórkostlegt vandamál í denn en í dag þá er þetta að sjálfsögðu hinn viðurstyggilegasti glæpur. Feministar spyrja í forundran: "Afhverju er endilega verið að raða bókum í strákasnann og þröngva greyið stelpufórnarlambinu útí púðaútsaum og stoppa í drulluskítuga sokka af helvítis karlpungaveldinu? Þetta er ekkert annað en kynbundið ofbeldi!"

 

Þar sem ég er einn mesti hardcore feministi landsins þá færði ég þetta náttúrulega allt til betri vegar í textanum mínum. Ég breytti þessari staðalímynd og mismunun og snéri henni við þannig að nú er strákurinn orðinn "fórnarlambið" og allir geta tekið gleði sína á ný. Í textanum fær stelpan i-pad og strákurinn fær nál og tvinna og er látinn sauma alveg í gríð og erg. Hún fær loftbor og keðjusög og blá jakkaföt í jólagjöf og strákbjáninn fær barbí og blúnduballetdress og bleika dragt þannig að allir eru alveg obbosleg sáttir og hamingjusamir, nema kannski grey börnin sem skilja ekkert í þessari kynjaútfletjun fullorðna fólksins. Sem betur fer er ríkið farið að niðurgreiða kynskiptiaðgerðir því annars gætu heimili landsins átt það á hættu að fara á hausinn. Ríkisstjórnin er búin að redda vanda heimilanna. Svona er textinn:

 

 

 

 

Nútímajól

 

Blessuð jólin bresta á,

börnin hlakka til.

Nú er öldin önnur, já,

ég ekkert lengur skil.

Lítinn dreng og litla snót

lít ég á og hlæ.

Þau horfa á gjafir hugfangin.

Hátíð er í bæ.

 

Hún fær bók en hann fær nál og tvinna,

hún fær tindáta en hann fær meik.

Hann er látinn hekla, sauma og spinna,

henni er sagt að fara í bílaleik.

 

Hún fær dökkblá herraföt,

hann fær bleikan kjól.

Hann fær blúnduballetdress,

hún boxhanska og rjól.

Hann fær barbí og hausverk með,

hún fær byssutól.

Börnin horfa hissa á

og halda nútímajól.

 

Hún fær i-pad, hann fær nál og tvinna,

hún fær keðjusög en hann fær meik.

Hann er látinn hekla, sauma og spinna,

henni er att í sjóræningjaleik.

 

Hún fær slaufu og hálsbindi

og haglabyssurit.

Hann fær dúkku og dömubindi

og dragt í bleikum lit.

Hún fær bláan bartskera,

hann bleikan dúkkustól.

Börnin horfa hissa á

og halda nútímajól.

 

Hún fær sleggju, hann fær nál og tvinna.

Hún fær tjakk og felgulyklasett.

Hann fær rokk og hann er látinn spinna.

Hún fær rakstur, hann fær permanett.

 

Hún fær fínan bláan bíl,

bor og lóðbolta,

hann fær bleikan brúðufíl,

bikin'og straubolta.

Hún fær torfæruhjól og skegg, 

hann fær spunahjól.

Bæði horfa hissa á

og halda feminísk jól.

 

Hann fær prjóna, nál og nýjan tvinna.

Í nútímanum er jú skrúfa laus.

Neyðin kennir nöktum strák að spinna.

Nútíminn er haus sem snýr á haus.

 

 

Fólk getur farið inná ruv.is/jolalagakeppni og hlustað þar á lögin og kosið það lag sem því líst best á.

 

 

Lét jólasveininn drepa í

Þórubragur

Þórudagur - Þjóðarhagur.

Þóra bjargar deginum.

Hún fylkir sér saman um sannleikann,

er samtvinnuð lífin´og veginum.

 

Þórupulsur, Þóruflokkur,

Þóruplaköt á hverjum stað.

Þóra hún mun hugga okkur

er harmur mikill steðjar að

 

því Þóra er móðir lýðs og lands,

linar þrautir sérhvers manns,

er eina lífsvon almúgans,

einkadóttir Skaparans.

 

Þórustyrkir, Þórubasar.

Þóru drottningu samgleðjumst.

Þóruslagorð, Þórufrasar.

Um Þóru öll við sameinumst.

 

Þóruskyrtur, Þórumeik,

Þórupönnsur, Þórufeik.

Með Þóru mey í hug og hjarta

skal halda inní framtíð bjarta.

 

Þarflegt mjög er Þórusmink,

það er gott við höggum vina.

Er Svavar gefur svaka vink

skal sminka yfir marblettina.

 

Ég margar illvígar ömmur þekki,

erfitt að færa þær til í böndunum.

Svavar heilsaði Ástþóri ekki

afþví hann var þreyttur í höndunum.

 

Við þurfum mjög á Þóru að halda

þó hún gefi óljós svör.

