Davíð, þjóðin og Steingrímur J.

Það er undarlegt þetta samband milli þjóðarinnar og Davíðs Oddssonar, eða sambandsleysi öllu heldur, og svo þetta ástarsamband milli þjóðarinnar og Steingríms J. Sigfússonar. Nokkur dæmi:

 

Davíð vildi ekki sjá IMF. Þjóðin vildi sjá IMF og vildi ekki sjá Davíð. Í dag vill þjóðin ekki sjá IMF en ennþá síður Davíð. Þjóðin vildi sjá Steingrím J. en Steingrímur vildi ekki sjá IMF, ekki fyrr en þjóðin var búin að gera hann að ráðherra. Þá vildi hann sjá IMF. Þjóðin treystir samt ennþá Steingrími en hatar Davíð.

 

Davíð vildi ekki sjá að allir hinir svokölluðu "frjálsu" fjölmiðlar væru á einni og sömu krumlu. Þjóðin vildi hinsvegar ekki sjá neitt athugavert við það og túlkaði þetta sem geðillskukast og öfund í Davíð.

 

Davíð vildi fjölmiðlafrumvarpið í gegn. Þjóðin vildi reka Davíð í gegn og vildi ekkert óþarfa fjölmiðlafrumvarp. Í dag vill þjóðin fjölmiðlafrumvarp. Steingrímur vildi ekki og vill ekki sjá neitt fjölmiðlafrumvarp. Þjóðin treystir samt ennþá Steingrími en hatar Davíð.

 

Davíð vildi ekki sjá Ólaf Ragnar. Meirihluti kjósenda vildi sjá Ólaf Ragnar og það aftur og aftur og aftur. Í dag er Ólafur uppgötvaður sem klappstýra útrásarvíkinganna og enginn vill sjá hann. Þjóðin er þarna orðin sammála Davíð. Samt situr Ólafur ótruflaður (af þjóðinni) en Davíð er böggaður kvölds og morgna.

 

 

Davíð var ekki par hrifinn af Baugi og útrásarloddurunum og var í raun eini maðurinn sem þorði að standa uppí hárinu á þeim. Þjóðin dýrkaði útrásarvíkingana og sagði að Davíð væri vitfirringur sem væri bara að reyna að hefna sín á þeim fyrir að hafa kyrkt Kolkrabbann. Í dag fyrirlítur þjóðin útrásardólgana. Bónus er hinsvegar ennþá vinsælasta verslunin, Samspillingin vinsælasti flokkurinn og Davíð óvinsælasti maðurinn.

 

Davíð vildi ekki sjá það að greiða erlendar skuldir óreiðumanna. Baugsmiðlarnir bjuggu strax til hysteríu úr þessu og þjóðin lét teyma sig á asnaeyrunum einsog venjulega og trylltist gjörsamlega líkt og hún vildi alveg hreint endilega fá að borga erlendar skuldir óreiðumanna. Í dag vill þjóðin ekki sjá það að borga erlendar skuldir óreiðumanna. Það vill hinsvegar Steingrímur J. þó hann hafi sagt annað fyrir kosningar. Þjóðin treystir samt áfram Steingrími en hatar Davíð.

 

Jóhanna Sig. og "þjóðin" öskruðu Davíð í burtu, eina manninn á landinu sem hafði roð í útrásarþjófana, og tróðu Steingrími í ráðherrastól, manni sem sagði fyrir kosningar að myndi láta elta gangsterana uppi hvar sem til þeirra næðist og láta frysta eigur þeirra en að sjálfsögðu hefur hann ekki efnt það frekar en NOKKUÐ annað sem hann lofaði fyrir kosningar. Ekki EITT orð. Skjaldborgin sem hann og Jóhanna lofuðu t.d. að reisa um heimilin virðist eingöngu vera um þeirra eigin heimili og bankana.

 

Davíð vildi þjóðstjórn þegar allt var að hrynja. Þjóðin átti ekki til orð yfir slíkan hálfvitagang og meiraðsegja Þorgerður Katrín lét í það skína að kallinn væri með óráði. Í dag held ég að stór hluti þjóðarinnar sé sammála Davíð. Og þó. Líklega treystir hún ennþá Steingrími og Samspillingunni best til að leiða þjóðina útúr ógöngunum. (Ég hlýt að mega nota orðið "Samspillingin" þar sem ég bjó það orð nú til á sínum tíma, takkfyrir).

 

Davíð vildi ekki sjá ESB og sagði það sem hann meinti og meinti það sem hann sagði. Þjóðin var klofin. Steingrímur J. sagði FYRIR kosningar að hann vildi ekki sjá ESB. EFTIR kosningar sáum við hvað gerðist. Fyrir undanlátsemina og vingulsháttinn fékk hann ráðherrastóla. Og þetta er maðurinn sem kallaði Davíð "gungu" og "druslu." Úfff.

 

Steingrímur J. hefur verið að vinna hörðum höndum að því að framkvæma allt sem hann lofaði fyrir kosningar að framkvæma ekki. Þjóðin hinsvegar hatar Davíð sem hún virðist í dag sammála um flesta hluti en elskar Steingrím J. sem hún er ósammála um allt.

 

Fyrir nokkrum mánuðum gerði þjóðin gasalega byltingu og heimtaði nýja ríkisstjórn, skiljanlega, því hin var vonlaus. En hvernig notaði þjóðin svo atkvæðisréttinn? Jú, kaus yfir sig sömu dugleysingjana og hugleysingjana sem höfðu ekki gert handtak þrjá mánuðina þar á undan; kaus meðreiðarsveina útrásarhlandaulanna sem stærsta flokk landsins og svo hentistefnukommúnista sem þann næststærsta. Þar af fengu þeir þrír flokkar sem komu með beinum hætti að hruninu, Sjálfstæðisflokkurinn, Framasóknarflokkurinn og Samspillingin um 70% atkvæða. Hver á að skilja þessa hringlandi vitlausu Reykáss-þjóð? Sálfræðingar sem sérhæfa sig í Stokkhólms-syndrominu?