Þokum henni Þoku til valda

þó hún sé í engri spjör.

 

Þórudúkkur, Þórubrúður,

Þóra fær myrkri í dagsljós breytt.

Þóruskötur, Þokulúður,

Þóru sameinumst öll sem eitt.

 

Um Þóru dýrðarsálma syngjum,

söfnumst öll nú hana í kringum,

hefjum Þóru hátt á stall

og henni kyrjum Þóruskjall.

 

Ef að þú ert fallegt fés

og fræg úr TV þá ber þér lotning

og verður sjálfkrafa Sókrates

og sjálfkjörin sem Íslandsdrottning.

 

Þórudagur, Þóruhagur,

Þóruslagur, Þórubragur.

Þórumerki, Þórubolir,

Þórufrasar að innan holir.

  

Þóruvöfflur, Þórublöðrur,

Þórusamfylkingarnöðrur,

Þórumusteri, Þórukirkja.

Þóra mun lýðræðið styrkja og virkja.

 

Þórubjórar, Þórubökur,

Þórusnúðar – snittur – kökur,

Þóruskilti, Þórutrú.

Þóruvæðum landið nú.

 

Heiðarleiki og hreinskilni,

hófsemi og gagnsæi

eru hennar ær og kýr,

um það eru dæmin “skýr.”

 

Þóruhógværð, Þóru-gum,

Þóruauglýsingaskrum.

Pælum eingöngu´í umbúðum

því innihald tilheyrir frumstæðum.

 

Þrykktu á þig Þórumeiki,

það mun dylja innrætið.

“Hæverska og heiðarleiki

og hógværð” – það er mottóið.

 

 

Blessuð sé minning þessa framboðs. Votta Samfylkingunni og öðrum aðstandendum mína dýpstu samúð. Blöðrur og bolir vinsamlegast afþakkaðir.

SS

Afgerandi forysta Ólafs Ragnars

Geiri á Goldfinger. Minningargrein

Það eru orðin um 25 ár síðan ég kynntist Geira. Hann rak þá Næturgrillið í Kópavogi og þar pantaði maður sér oft staðgóðan morgunverð um helgar þegar maður var að vakna á kvöldin. Kjúkling og vodka. Skömmu síðar fór Geiri í útrás og flutti starfsemi sína alla leið til Reykjavíkur. Þar opnaði hann hámenningarmiðstöðina Skipperinn og svo 5 stjörnu restaurantinn Hafnarkrána sem sérhæfði sig í ristabrauði og landa í kók.

Geiri var ekki bara góður vinur minn heldur líka vinur litla mannsins, og þá er ég ekki að tala um Þór Saari, heldur þá sem minna máttu sín. Ég býst við að það hafi verið sælt að vera miðbæjarróni þegar Geiri átti Hafnarkrána því á hverjum degi í hádeginu gaf hann ógæfumönnum súpu sem hann mallaði í myndarlegum mannætupotti. Árið 1996 sat hann sjálfur í þessari súpu þegar staðurinn fór á hvínandi hausinn og hann með. Hann var með tvær hendur tómar og einn haus fullan af hugmyndum. Þessar tvær tómu hendur dönsuðu eftir höfðinu og hann lét þær standa fram úr ermum og opnaði skömmu síðar Maxim´s í Hafnarstræti sem hann kjaftfyllti af peningum og súludansandi englakroppum. Hinn siðavandi kappklæddi R-listi sem þá var við völd mátti ekki til þess hugsa að líf væri í borginni, hvorki fjármálalíf, skemmtanalíf, mannlíf né móðurlíf, og flæmdi þetta fyrirtæki eins og önnur vel rekin fyrirtæki uppí Kópavog hvar Geiri opnaði Goldfinger. Eftir það varð kallinn draumur allra tengdamæðra og átrúnaðargoð allra feminista.

Mér þótti afar vænt um þennan sællega síkáta vin minn. Hann var óneitanlega mikill vinur vina sinna. Bjallaði oft í mig aðeins til að spyrja hvort allt væri ekki í orden og hvort hann gæti ekki gert eitthvað fyrir mig. Við áttum saman ótal stundir hér heima og erlendis sem voru hver annarri skemmtilegri og óprenthæfari í virðulegt blað einsog Moggann.

Geiri byrjaði jafnan setningar sínar á: “Ég skal segja þér það...” Fyrir um mánuði sagði hann við mig: “Ég skal segja þér það að ef einhver skrifar ævisögu mína þá verður það þú. Það versta er að þú veist alltof mikið um mig. Það gengur ekki.” Og svo skellihló hann.

Hneykslunargirni og tepruskapur eru orð sem lýsa Geira ekki mjög vel. Honum leiddist ekki að vera innanum góða glæpamenn og fagrar dömur, jafnvel þótt þær væru í fötum. Hann fór aldrei í manngreinarálit og vinahópur hans samanstóð af háum og lágum, allt frá lögfræðingum og alþingismönnum uppí heiðarlega sómamenn.