 

Þjóðin vill greinilega engar breytingar. Hún reynir aldrei að hafa það sem sannara og betra reynist heldur aðeins það sem flokkshollara reynist. Hún rígheldur í sinn hrepparíg - flokksríg - sitt smáborgaralega þjóðarsport. Hún vill vera grilluð á daginn og láta snæða sig á kvöldin. Skilur ekki orð einsog þjóðstjórn, utanþingsstjórn, persónukjör, beint og milliliðalaust lýðræði o.s.fr. Enda setti hún framsýnasta þingmann síns tíma, Vilmund Gylfason, útá guð og gaddinn. Hefði þjóðin haft vit á því að hlusta á hann opnum huga fyrir 30 árum og parkera flokksdýrkun sinni þá er algerlega útilokað að hún væri í þessum sporum í dag. Sorglegt.

 

Ef sama fólkið er að mótmæla í dag og sem mótmælti fyrir nokkrum mánuðum þá er það raunverulega að mótmæla eigin trúgirni og einfeldni. Gleymskan og heimskan í algleymingi. Það er einsog þjóðin fæðist á fjögurra ára fresti og jafnvel innan við það.

Eftir næstu pottlokabyltingu og kosningar verðum við hreinlega að fá forsætisráðherra sem við getum kallað samnefnara þjóðarinnar. Það eru tveir sem koma til greina: Steingrímur J. Mosdal og Ólafur Ragnar Reykás.

 

(Birtist í Morgunblaðinu 11. júní 2009)

Tælenskar "sjálfsmorðs"aðferðir

Leikarinn Carradine fannst allsber þræddur uppá kjötkrók inní læstum kústaskáp með hendur bundnar fyrir aftan bak. Enn eitt sjálfsmorðið í Bangkok. Enn einn skápahomminn. Aðferðirnar sem einstaklingar nota til að útrýma sér í Tælandi eru afar áhugaverðar. Mjög algengt er að menn reyri plastpoka utanum hausinn á sér, reki svo búrhníf á bólakaf í bakið á sér, bindi síðan hendurnar á sér með lampasnúru rækilega fyrir aftan bak og skjóti sig svo í hnakkann með afsagaðri haglabyssu. Þegar þessum fyrsta hluta sjálfsmorðstilraunarinnar er lokið þá fyrst byrjar nú gamanið því þá henda þeir sér gjarnan framaf svölunum í fallegum boga. Helst fyrir vörubíl til að tryggja að þeir komist nú örugglega vel dauðir frá þessari fyrirhöfn. Lögreglunni dettur aldrei í hug að hugsanlega gæti verið um morð að ræða. Nei, þetta eru alltsaman gríðarlegir Húdíníar sem eru að sálga sér.

 

Vinsælasta "sjálfsmorðs"aðferð þeirra í Tælandi sem vilja yfirgefa táradalinn á sem sársaukaminnstan hátt er að grípa góða keðjusög, sem á nú að vera til á hverju siðmenntuðu heimili, og spæna henni af alefli í mjóhrygginn á sér og sarga svo sem leið liggur alveg uppað haus, svona svipað og kjötiðnaðarmenn gera þegar þeir eru að úrbeina kindaskrokk. Þegar þessu nauðsynjaverki er lokið þá dýfa þeir hausnum á sér ofaní brennisteinssýru til að hressa sig aðeins við og svo hífa þeir sig upp á eyrunum og slengja sér uppá kjötkrók þannig að krókurinn fari vel á kaf í hálsinn aftanverðan. Þarna hanga þeir svo í vinnunni í góðu yfirlæti þangað til gamanið er búið og þeir geispa golunni saddir lífdaga. Þegar lögreglan mætir á svæðið þá strýkur hún hökuna íbyggin og segir: "Hér er greinilega um sjálfsmorð að ræða. Engin spurning. Virkilega faglegt og líflegt sjálfsmorð."

 

Þeir sem vilja vera verulega grand á´ðí þegar þeir stúta sér í Tælandinu byrja venjulega á því að brjóta á sér hnéskeljarnar með baseballkylfu eða stálröri. Síðan stinga þeir hausnum á sér inní bakarofn við 170 gráðu hita í ca 20 mínútur eða þangað til hausinn er orðinn medium steiktur einsog á stjórnmálamanni. Þá rölta þeir inná baðherbergi og ná sér í rakvélablað og skera sig snyrtilega á háls eyrna á milli.

Þegar þeim rakstri er lokið þá troða þeir oft og tíðum tusku uppí skoltinn á sér og teipa vel og vandlega fyrir. (Ekki veit ég hversvegna. Varla er það vegna þess að það er líf í tuskunum). Síðan taka þeir til við þetta klassíska; að múlbinda lúkurnar á sér fyrir aftan bak, sem virðist alveg ómissandi hluti af sjálfsmorðsleiknum í Tælandi. Þegar því verki er lokið þá reka þeir kjötsax af alefli milli herðablaðanna á sér og hlaupa svo einsog þeir eigi lífið að leysa að stofuglugganum og fleygja sér í gegnum hann með miklum bravör. Þessi tælenska "sjálfsmorðs"aðferð klikkar ekki, nema ef menn búa í kjallara eða á jarðhæð. Svonalagað er reyndar stundum flokkað sem "andlát af slysförum" til að hugga aðstandendur.