Það er seint hægt að saka Geira um að hafa verið venjulegur, flatur, smáborgaralegur persónuleiki, enda “normal” fólk það alleiðinlegasta stóð sem þrífst undir sólinni. Af einhverjum ástæðum virðist ég draga að mér manngerðir sem fólk almennt kallar “furðufugla.” Geiri Gold var einn skrautlegasti páfuglinn í prumphænsnakofanum Íslandi. Gull af manni. Hafði stórt og mikið gullhjarta sem maður hefði haldið að gæti ekki slegið feilpúst, en svo bresta gullhjörtu sem önnur hjörtu.

Blessuð sé minning þessa litríka skemmtilega góða vinar. Börnum hans og allri hans stórfjölskyldu votta ég mína dýpstu samúð.

 

(Þessi minningargrein birtist í Morgunblaðinu í morgun).

Dæmigert alíslenskt fullkomið smábæjarbullshit

Það er mikið búið að vera að rugla um það á Facebookí gærkvöld og í dag að ég hafi verið að safna meðmælendum fyrir Ástþór Magnússon hjá drukknum ungmennum í miðbænum uppúr hádeginu í gær.

Fyrir það fyrsta þá er Ástþór fyrir löngu búinn að skila inn sínum meðmælendalistum. Í öðru lagi hef ég ekki komið nálægt undirskriftasöfnunum fyrir þessar kosningar, hvorki fyrir Ástþór né aðra frambjóðendur. Sorry. Skal reyna að gera eitthvað í málunum næst, nú eða að bjóða mig fram, einsog restin af þjóðinni.

DV, sem oft og iðulega er fyrst með "fréttirnar," sendi fyrir klukkutíma svohljóðandi fyrirspurn til Ástþórs: 

 2012/4/28 Aðalsteinn Kjartansson <[e-mail]>

Sæll Ástþór,

Mig langar að fá viðbrögð þín við mynd og gagnrýni sem gengið hefur um á samskiptasíðunni Facebook (sjáhttps://www.facebook.com/photo.php?fbid=3492303820585&set=a.1149535252835.23587.1061193730&type=1&theater).

Á myndinni sést þú safna undirskrifta á meðal ungra einstaklinga sem eru með áfengi um hönd.

Er eðlilegt að biðja þá sem neytt hafa áfengis að skrifa undir meðmælalista vegna forsetaframboðs?

Hverju svarar þú gagnrýnni þeirra sem segja það óeðlilegt?

Bestu kveðjur,

Aðalsteinn Kjartansson

Blaðamaður DV

 

 

Hér kemur svar Ástþórs:

 

"Ekki sá ég áfengi á neinum manni er ég gekk niður laugarveginn með hendur í vösum í gær ásamt hinum ágæta félaga mínum Sverri Stormsker um kl. 14 eftir jarðaför vinar okkar og öðlings Geira á Goldfinger. 

Hinsvegar fannst mér alveg bráðfyndið að vera beðinn um að skrifa á stuðninglista fyrir Þóru Arnórsdóttur.

Ef börn og unglingar eru í miðbæ Reykjavíkur undir áhrifum áfengis um miðjan dag er það alvarlegt mál. Vímuefnaneysla og vaxandi ofbeldi meðal unglinga er áhyggjuefni og vandamál sem þjóðfélagið þarf að leysa. Það er alls ekki eðlilegt að ungt fólk lendi í slagsmálum og á slysavarðstofu eftir böll."

Ástþór Magnússon

 

 

Þar sem þetta Facebook-bull beindist einnig að mér þá sendi ég blaðamanni DV eftirfarandi sannleika í sama pósti:

 

"Ég frétti að það væru gasalega miklar umræður um þetta ekkisensrugl á fésinu. Við Ástþór vorum einfaldlega að koma úr jarðarför góðvinar míns Geira gullputta og ætluðum að fá okkur þarmastíflulummu á veitingastaðnum Ítalíu. Ástþór lagði bílnum og ég skaust inní Mál og menningu til að fá skiptimynt í stöðumæli. Þegar ég kom til baka sá ég hvar Ástþór var umkringdur unglingum, líklegast framhaldsskólanemum, sem vildu alveg hreint endilega fá myndir af sér með friðarhöfðingjanum. 

Gaukur Úlfarsson, spunameistari Þóru Arnórs, var eitthvað að dylgja um það á fésinu í gærkvöld að ég hafi verið að safna meðmælendum fyrir Ástþór og jafnvel að láta þessa unglinga skrifa undir víxla. Alveg kostulegt. Hið sanna er að þetta er að sjálfsögðu dæmigert alíslenskt fullkomið smábæjarbullshit. Ég átti engan orðastað við þessa krakka. Ekki eitt einasta orð. En það má vera að spunakallar Þóru haldi að þetta geti komið höggi á Ástþór. Þeir hefðu gjarnan mátt velja sér annan dag til þess en útfarardag vinar okkar."