 

Nokkur hundruð manns sálga sér árlega á ofangreindan hátt í Tælandi, þar á meðal túristar í ríkum mæli. Lögreglan kallar þetta að "falla fyrir eigin hendi," nú eða að "látast af slysförum" og finnst ekkert sjálfsagðara og hversdagslegra undir sólinni en múlbundinn sjálfsmorðingi með heykvísl í bakinu.

Því fleiri eldhúshnífa og gaffla og sveðjur og kjötsagir sem menn eru með í bakinu því meiri líkur telur lögreglan á að um sé að ræða dauða af eðlilegum orsökum, t.d. hjartaslagi. Allavega hjartastoppi. Það er því alveg augljóst að David Carradine dó eðlilegum dauðdaga. Eðlilegum tælenskum dauðdaga.

Fjölskylda Carradine í uppnámi vegna ljósmynda

Munurinn á stjórnmálamönnum og almennum borgurum

Þessa hryllingssögu sagði amma mér þegar ég var á viðkvæmasta aldri. Eitthvað um fertugt. Þess má geta til fróðleiks, þó það komi sögunni ekki beint við, að hún vann lengst af við þjónustustörf á hinum ýmsu götuhornum stórborganna og var vel rið...liðin af öllum sem til hennar leituðu.

Ég hafði spurt ömmu gömlu: "Amma gamla, er einhver svo mikill munur á stjórnmálamönnum og okkur, þessum svokölluðu almennu borgurum? Ég meina, eru þeir ekki líka fólk? " Amma setti upp vandlætingarsvip og hristi hausinn einsog ég væri orðinn eitthvað geðveikari en venjulega og jafnvel á leiðinni inná þing. Svo varð hún íbyggin á svip, strauk sér um ósnyrt skeggið og plokkaði flatlýs uppúr nærbuxunum sem hún kramdi annarshugar milli fingranna. Loks tók hún til máls og sagði mér eftirfarandi sögu:

 

Dag einn fór prestur til rakarans. Eftir klippinguna spurði hann hvað hann ætti að borga mikið og rakarinn svarar:

"Ég get ekki fengið af mér að taka við peningum frá heilögum ríkisstarfsmanni - himnaríkisstarfsmanni. Sumir segja að þið séuð atvinnulygarar og skíthausar en það er guð einn sem dæmir að endingu. Ég gaf þér klippingu við hæfi. Allt í boði hússins."

Presturinn þakkar kærlega fyrir sig og fer sína leið. Daginn eftir þegar rakarinn mætir til vinnu sér hann hvar þakkarkort liggur við dyrnar og nokkrir kassar af þrælsterku messuvíni og heilu pokarnir af oblátum með paprikubragði.

 

Stuttu síðar kemur lífvörður hans hátignar, Ólafs Ragnars, í klippingu. Hann er með afar langan haus, einsog lífverðir af gamla skólanum eru yfirleitt með, og býst því við að þurfa að borga einhverja reiðinnar býsn. Eftir þessa líka fínu herraklippingu spyr lífvörðurinn hvað hann eigi nú að borga margar milljónir flotkróna fyrir herköttið. Rakarinn svarar:

"Þó að svínaflensuna megi kannski rekja til Óla grís þá er Ólafur konungur hreinn dýrð...dýrlingur og ég kann ekki við að þiggja peninga af manni sem er í þjónustu hans hátignar. Ég ætla ekki að svína á þér. Þú færð þetta frítt."

Lífvörðurinn þakkar pent fyrir sig og gengur hamingjusamur á braut. Þegar rakarinn mætir til vinnu daginn eftir bíður hans þakkarkort við dyrnar og heill haugur af fálkaorðum og stórriddarakrossum.

 

Stuttu síðar birtist hagfræðiprófessor með stærðar skalla sem minnti á gatið á ósónlaginu. Þrjú einmanaleg hár stóðu uppúr hausnum á honum einsog kaktusar í eyðimörk.

"Fá hjá þér eina kótelettuklippingu," segir spekingurinn.

"Einmitt. Þú ert akkúrat með hráefnið sem þarf í væna kótelettu. Þrjú ýlustrá. Ekki málið," segir kraftaverkalæknirinn og fer að klippa og klippa einsog hann eigi lífið að leysa þannig að það er einsog 10 skæri séu á lofti samtímis. Eftir hamaganginn spyr prófessorinn hvað hann eigi nú að borga honum margar alíslenskar fallnar flotkrónur fyrir áreynsluna. Rakarinn svarar:

"Þú ert illa launaður kallinn minn og ég hef ekki brjóst í mér til að vera að taka við peningum af aumingjum og vesalingum sem kunna ekki að telja upp að þremur. Þar að auki ertu með jafn lítið á hausnum og í honum svo þetta er ekkert mál. Þetta er ókeypis."

Prófessorinn klökknar af þakklæti og gengur bljúgur á dyr. Morguninn eftir þegar rakarinn mætir til vinnu bíður hans þakkarkort við innganginn og heilu raðirnar af bráðnauðsynlegum fróðleiksbókum einsog t.d:  "How to Improve Your Business," "Becoming More Successful" og "How to Rape a Nation Without Breaking Your Dick" o.s.fr.

 

Stuttu síðar sest stjórnmálamaður í stólinn og hann fær þessa líka skínandi fínu mafíósaklippingu. Stjórnmálamaðurinn brosir breitt þannig að skín í blóðrauðar vígtennurnar og þegar hann spyr hvort hann neyðist ekki til að borga eitthvað fyrir þetta, segir rakarinn: 

"Heyrðu elsku vinur, þú ert að vinna óeigingjarnt og stórkostlegt starf fyrir okkur smælingja þessa lands. Þú hugsar aldrei um eigin hag heldur aðeins þjóðarhag. Þú hefur harðsoðið fjöregg þjóðarinnar í hendi þér og vinnur fórnfúst starf sem þjónn almennings og ég get ekki fengið af mér að rukka slíkt erkifí...slíkan erkiengil."

Stjórnmálamaðurinn brosir allan hringinn, hoppar uppúr stólnum af kæti og hraðar sér út. Morguninn eftir þegar rakarinn mætir til vinnu sér hann hvorki þakkarkort né gjafir við dyrnar einsog svo oft áður heldur einungis langa biðröð af stjórnmálamönnum.

 

Amma gamla sagði að þetta væri grundvallarmunurinn á stjórnmálamönnum og almennum borgurum.

Jóhanna Guðrún í gardínuafgöngum frá helvíti

Þegar maður skoðar sígaunalarfana sem Jóhanna Guðrún ætlar að pínast í á Júróvisjón sviðinu annað kvöld þá fer ekki á milli mála að það er kreppa á Íslandi. Algjört hrun, á öllum sviðum. Var virkilega ekki til neitt skárra í Kolaportinu en þessir fáránlegu samansaumuðu þvottapokar? Hvaða handrukkari þröngvaði henni eiginlega í þennan ófögnuð? Annþór? Magabeltið er svo vandlega hert að henni að það er einsog bjórvömbin sé á leiðinni uppúr brjóstahaldaranum.

 

Mér finnst að vel vaxin blaðra einsog Jóhanna eigi ekki að klæða af sér kynþokkann. Jóhanna, sem hefur þessar líka fínu bollur, (sjá mynd til vinstri), lætur ekki einusinni sjást í skoruna. Hvorki að framan né að aftan einsog sexý pípari. Ég er ekki að segja að það sé dauðasök en það er ekki alveg nógu hressandi. Þetta væri náttúrulega ókey ef hún væri í laginu einsog jólatré en nú vill svo til að þetta er rennileg skonsa og rennilegar skonsur eiga að nota það sem guð gaf þeim, og hvað er það besta sem guð gaf almennilegum konum? Jú, fegurð og kynþokka. That´s it. Ef þær væru ekki sætar og ísmeygilegar þá hefðum við karlaparnir ekkert við þær að tala og værum bara að drullupumpast hvor á öðrum villt og galið einsog fangar og mannkynið myndi þurrkast út.

 

Ruslana hefði aldrei náð fyrsta sætinu ef hún hefði verið í ruslatunnupoka á sviðinu á sínum tíma. (Sjá víbratormyndina af henni hér til hægri). Röddin eða breinið var ekki það besta sem guð gaf Ruslönu heldur líkaminn og það vissi Ruslana og þessvegna brúkaði hún hann að sjálfsögðu til hins ítrasta og fólkið keypti það sem hún hafði uppá að bjóða. Líkamann. Það er til lítils fyrir konur að vera gefinn flottur líkami ef þær vilja ekki eða kunna ekki að selja hann.

 

Klámmyndakroppur einsog Jóhanna á að sjálfsögðu að vera í blautbol og engu öðru. Jú og kannski nærbuxum. G-streng. Hún á að tæta af sér þessa viðurstyggilegu helbláu blúndugardínuafganga sem einhver afdankaður tískuplebbi hefur fundið í leikmunadeildinni í Valhöll, og skvera sér í blautbolinn og sýna hvað í henni býr, eða hvað á henni býr öllu heldur. Ef hún gerir það þá erum við í góðum málum og náum sextánda sætinu með stæl. Ef hún gerir það hinsvegar ekki þá erum við í tómu tjóni og höfnum í helvíti einsog landið sjálft. Og það þýðir mánaðar þjóðarfyllerí. Þá er of seint fyrir Jóhönnu að verða blaut.

Lokaæfing fyrir undanúrslitin

Skítugustu og leiðinlegustu borgir heimsins

Hef aldrei orðið var við þennan gasalega óþrifnað sem á að vera í London nema hvað varðar tannhirðu Breta. Klósettið hjá mér er líklegast hreinna en skolturinn á hinni dæmigerðu bresku herfu. Kannski að þessi könnun hafi eingöngu náð til homma og þeir sjá náttúrulega skít í hverju horni og hverju gati. Veit það ekki. Þeir vilja náttúrulega vera í djúpum skít. Draumadjobbið.

 

Fjölmargar heimsborgir eru nú mun ógeðslegri en London og má þar nefna Aþenu, Reykjavík, Calcutta, Eskifjörð og Kulusuk, svo dæmi séu tekin.

 

Þeir sem telja að næturlífið í London sé það besta og skemmtilegasta í heimi hafa greinilega bara komið til London. Ef menn flokka það sem skemmtun að fara á næturklúbba og horfa á rappandi kafarabúninga með derhúfur og pulsuvarir þá er náttúrulega mjög lítil hætta á að þeir fái lekanda en "skemmtunin" er svona álíka mikil og að horfa á málningu þorna.

 

Og þeir sem halda að Brussel sé leiðinlegasta borg heimsins hafa augljóslega hvorki komið til Stokkhólms né Reykjavíkur. Hvað þá Osló. Það verða að teljast þrjár siðprúðustu, geldustu og alleiðinlegustu borgir alheimsins með fullri virðingu fyrir Frankfurt og Borðeyri við Hrútafjörð. 

Skítugasta borgin en besta næturlífið

Vinstri grænir á leið í Heims(k)metabókina

Kolbrún Halldórsdóttir er þungavigtarmanneskja í Vinstri grænum, enda ráðherfa. Hún væri ekki ráðherfa ef hún væri ekki ein af hæfustu manneskjunum sem Vinstri grænir hefðu uppá að bjóða.

 

Hún sagði í fréttum í gærkvöld, líklega eftir samráð við aðra í forystu flokksins, að Vinstri-hreyfingin grænt framboð leggðist gegn olíuleit á Drekasvæðinu vegna þess að olíuvinnsla væri í andstöðu við stefnu flokksins.