Bestu kveðjur,

Sverrir Stormsker

 

 

Fyrir hálftíma eða svo birtist þetta svar mitt í DV, allt vel og vandlega sundurklippt að sjálfsögðu. Sjá hér: 

http://www.dv.is/frettir/2012/4/28/astthor-segist-ekki-hafa-safnad-undirskriftum-hja-ungmennum-undir-ahrifum/

 

Þá vitiði það.

Nóg um þessa þvælu.

 

Er ekki kominn tími til að fjölmiðlar, sérstaklega RUV, fari að kynna alla frambjóðendur jafnt af einhverju viti svo við kjósendur vitum hvað við erum að fara að kjósa yfir okkur?

RUV, vinnustaður Þóru Arnórs til margra ára, er gjörsamlega að bregðast lögboðnu hlutverki sínu. 

 

Þetta einkennilega ríkisfjölskyldufyrirtæki, þar sem allir eru undan öllum, með allan sinn nefskatt og 4 milljarða ríkisfjárforskot sitt, á að taka sig til í vel sminkuðu andlitinu og sinna skyldu sinni og taka hvern frambjóðanda í þriggja gráðu gagnrýna yfirheyrslu svo við kjósendur fáum að vita nákvæmlega fyrir hvað þeir standa. Er það nokkuð til of mikils mælst? Það erum jú við sem borgum fyrir þetta... - blæðum fyrir þetta. 

 

Það er ekki nóg að dæla bara út skoðanakönnunum í það óendanlega og hafa þannig áhrif á hið dæmigerða íslenska leiðitama hjarðmenni sem lifir fyrir það eitt að vera í sigurliðinu.

Það þarf að upplýsa kjósendur svo þeir hafi einhvern grunn undir vali sínu á æðstastrumpi þessa klíkusamsetta glataða þjóffélags sem virðist fyrirmunað að læra af einu stærsta hruni heimssögunnar. 

 

Ætluðu að fá sér „þarmastíflulummu“

Sævar Ciesielski. Minningarorð

 

Í byrjun tíunda áratugarins var ég alloft með tónleika í allskonar nágrenjum í nágrenni Reykjavíkur og þá kom það oftar fyrir en ekki að Sævar ræki þar inn sitt margbrotna nef. Hann kom jafnan í „búningsherbergið" til mín í pásum, semsé inní eldhús, að spjalla um heima og geima. Ég man vel þegar við hittumst fyrst. Hann kynnti sig frekar hátíðlega:

„Sæll og blessaður, ég heiti Sævar Ciesielski."

„Blessaður, Sverrir sjálfselski hér. Ert þú ekki gæinn sem stappaðir stálinu í Guðmund og Geirfinn?"

„Hvað meinarðu, stappaði stálinu í?"

„Þú veist, rakst þá á hol með garðyrkjugaffli?"

„Svo er sagt, en það er víst smá misskilningur."

Þessi smá misskilningur var víst stærsta sakamál Íslandssögunnar og rústaði lífi hans.

Seinna urðum við vinnufélagar á hinu virðulega menningarsetri Rauða ljóninu útá Nesi. Hann vann þar sem parketleggjari og ég sem poolspilari - vann þar hvern leikinn á fætur öðrum, myrkranna á milli. Þar kynntist ég honum betur og fann að undir klakabrynjunni sló viðkvæmt og hlýtt hjarta. Hann var þarna farinn að huga að því að fá málið endurupptekið og fá þennan smá misskilning leiðréttan. Stuttu síðar lét hann verða af því en gekk bónleiður til búðar. Hæstiréttur var lok lok og læs og allur í stáli eins og Síðumúlafangelsi forðum. Ekki í fyrsta skipti sem Sævar kom að lokuðum dyrum. Aðeins dauðans dyr virtust standa honum opnar í þessu lífi. Ég gerði ljóð af þessu tilefni sem kom út í bók eftir mig þetta sama ár, 1997:

 

Vinur, mæta vel ég skil-að

vonin falli í dá

þegar kerfið kalt og bilað

kastar þér til og frá,

en erfiðleikar eru til-að

yfirstíga þá.

 

Vinur, mæta vel ég skil-að

vonin falli í dá

er tapsárt kerfið tregt og bilað

tekur þig aftan frá,

en óvinirnir eru til-að

yfir stíga þá.