 

 

Ef að fleiri tonn af gulli finndust í jörðu, jafnvel heilt gullfjall einhversstaðar í óbyggðum Íslands, þá væru Vinstri grænir að sjálfsögðu mótfallnir nýtingu þess, jafnvel þótt þjóðin væri að svelta í hel, vegna þess að jarðrask og náttúruspjöll væru í andstöðu við stefnu flokksins. Þetta er nákvæmlega það sem hún er að segja.

 

Að lifa af er í andstöðu við stefnu flokksins. Þetta er fólk sem myndi drepa þjóðina úr hungri ef að ekkert annað væri í boði nema áldósamatur og ólífrænt ræktað grænmeti, vegna þess að það væri í andstöðu við stefnu flokksins að leggja sér svoleiðislagað til munns.

 

VG er annar stærsti flokkurinn á Íslandi í dag. Þetta eru snillingarnir sem Íslendingar vilja fá yfir sig næstu 4 árin, jafnvel næstu 40 árin.

Og ég sem hélt að botninum væri náð og að leiðin gæti bara legið uppávið úr þessu. Ekki aldeilis. Förum endilega undir Vinstri græna torfu.

VG gegn olíuleit á Drekasvæði

120 ár eru í dag liðin frá fæðingu frelsishetju Íslands, Adolfs Hitlers

Íslandsvinurinn og athafnaskáldið Adolf Hitler er 120 ára í dag. Þessa merkisdags er minnst með mismiklum fögnuði og húrrahrópum út um allan heim. Adolf var ákaflega hrifinn af Íslandi en hann var reyndar einnig hrifinn af hefðbundnum þrælabúðum, sem sýnir kannski hvað hann hafði fjölbreytilegan smekk.

 

Hrifning hans á Íslandi gekk svo langt að hann samdi ungur að árum söngleik um þessa útópíu sína, Klakann, og seinna þegar hann var kominn til valda þá sendu þeir vinirnir, hann og Himmler, ýmsa erindreka hingað til lands til að rannsaka þessa þrælmerkilegu sögueyju og hetjurnar sem hér áttu að ríða um héruð með sverð í annarri hönd og fjaðurpenna í hinni. Hetjurnar voru því miður flúnar land eða höfðu allar látist í fornsögunum, en því meira fundu þeir hér af útpískuðum vinnuþrælum, misindismönnum og örlagarónum. Um æðar þeirra rann að sjálfsögðu fullkomlega hreint arískt blóð, reyndar í bland við smá alkóhól. Þetta voru semsé útópískir útpískaðir vinnuþrælar.

 

Þetta var skömmu fyrir stríð þegar götur Reykjavíkur voru eitt drullusvað og menn einangruðu bárujárnshjalla sína með dagblöðum og þurrkuðum hundaskít. Við vorum víðs fjarri nútímanum. Við vorum í raun þriðja heims land einsog við erum að stefna í að verða aftur. (Sjá mynd hér til vinstri af Hverfisgötu fyrir og eftir stríð). Eftir þessar rannsóknir sínar var Adolf fljótur að sjá að þessi eyja var einkum merkileg fyrir einar sakir; fornsögurnar, en að öðru leiti var þetta afar frumstæð þrælaeyja og að því leiti kannski "þrælmerkileg." Seinna ásældist hann þennan klett vegna hernaðarlega mikilvægrar staðsetningar hans en það er önnur saga. Hernaðarsaga.

 

Þegar Adolf var hættur að geta haft frið fyrir friði þá fór hann í stríð einsog frægt er orðið. Þetta ágæta stríð hafði það í för með sér að Djöflaeyjan reis úr öskustónni og varð græn einsog þeir sem hana byggðu. Alltíeinu varð næga atvinnu að hafa á öllum sviðum; í fiski, tónlist, verslun og viðskiptum, vegavinnu, sjoppuránum, húsasmíðum og hrákasmíðum og eiginkonurnar létu ekki sitt eftir liggja í þjónustu við dátana, sem var víst alveg draumur að vera með, samkvæmt laginu góða. Menn flykktust úr moldarkofunum og fóru að vinna út um allt og stjórnmálatengdir stórgróðaspekúlantar settu á fót myndarleg svindilbraskkompaní og svo kom Marshall-aðstoðin sem var svo rífleg að það hefði mátt halda að við værum stríðshrjáð land á barmi glötunnar. Við erum það kannski núna en það var nú öðru nær í þann tíð.

 

Meðan styrjöldin geisaði útí heimi var hér á Íslandi talað um "blessað stríðið" sem gerði okkur rík og frjáls. Meðan aðrar þjóðir voru blóðugar uppfyrir haus þá smjöttuðum við á kavíar og tartalettum og þömbuðum kampavín inná Hótel Borg og reyktum sígarettur úr munnstykkjum einsog lávarðar og veltum okkur uppúr nýfengnum stríðsgróða einsog útrásarvíkingar, nema hvað við græddum á innrásum annarra þjóða. Ég kem aðeins inná þetta í ljóði sem ég orti fyrir rúmlega 10 árum sem heitir "Svefn er besta vörnin" og birtist í ljóðabók minni "Með ósk um bjarta framtíð." Það er svona:

 

 

 

Í seinna stríði var ófriðlegt um að litast,

þá áttust við þriðja flokks ræflar og göfugir aríar,

en uppi á Fróni var friðurinn aldrei meiri,

menn fóru í bingó, dæstu og smjöttuð´á kavíar.

 

Ró og spekt er enn yfir Íslendingum,

alltaf hefur ríkt hér friður nokkur.

Við erum ekki hluti af þessum heimi,

- heimurinn er bara hluti af okkur.

 

Einsog skáldið hrópaði hérna forðum:

"Hungursneið er fjarri Íslands ströndum

Horfðu á björtu hliðarnar minn kæri;

heimsstyrjaldir verða í öðrum löndum."

 

Þótt jörðin farist þá ferst ekki Skerið góða,

um framtíð alla mun þrífast hér mörlandaflokkur.

Við tilheyrum ekki þessum hörmungarheimi,

svo hann má fara til skrattans fyrir okkur.

 

Við vorum einangruð landfræðilega og í hugsun og stríðið snerti okkur ekki nema hvað við fundum að pyngjan þyngdist og það var það eina sem skipti okkur máli einsog fyrri daginn. Ömmur okkar blómstruðu sem aldrei fyrr á þessum skemmtilegu stríðs - og uppgangstímum og höfðu svo mikið að gera á bakinu og maganum að þær höfðu varla tíma til að fara í buxurnar svo árum skipti og peningarnir streymdu inn í réttu hlutfalli við dátasæðið. Stríðið var semsé ekki bara sprauta inní íslenskt efnahagslíf heldur einnig íslenskt móðurlíf. Kannski eitt og hið sama á þessum tíma.

 

 

Og hverjum var þetta stríð nú að þakka sem reif Ísland upp á rassgatinu og kom því inní nútímann? Jú, engum öðrum en afmælisbarni dagsins, Adolfi kallinum Hitler. Hvað sem segja má um önnur verk karlsins þá verður ekki undan þeirri staðreynd vikist að hann er hin eina sanna frelsishetja Íslendinga, hvort sem það var nú meining hans eða ekki. Hefði Dolli ekki komið til sögunnar þá værum við Íslendingar ennþá hímandi í moldarkofum og samantjösluðum bárujárnsdrulluhjöllum plokkandi lýsnar úr krullunum hvort á öðru og étandi rolluandlit og hrútspunga einsog frumstæðir villimenn.

 

Hvort sem okkur finnst það súrt í broti eða ekki þá hefur enginn einn maður gert eins mikið fyrir Ísland og Adolf Hitler. Hann er frelsishetja og þjóðhetja Íslendinga þó Íslendingar viti ekki af því. Við Íslendingar eigum að setja hann á þann stall sem honum ber og sá stallur er að sjálfsögðu á Austurvelli þar sem Jón Sigurðsson stendur nú.

500 manns munu farast og 10.000 slasast í þessari viku í Tælandi

Það fór einsog ég vissi að óeirðirnar hér í Bangkok myndu ekki vara lengi. Það er búið að settla málin. Gamanið er búið, í bili. Leiðindin tekin við. Maður verður víst bara að bíta í það súra epli og fara að horfa á hversdagslegt götulíf á nýjan leik; slöngutemjara, kynskiptinga, fíla á mótórhjólum og vændiskonur. En það kemur dagur eftir þennan dag. Varanlegur friður er ekki til, aðeins vopnahlé, svo það er ennþá von.

 

Þessa vikuna stendur yfir áramótahátíð Tæverja. Mesta hátíð ársins. Kallast Songkran. Fólk skemmtir sér svo vel að það farast að jafnaði um 500 manns á þessum örfáum dögum sem hátíðin stendur yfir og 10.000 slasast alvarlega. Hvernig skyldi nú standa á þessu? Eru menn skotnir með basúkum og skriðdrekabyssum? Nebb. Eru menn trampaðir í svaðið af fílahjörð? Nebb. Er mönnum kastað fyrir ísbirni og rostunga? Nebb. Ekki mikið af þeim hér á þessum slóðum. Er mönnum troðið ofaní trjátætara? Nebb. Eru mönnum sagðar sögur af íslensku stjórnmálalífi og viðskiptasiðferði? Nebb. Pyntingar eru bannaðar í Tælandi. Hvernig skyldi þá standa á þessu mikla mannfalli? Jú, menn farast og slasast vegna þess að það er skvett á þá vatni. Og nú spyrja sumir einsog álfar út úr hól: "Skvett á þá vatni?" Já, ég sagði SKVETT Á ÞÁ VATNI! Kunniði ekki að lesa helvítis asnarnir ykkar?!

 

Þetta gerist svona og ég skal byrja á upphafinu: Fyrir mörgum mörgum árum þegar risaeðlur réðu ríkjum á jörðinni....

 Ég skal byrja aftur og fara aðeins framar í tímann: Fyrir mörgum mörgum árum höfðu Tæverjar þann sið á þessari áramótahátíð sinni að dýfa puttunum oní vatnsskál og skvetta pent með fingurgómunum á axlir vina og vandamanna, aðallega eldra fólks. Ýmsar serímoníur voru viðhafðar en þetta  var semsé táknrænn gjörningur hreinsunnar og átti að færa blessun og lukku. Munkar notuðu hinsvegar kalkduft í þessum sama tilgangi.

 

 

 

Allt gekk þetta stórslysalaus fyrir sig þangað til bleiknefjar, einkum kexruglaðir Kanar, fóru að venja komur sínar til Tælands uppúr 1970 í lok Víetnamstríðsins. (Fyrir aðeins 40 árum var Pattaya fámennt fiskiþorp. Kanar breyttu því í stærstu Sódómu í heimi. Guði sé lof. Núna hafa þeir hinsvegar drekkhlaðið Pattaya af FBI-mönnum til að passa uppá að vændið fari nú örugglega siðsamlega fram. Þar sem tveir Kanar koma saman, þar er tvískinnungur).