 

Litlar líkur eru á því að málið verði tekið upp að nýju þar sem ekkert nýtt hefur komið fram og ekki er líklegt að „líkin" finnist úr þessu, lifandi eða dauð. Að auki hafa kerfisþursar hingað til ekki beint verið áfjáðir í að viðurkenna og leiðrétta mistök. Hinsvegar er vitað að játningar voru kreistar upp úr sakborningum með ólögmætum hætti, þ.e. pyntingum, og það eitt og sér ætti að að nægja til að réttarkerfið ógilti allt málið og veitti þeim uppreisn æru og endanlega nafnhreinsun, en ég sé það ekki gerast því að til þess þyrftum við að búa í réttarríki.

Fyrir nokkrum árum bauð Sævar mér á málverkasýningu sem hann var með á Skólavörðustíg. Þegar ég mætti sat hann aleinn í salnum. Myndirnar hans voru draumkenndar og dulúðugar. Hann notaði ekki pensil við gerð þeirra heldur þrýstiloftspumpu. Með þessari pumpu blés hann lífi í vonir sínar um réttlæti og bjó til fagrar skýjaborgir á léreftinu, draumfagrar myndir sem aldrei fengu að framkallast í veruleikanum. Hann lofaði mér einni mynd ef hann myndi ekki selja allt upp. Hana fékk ég aldrei því stuttu síðar fluttist hann til Baunaveldis og ég yfir í aðra heimsálfu. Og nú er hann fluttur yfir í annan heim - heim sem fer vonandi betur með hann en þessi. En kannski er það líka smá misskilningur.

Aðstandendum hans votta ég mína innilegustu samúð.

 

(Þessi minningargrein birtist í Morgunblaðinu flöskudaginn 5. ágúst).

Osama bin Laden. Minningargrein

(Eftirfarandi grein, sem fjölskylda bin Ladens skrifaði, þýddi ég og staðfærði úr saudi arabíska vikutímaritinu Ain-Al-Yaqeen):

 

Ástkær eiginmaður okkar, faðir, bróðir, sonur, bróðursonur, mágur og kviðmágur, Osama bin Laden andaðist á heimili sínu árla morguns mánudaginn 2. maí. Dánarorsökin var blýeitrun. Hann var 54 ára að aldri þegar hann safnaðist til feðra sinna.

Margar spurningar leita á hugann þegar maður fréttir af sorgaratburði sem þessum: Afhverju hann af öllum góðum mönnum? Why?! Hvar er réttlætið? Hvert er eiginlega þessi heimur að fara? Ertu þá farinn? Ertu þá farinn frá mér? Hvar ertu núna? Hvert liggur mín leið? Hvert er stærsta stöðuvatn Ástralíu? Afhverju er himininn blár? Hvað er klukkan?

Mörgum spurningum er ósvarað í þessum heimi. Mjög er um tregt tungu að hræra. Góður drengur er fallinn frá. Hvernig má það vera að ungur hryðjuverkamaður í blóma lífsins skuli burtkallast svo sviplega? Við sem eftir stöndum kunnum engin svör heldur lútum höfði í söknuði og trega, - sumir í trega yfir því að hann skyldi ekki hafa sálast fyrr, en aðrir af ást og umhyggju fyrir hjartahlýjum, góðlegum, jólasveinalegum hryðjuverkaleiðtoga.

Deyr fé,

deyja frændur og frænkur,

deyr sjálfur ið sama.

En orðstír

deyr aldregi

hveim er sér góðan getur.

(Úr Sjávarmálum)

Orðstír bin Ladens mun lifa um ókomin ár þó deildar meiningar séu um hversu góður sá orðstír sé. Osama var ekki allra. Óvinir hans sprungu yfirleitt úr einhverju öðru en hlátri. Hann var frekar umdeildur maður og þeir voru jafnvel til sem voru ekki alveg á eitt sáttir um aðferðir hans og framferði á alþjóðavettvangi. Ýmsum þótti hann ganga full langt í að sannfæra heimsbyggðina um að Bandaríkin væru heimsveldi hins illa. Þar þurfti engra sannana við. Víetnamstríðið eitt og sér ætti að nægja sem vitnisburður - svo ekki sé minnst á Britney Spears og Justin Bieber.

Osama lét verkalýðsmál mjög til sín taka og svo fór að hann varð einn frægasti verkalýðsforingi heims. Hryðjuverkalýðsforingi. Ekkert verk var honum ofviða og haft var á orði að hann einn væri fær um að sprengja íslensku þaulsætnu ríkisstjórnina. Til þess kom þó ekki, mörgum til óbærilegra vonbrigða. Koma tímar, koma ráð. Kommatímar, kommaráð.

Binni lati, eins og hann stundum var kallaður, átti það til að fara örlítið fram úr sjálfum sér, en vitaskuld getur enginn gert svo öllum líki. Allt orkar tvímælis þá gert er. En hann vildi vel. Hann var mjög misskilinn maður. Besta leiðin til að komast hjá gagnrýni er að segja ekki neitt, gera ekki neitt og vera ekki neitt. Osama lét verkin tala - aðallega hryðjuverkin. En allt var þetta vel meint. Það er hugurinn á bak við hryðjuverkið sem skiptir máli, en ekki hryðjuverkið sjálft. Fólk kann ekki gott að meta. Laun heimsins eru vanþakklæti.