 

Hvað um það. Eftir að bleiknefjar fóru að flykkjast hingað þá fór nú heldur betur að færast "fjör" í leikinn, eða öllu heldur fjörtjón. Þeir mættu á svæðið með hausinn fullan af rugli, belginn fullan af viskýi og lúkurnar fullar af kröftugum vatnsbyssum og vígalegum vatnsrörum og tóku að sprauta af fullum krafti á allt og alla, sérstaklega hjálmlaust fólk á reiðhjólum og mótórhjólum sem flaug uppí loftið í fallegum boga á vit feðra sinna. Þetta gerðu þeir náttúrulega til að færa þessu fólki lukku og hamingju.

 

Í dag eru menn (einkum á Pattaya) vopnaðir kröftugum vatnspumpubyssum, mannýgum brunaslöngum með háþrýstidælum eða 20 sentimetra breiðum skólprörum sem þeir sprauta úr af gríðarlegum krafti á akandi og gangandi og blessa þá þannig svo kröftuglega að menn hendast eftir götunum í gegnum rúður og veggi, alveg marg blessaðir í bak og fyrir.

 

Sumar hetjurnar eru svo kærleiksríkar að þær skvetta klakavatni úr stórum fötum beint framan í mótórhjólafólk á fullri ferð þannig að það kastast í götuna og þeytist tugi metra þangað til það hafnar jafnvel undir 10 hjóla vörutrukki sem straujar það vel og vandlega ofaní malbikið, með guðs blessun að sjálfsögðu.

 

Fatlafól í hjólastólum eru ekki síður lukkuleg því þau fá yfirleitt gusuna beint í bakið með ósk um velfarnað í framtíðinni og eru einfaldlega sprautuð fram af næstu bryggju þar sem þau eru tætt í sundur af mannætuhákörlum og piraniafiskum, hamingjusöm sem aldrei fyrr.

 

Allt svonalagað er flokkað sem "slys." Fólk sem er drittað niður af mótórhjólum í gegnum heilu húsveggina það deyr af "slysförum" vegna þess að meiningin var að færa því lukku og hamingju.

 

Misþroska Tælendingar tóku upp þessa skemmtilegu manndrápsblessun vesturlandabúa fyrir nokkrum árum og hefur hún notið gríðarlegra vinsælda allra þroskaheftra út um allt land allar blóðugar götur síðan. Flestir eru blessaðir til bana í þorpum landsins þar sem þeir eru mótórhjólandi á fullri fart vel í glasi og mega ekki við því að vera færð lukka með öflugri vatnsgusu beint í smettið.

 

En ég endurtek: Þennan forna fallega tælenska sið; að dýfa puttunum oní vatnsbolla og skvetta pent með fingurgómunum á axlir sinna nánustu með ósk um blessun, hreinsun og lukku þeim til handa, þennan sið "þróuðu" Kanar og aðrir vanþroska vatnshausar og hann hreinsar nú árlega 500 manns af yfirborði jarðar og blessar um 10.000 manns lukkulega inná spítala. Þetta er einsog ef það dræpust árlega 2000 Kanar og 40.000 slösuðust alvarlega um hver áramót í Bandaríkjunum út af einhverjum sið sem utanaðkomandi apakettir hefðu "þróað."

 

Heimspressan minnist aldrei á þetta svakalega manntjón í Songkran vikunni, kannski vegna þess að það er árlegur viðburður, en kannski ættu hún einmitt að minnast á það vegna þess að þetta er árlegur viðburður. (Öllu góðu fjöri fylgir tjón og þessvegna heitir þetta nú fjörtjón).

Það er samt svolítið skrítið að hugsa til þess að heimspressan skuli standa á öndinni yfir smá mótmælum í Bangkok þar sem nokkrar hræður duttu dauðar niður fyrir kurteisisakir, en skuli síðan yppta öxlum þegar 500 manns eru spreyaðir í gröfina og 10.000 á spítala á áramótafagnaði Tælendinga.

Mótmælum hætt í Bangkok

Æ æ, þarna skar eg aðeins of djúpt. Hausinn af! Gengur bara betur næst

Svona er dæmigerð þingmannsræða um þessar mundir:

 

"Hæstvirtur forseti. Ég er aumingi og hálfviti og vinn við það að hafa vit fyrir þessari þjóð. Mér þykir ákaflega leitt ad hafa steinsofið á verðinum meðan bankahrunið átti sér stað. Sömuleiðis þykir mér miður að vera hálfviti. Ég geri mér ljóst að ég er ekki starfi mínu vaxinn en hver er það svosem í okkar frændaþjóffélagi þar sem klíka skiptir meira máli en geta, menntun og hæfileikar? Ég hefði mátt vera gagnrýninn í hugsun, en til þess að vera gagnrýninn i hugsun þá þarf maður að geta hugsað Eitthvað og það er ekki beint mín sterkasta hlið frekar en annarra þingmanna einsog frægt er orðið um gjörvalla heimsbyggðina. Þjóðin sjálf á við sama vanda að glíma og þessvegna kýs hún okkur aulana á þing. Aftur og aftur. Við alþingismenn erum þverskurður og spegilmynd þjóðarinnar. Við erum semsagt fífl. Við erum asnar og amatörar en við erum að reyna að gera okkar besta þó það komi náttúrulega ekkert útúr því nema rugl.

 

Bankahrunið kom mér og öðrum þingmönnum alveg gjörsamlega í opna skjöldu þrátt fyrir allar kolsvörtu skýrslurnar og spárnar sem við vorum bókstaflega að drukkna í. Við vorum sjálfumglöð og værukær og gjörsamlega útá túni og veltum okkur uppúr bittlingunum og ferðadagpeningunum og spillingunni einsog svín og reyktum of mikið af sterku stöffi, og ég ætla að vona að þessir yndislegu tímar séu ekki liðnir. En þess ber þó að geta að fólkið í mínum flokki reykti ekki nánda nærri eins mikið og hyskið í hinum flokkunum og við tókum lítið sem ekkert oní okkur. Svo skal böl bæta að benda á eitthvað annað. Við öxlum ábyrgð með því að sitja áfram sem fastast.