Illa gekk að handsama Osama og Osama var skítsama. Hefði hann náðst lifandi og verið dreginn fyrir dómstóla þá hefði hann líklega verið dæmdur á líkum. Mjög mörgum líkum.

Lofsama bin Laden, eins og hann gjarnan var kallaður, var hrókur alls ófagnaðar og lókur alls getnaðar og eftirsóttur út um allan heim af dömum og herrum, sérílagi af Leyniþjónustu Bandaríkjanna en þar á bæ var hann á lista yfir Ten Most Wanted. Þrátt fyrir upphefð og vegtyllur af þessu tagi og endalaust áreiti og ónæði var hann auðmjúkur og lét lítið fyrir sér fara.

Af einhverjum ástæðum var hann ekki ýkja mannblendinn maður. Hann þreifst illa í fjölmenni og höfðu margir á orði að hann hlyti að vera skápahommi, sá allra mesti í bransanum. Það var þó ekki allskostar rétt þó hann slæi náttúrulega ekki höndinni á móti góðu kakói þegar það stóð til boða, eins og Araba er siður.

 

Síðustu æviárin bjó hann á sambýli í Abbottaverybad í Pakistan en lengst af bjó hann í afar huggulegum og snyrtilegum leðurblökuhelli í Tora Bora í Líkkistan. Hann undi sér best í faðmi fjölskyldunnar í þessum fallega innréttaða helli, sem flestum bar saman um að væri gasalega lekker. 

Svo heimakær var hann að hann fór oft ekki út úr húsi svo klukkutímum og árum skipti enda hellirinn einkar vistlegur. Heimilið var prúðbúið og skartaði dýrindis kristalljósakrónum og rándýrum sófasettum úr trúboðabeinum, bólstruðum með gyðingahúð. Hann hafði einfaldan smekk og valdi aðeins það besta.

Á veggjum hellisins hengu myndir eftir heimsfræga meistara eins og t.d. Leonardo da Viskí, Van Cock og Stefán frá Nöðrudal. Á borðum hafði hann súpuskálar úr hauskúpum bandarískra fréttamanna og í frystikistunni geymdi hann restina af þeim. Hann átti semsé hug og hjörtu margra Bandaríkjamanna. Hann grobbaði sig aldrei af þessu og fór reyndar með þetta eins og mannsmorð.

Osama átti margvísleg áhugamál. Hann safnaði frímerkjum og skeggi og var haldinn ólæknandi "bíla"dellu. Limmósínan hans var um 8 metra löng, - einn lengsti úlfaldi sem sést hefur í Los Pakistanos. 8 sæta "kaggi." Satt.

Osama bin Latex, eins og hann gjarnan var kallaður, fór ekki troðnar slóðir í lífinu og batt ekki gísla sína sömu hnútum og samferðarmennirnir. Hann stytti fólki stundir með ýmsum óvæntum uppátækjum og stytti fólki jafnvel aldur þegar vel lá á honum. Shit happens. Þýðir ekki að velta sér uppúr smáatriðum.

Hann var stórtækur þegar hann tók sig til og sprengdi alla skala. Hann var reyndar með áform um að sprengja Scala á Ítalíu en einbeitti sér þess í stað að Eurovision höllinni í Noregi. Hann ætlaði semsé að taka þátt í keppninni með óbeinum hætti og gjörsamlega jarða hana en því miður féllu þessi áform niður þegar hann sjálfur féll dauður niður.

Osama bin Laddi, eins og hann gjarnan var kallaður, var afar hrifinn af samgöngumálum, sérílagi flugmálum, og vildi bæta þjónustu við almenning á því sviði. Hann réði til starfa marga reynslulitla en áhugasama flugmenn og plantaði þeim sem flugumönnum vítt og breitt um Bandaríkin. Hans draumur var að geta sparað fólki tíma og skutlað því beint á skrifstofuna. Þann 11. september 2001 lét hann þennan draum sinn verða að veruleika. Lendingin hefði kannski getað heppnast betur, en flugið sem slíkt var mjög gott og fólkið komst hratt og beint á skrifstofuna. Enginn farþeganna hefur allavega kvartað hingað til. Maturinn um borð var til fyrirmyndar og ég get séð í anda pakksadda farþega klappa sér á vömd og dæsa að máltíð lokinni og segja: "Ég er bara alveg að springa." Þetta fólk hafði rétt fyrir sér.

Enginn er fullkominn. Öll erum við mannleg, og þá er ég ekki að tala um svertingja heldur okkur mennina. Öllum getur okkur mistekist og Osama bin Lada, eins og hann jafnan var kallaður, var þar hugsanlega engin undantekning. Jafnvel hann gat misstígið sig og stigið á einhverjar tær, en það á ekki alltaf að vera að horfa í baksýnisspegilinn. Maður á ekki að persónugera vandann. Batnandi mönnum er best að lifa... Kannski of seint að tala um það núna.

Þá fluttar eru fréttir

sárt fá sumir grátið.

Hundruð láta lífið.

En hvert er lífið látið?

 

Það býður uppá betra

að bíða en ana.

Það býður þess enginn bætur

sem bíður bana.

(Sverrir Stormsker)

Dásama bin Látinn, eins og hann jafnan var kallaður, er burtkallaður. Hann var vel látinn í lifanda lífi og núna er hann látinn. Vel látinn. Verður ekki betur látinn. Margir munu dásama Osama bin látinn.

Mikill maður er fallinn frá, yfir tveggja metra langur sláni og guð veit hversu langan drjó....jæja, við skulum ekki fara nánar útí þá sálma. Hann var grannholda maður. Það eina sem hann náði aldrei að sprengja var mittismálið.

Osama bin Latte, eins og hann gjarnan var kallaður, lætur eftir sig 72 eiginkonur, 358 börn, 890 barnabörn og mikið og gott vopnasafn.

Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir. Útförin fer fram í kyrrþey en þeir sem vilja minnast hins látna er vinsamlegast bent á hryðjuverkasamtökin al-Qaeda og íslenska banka.

Blessuð sé minning hans. Friður guðs hann blessi og allt það. Rest in pieces.

 

Saudi bin Laden family

Obama þakkar sérsveitarmönnum

Gleðihúsið við Austurvöll

 

Mér hefur alltaf þótt svolítið skrítið að sá stjórnmálaflokkur sem harðast hefur barist gegn vændi, semsé VG, skuli stunda það mest allra flokka á alþingi. Til að komast í ráðherrastóla seldu þeir sig Samfylkingunni fyrir slikk. Stefnuskráin, kosningaloforðin og "hugsjónirnar" fylgdu með í kaupbæti, enda var það dótarí fyrst og fremst hugsað sem augnskuggi og varalitur og því ekki mikils virði.  

En það eru fleiri stjórnmálamellur á alþingi en bara Vinstri graðir. Hver flokkur uppistendur af pólitískum gleðikonum og gleðimönnum - semsé vændiskörlum. Alþingi er ekki aðeins stærsta gleðihús landsins heldur eina gleðihúsið sem vitað er um sem veldur ógleði. Þetta er því einskonar ógleðihús sem gerir út á pólitískt vændi og animalisma, þ.e. hrossakaup. 

 

Notaðir þingmenn til sölu, með engri ábyrgð

Í afar greindarlegum sænskum lögum, sem samþykkt voru á alþingi Íslendinga í fyrra, stendur að vændiskonum sé leyfilegt að bjóða sig til kaups en það sé stranglega bannað að kaupa þær. 

Í pólitíska vændinu er hinsvegar allt leyfilegt. Vinstri graðir mega selja sig Samfylkingunni og Samfylkingin má selja sig Baugi og bankamafíum, og útrásarglæpamenn og bankamafíur mega kaupa sér alþingishórur úr öllum flokkum. Sjálfstæðisflokkurinn má selja sig kvótagreifamafíunni og útrásarþjófum og Framsóknarflokkurinn má liggja útglenntur undir bændamafíunni og bankaræningjum og hverjum sem er, enda galopinn í báða enda. Þetta er í rauninni eitt allsherjar hóruhópsex. Allir mega selja sig hverjum sem er á hinu "háa" alþingi. Allt gengur þar kaupum og sölum. Allt er falt á alþingi fyrir rétt verð.

Ekki nema von að þessar gjörspilltu margkeyptu alþingismellur vilji láta loka á skjöl um eigin óþverramál í heil 110 ár, hvorki meira né minna. Svo alvarlegum augum líta þær sjálfar á óhæfuverk sín og leynimakk. Það mega heita býsna skuggaleg myrkraverk sem þola ekki dagsljósið í rúma öld. Þyrnirós sannleikans skal haldið sofandi langt fram á næstu öld svo lygin geti haldið áfram að blómstra á hinu "nýja Íslandi." Þetta er víst í dag kallað "gegnsæi."

Sem ég segi: Allt gengur kaupum og sölum í sölum alþingis, sérílagi þingmenn sjálfir. Það grátlegasta er að kjósendur skulu jafnframt kaupa alla þeirra lygi og blekkingar. Þeir kjósa yfir sig þessar handónýtu yfirstéttarhórur aftur og aftur. Væri kannski skiljanlegt ef þær veittu góða þjónustu en það er ekki beint hægt að segja að þær gefi hann góðan. Eina sem þær hafa uppá að bjóða er fjárhagsleg eyðni.