 

Ég á minn þátt í þessu andavaraleysi sem við höfum gerst sek um undanfarna klukkutíma og jafnvel undanfarna áratugi. Það er bara eitt orð sem getur strikað út allt mitt rugl og það er: Sorry.  

Ég hefði mátt vera vakandi og ég hefði mátt sleppa því að eyða tíma mínum og annarra þingmanna í tittlingaskít og bullshit einsog hvort öryrkjar og gamalmenni ættu rétt á að lifa af í þessu landi og hvort það væri réttlætanlegt að fólk gæti lifað af laununum einum saman o.s.fr. o.s.fr. Við hefðum mátt hugsa um það sem skipti máli og vera ekki með hausinn á bólakafi uppí rassgatinu á okkur. Við hefðum t.d. átt að taka nokkur ár í að ræða það alveg oní kjölinn hvort kornabörn ættu að klæðast bleikum fötum eða bláum á fæðingardeildum og hvort ekki mætti finna smekklegt kvenkyns orð yfir ráðherra o.s.fr. En gert er gert. Við erum nú einusinni Íslendingar og elskum aukaatriði og þrætur um nonsens.

 

Mér þykir þykir þetta miður fyrir Sjálfan mig, ekki aðra, og ég hef beðist afsökunar á þessum fávitahætti mínum. Það getur enginn gert að því þótt hann sé hálfviti en það var fólkið í landinu sem kaus mig til að gegna þessu ábyrgðarlausa embætti. Sökin er þessvegna ekki bara mín heldur líka fólksins sem kaus mig, aumingjann. Það eru bara kálfar sem kjósa naut á þing.

 

En hvað um það. Ég segi einsog Saxi læknir þegar hann hafði óvart höggvið sjúkling sinn i herðar niður: "Afhverju horfa allir svona á mig? Manni getur nú mistekist."

 

Við þjóðina vil ég segja þetta: Ekki gleyma að kjósa mig og minn flokk aftur i næstu kosningum. Aftur og aftur og aftur og aftur. Það er engin hætta á að við getum klúðrað hlutunum meira en við höfum þegar gert. Við áttum okkar þátt í því að sökkva þjóðarskútunni til botns en nú getur leiðin bara legið uppá við. Við erum rétta fólkið í það björgunarverkefni. Hryðjuverkamaður sem sprengir byggingu í loft upp er akkúrat rétti maðurinn til að endurbyggja hana. Treystið okkur. Við kunnum þetta þó við séum víðáttuvitlausir hlandaular.

 

 

Við eigum ekki alltaf að vera að horfa í baksýnisspegilinn. Við eigum að horfa á allar fögru brunarústirnar sem eru framundan. Það eru mjög spennandi tímar framundan fyrir okkur þingmenn. Við eigum að kjósa flokka, ekki fólk, vegna þess að í skjóli flokkanna hljóta hálfvitar eins og ég brautargengi. Hugsið ykkur bara; ég væri að raða kerrum í Bónus ef ég hefði ekki gengið í minn flokk og sleikt rassgöt og sagt já og amen við öllu sem formaðurinn bullaði. Ég er nefnilega ekki snillingur heldur spillingur.

 

Jæja. Við játum mistök okkar og öxlum ábyrgð með því að biðjast afsökunar. Sorry og málið dautt. Kæru kjósendur, ég treysti á yfirgripsmikla heimsku ykkar og ósjálfstæði. Hún hefur aldrei brugðist. Sjáumst í kjötklefanum."

 

 

Sekt og sakleysi á þingi

Mjög gott mál

Hef lítid getað fylgst með því sem er að gerast á Los Klakos undanfarnar vikur. Veit þó að tími Jóhönnu Sigurðardóttur er nú loksins kominn, sem er mjög gott mál, og svo er víst tími Steingríms Joð, Kolbrúnar Halldórs, Marteins Mosdals og Georgs Bjarnfreðarsonar kominn líka og það er líka mjög gott mál. Mjög gott vandamál. Við þurfum ekki að örvænta þegar við höfum svona einvala lið við stjórnvölinn. Við höfum ekki lengur hrossalækni sem fjármalaráðherra heldur jarðfræding og tá hljóta málin nú að fara að blessast. Fagmennskan í fyrirrúmi.

 

Svo skilst mér að Dabbi sé kominn á 400 hestafla Corvettu og sé á stöðugum æðisgengnum flótta um götur borgarinnar undan snarbrjáluðum blaðasnápum og þungvopnuðum almenningi og geti hvergi um frjálsar krullur strokið og að hann sé búinn að flytja skrifstofu sína í Seðlabankanum í rammgirta gullhvelfinguna. Til standi að hann láti múra sig inní bankanum. Það er líka mjög gott mál. Hann er skyldurækinn maður hann Dabbos.

 

Svo var mér sagt að Imba Solla væri með eitthvað í höfðinu. Æxli eða eitthvað svoleiðis dótarí. Því trúi ég nú ekki. Það getur enginn logið því að mér að hún sé með nokkurn skapaðan hlut í hausnum. Ég trúi nú ekki hverju sem er. Það er akkúrat Ekkert í hausnum á henni, enda er hún formaður Samfylkingarinnar.

 

En það er semsé allt komið í flott stand á Los Klakos og það er bara verulega gott mál. Allir farnir að taka þátt í kærleiksgöngum og kossaflensi og faðmlögum og ríðingum. Skilst að það verði eitthvað smokklaust hópsex milli almennings og stjórnmálamanna við tjörnina í dag með lúðrablæstri og söng. Það myndi ég segja ad væri mjög gott mál. Kynlegt mál.

Kærleiksganga á Austurvelli