 

"Ástandinu" á alþingi lýst í skopmynd

Svo þegar drátthagur teiknari á Mogganum dregur upp skopmynd af þessu hóreríi þá tryllast alþingismellurnar líkt og frumstæðir villimenn sem sjá sjálfa sig í spegli. Þær tryllast ekki yfir vændisstarfseminni sem viðgengst á alþingi heldur yfir lítilli djókteiknimynd sem lýsir "ástandinu." Sendiboðinn skal skotinn. Þær heimta afsökunarbeiðni frá höfundinum og ritstjóranum í stað þess að heimta að alþingi biðji þjóðina afsökunar á melluskapnum undanfarin ár. Þær ríghalda í gagnrýnilausan 2007-hugsunarháttinn. Þjóðin gerir það líka og nýtur hvers höggs í masókískri meðvirkni með þessum svipulemjandi sadómellum.

Nýlega settu hórumömmurnar í ráðríkisstjórninni ritskoðunarlög á fjölmiðla til að þrengja enn frekar að tjáningarfrelsinu í landinu og kæfa niður alla óæskilega opna hvassa umræðu. Allt á að vera á settlegum siðprúðum svæfandi nótum að hætti sannra pukurkommúnista. Ritskoðunarráð ríkisins hefur samkvæmt þessum lögum fullt umboð til að drepa hvaða fjölmiðil sem er, sem hinu háæruverðuga leyndarhyggjuyfirvaldi er ekki þóknanlegur. Kynnið ykkur málið á www.fjolmidlalog.is.

 

Skopmyndaeftirlit ríkisins

Það gleymdist af einhverjum ástæðum að setja í ritskoðunarlögin að skopmyndateiknurum væri stranglega bannað að hafa ádeilumyndir sínar þannig gerðar að í þeim fælist broddur og kaldhæðni. Þær mættu allsekki særa neinn og koma við kaunin á neinum. Þær mættu ekki innihalda skot á veika minnihlutahópa eins og t.d. öryrkja, krypplinga, homma, múslima, negra, femínista og alþingishórur - og allsekki á konur yfir höfuð því þær eru jú svo gasalega kúgaðar af karlpungunum. Skopmyndir eigi að vera pólitískt réttar og sléttar og felldar og flatar og bitlausar og máttlausar og háttprúðar og gagnrýnilausar og geldar eins og alþingi og ríkisstjórnin. Semsé óendanlega leiðinlegar. Úr þessu verður örugglega bætt í viðbótarlögum.   

"Stóra teiknimyndarmálið" er líklega hámark móðursýkinnar og húmorsleysisins eftir hrun og sönnun þess að landinn er endanlega farinn yfirum. Maður getur reynt að skilja öfgamúslima sem tryllast þegar teiknaðar eru skopmyndir af heilögum spámanni þeirra, en að tryllast yfir ádeilumynd í anda Spaugstofunnar og Sigmunds af Framfylkingarkonu með ESB-brókarsótt er ekkert annað en einn allsherjar brandari.

 

Félag íslenskra framsóknarlúða, sk.st: FÍFL

Vændismyndlíkingar í skopmyndum eru augljóslega grafalvarlegt mál þegar konur eiga í hlut. Það virðist hinsvegar í lagi að spauga með karlinn Sigmund Davíð Gunnlaugsson í teiknimynd í Gulu pressunni á DV og segja að hann vilji fá það í afturendann, án þess að framkvæmdastjórn Landssambands framsóknarfemínista geri nokkra athugasemd við það. Okkur vantar sárlega fleiri tilskipanir frá Félagi íslenskra framsóknarlúða, skammstafað FÍFL, svo við fáum það alveg á hreint hverju má gera grín að og hverju ekki. Viðbrögð íslenskra púrítana og teprulegra blævængjafrúa finnst mér satt að segja margfalt fyndnari en teikning Moggans.

Skopmyndateiknari á ekki að biðjast afsökunar ef hann hittir í mark. Ef að skopmyndir og ádeilulistaverk hreyfa við engum og reita engan til reiði og vekja hvorki grátur né hlátur þá er það merki þess að skotin hafi geigað.

Pólitískar sadóvændiskonur eru að nauðga þjóðinni (ekki taka þetta bókstaflega) en svo brjálast þjóðin þegar skopast er að nauðgurunum. Á máli geðlæknisfræðinnar kallast þetta Stokkhólmssyndromið.

Það má vel vera að Ísland sé stórasta land í heimi en Íslendingar sjálfir hljóta að vera litlustu lítilmenni og smáborgarar í heimi. Get ekki annað en tekið undir með Hrafni Gunnlaugs: "Þeir sem halda að Íslendingar séu leiðinlegir drukknir hafa ekki kynnst þeim edrú."

 

 

(Þessi grein birtist í DV, 29. apríl 2011)

Biðst ekki afsökunar